Ο ερχομός για έκτη φορά στη χώρα μας των Βέλγων Amenra ήταν κάτι σαν νομοτελειακή Κάθαρση για όσους ήθελαν να τους (ξανα)δουν σε κλειστό χώρο μετά από 5 σχεδόν χρόνια, καθώς η «τσόντα» του καλοκαιριού στη Μαλακάσα δεν εκπλήρωσε κανενός τις προδοκίες, και κακά τα ψέματα, Amenra με το φως του ήλιου έστω και θαμπό, είναι άλλο από το απόλυτο σκοτάδι που προσφέρει ένα venus, όπου και ο κόσμος είναι πιο κοντά στο συγκρότημα, και το αντίστροφο. Συν ότι το προτιμούν και οι ίδιοι προφανώς. Για πολλούς θα ήταν η πρώτη φορά που θα ακούγανε κομμάτια του αριστουργηματικού προπέρσινου πλέον “De Doorn”, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που θα τους έβλεπαν για πρώτη φορά γενικώς. Το νομοτελειακό sold out ήταν πιο βέβαιο απ’ότι βγάζουν τέλειους δίσκους, έτσι και πολλοί που το σκεφτόντουσαν, πήραν τη (σωστή) απόφαση έστω και την τελευταία στιγμή να χαρίσουν στους εαυτούς τους αυτή την εμπειρία ζωής και να παρακολουθήσουν το κατά πολλούς –και δικαίως- κορυφαίο συγκρότημα του πλανήτη τα τελευταία 15 χρόνια. Το σκηνικό μεταφέρθηκε στο γνώριμο για το συγκρότημα Gagarin, εκεί που έκαναν το πρώτο τους sold out το 2017, την επόμενη χρονιά παίξανε στο πάλαι ποτέ Piraeus Academy και ξανά πάλι τώρα στο Gagarin.
Τη βραδιά άνοιξαν οι φοβεροί Sevengill, με τους οποίους οι δρόμοι μου διασταυρώνονται για δεύτερη φορά σε πολύ σύντομο σχετικά διάστημα, μια και άνοιξαν τον περασμένο Οκτώβριο και τη συναυλία των Cult Of Luna, δηλαδή της άλλης κορυφαίας μπάντας των τελευταίων ετών που όταν κι αυτοί βγάζουν δίσκο, τελειώνει εκεί η κουβέντα για λίστες χρονιάς. Στη θέση των παιδιών θα με είχε πιάσει ταράκουλο, τεράστια παρακαταθήκη αυτές οι δυο εμφανίσεις τους δίπλα σε τόσο μεγάλες μπάντες, με τους Sevengill αυτή τη φορά κατά τη γνώμη μου να είναι ακόμα καλύτερουι και πιο σίγουροι στη σκηνική τους παρουσία, ενώ και ο φοβερός ήχος ήταν σύμμαχος τους καθ’όλη τη διάρκεια της περίπου 35λεπτης εμφάνισης τους, η οποία έκανε τον κόσμο να ζεσταθεί ιδανικά πριν την είσοδο των Amenra στη σκηνή. Βαρύτατα riffs με φοβερή ρυθμική βάση χαρακτηρίζουν τη μουσική τους, ενώ και το πρόσφατο άλμπουμ τους “Sea” έχει προκαλέσει αίσθηση και έχει λάβει πολύ καλές κριτικές. Τα παιδιά έχουν όλα τα εχέγγυα να εξελιχθούν σε μια από τις σημαντικότερες μπάντες της Ελληνικής σκηνής, δουλεύουν πολύ σκληρά και με λίγα λόγια και αυτό φαίνεται και στην πράξη και με τέτοια νοοτροπία, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Ελπίζω να τους βλέπουμε ακόμα συχνότερα μελλοντικά!
Το χρονοδιάγραμμα τηρείται απόλυτα και στις 22:20 ξεκινάει το ταξίδι προς το σκοτάδι, με τους Amenra να έχουν ήδη πάρει θέση και η αρχή να συνιστά έκπληξη, καθώς ξεκινάνε όχι με κάποιο καινούργιο ή πρόσφατο γενικά κομμάτι τους, αλλά με το 15ετές πλέον “Razoreater” από το “Mass IIII”!!! «Αν έτσι είναι η αρχή, το πράγμα σοβαρεύει νωρίς» είναι η πρώτη μου σκέψη, αλλά σκέψεις και έγνοιες γενικά πάνε περίπατο όταν αρχίζουν να παίζουν και σταδιακά σε κάθε τους νότα να αλλάζουν τα πάντα γύρω τους. Έχω γράψει ότι σε κάθε τους κατέβασμα ο κόσμος καταστρέφεται σταδιακά, αλλά αυτή τη φορά επιβεβαιώνεται μάλλον ότι πρώτα τον γυρίζουν ανάποδα μέχρι να έρθει η πλήρης αποσύνθεση. Ο ήχος είναι γιγάντιος, τα πάντα ακούγονται υπέροχα, ειδικά τα τύμπανα του Bjorn Lebon σε βαράνε στο στήθος, ενώ αρωγός του πόνου της μουσικής τους είναι το δίχως άλλο ο Μέγας Colin H. Van Eeckhout, που από την αρχή δίνει ερμηνείες ζωής και πάθους και μάλιστα από πολύ νωρίς, θα γυρίσει προς το κοινό –κάτι που ξέρουμε ότι δεν συνηθίζει- παίρνοντας δύναμη για τη συνέχεια και ενισχύοντας την πεποίθηση ότι η σχέση τους με την χώρα μας είναι κάτι διαφορετικό το οποίο ποτέ δεν ξεχνούν στα χρόνια.
Το “De Evenmens” στο καπάκι μας δείχνει γιατί το “De Doorn” ήταν ο απόλυτος δίσκος του 2021, τρομερό, βαρύ, με τα visuals από πίσω να παίζουν το συγκεκριμένο βίντεο κλιπ του και με τη μεγαλοσύνη του να προστίθεται στο πρότερο υλικό τους και να το έχει κάνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του σετ τους. Ξανά όμως άμεσα, έχουμε επιστροφή στο “Mass IIII” κι ακούμε το “Thurifer, Et Clamor Ad Te Veniat”, σε παρελθοντολαγνική αρχή συναυλίας υπεράνω κάθε προσδοκίας. Και η καταστροφή συνεχίζεται, η μπάντα παίζει με τον κόσμο και το χαίρεται ενώ δεν είναι αυτός ο σκοπός της. Αριστερά της σκηνής δεσπόζει πλέον η φιγούρα του ασκεπή δίμετρου μπασίστα Tim De Gieter, ο οποίος έχει τονίσει ακόμα περισσότερο την ενέργεια τους και βοηθάει τρομερά με τα υποστηρικτικά growls όπου χρειάζεται. Συναυλία τους χωρίς το “Plus Pres De Toi (Closer To You)” μάλλον δεν νοείται πλέον, και το σιδηροδρομικό του riff γεμίζει το Gagarin και πωρώνει τον κόσμο ακόμα περισσότερο. Η ΜΕΓΑΛΗ στιγμή της συναυλίας όμως έρχεται ακριβώς στη μέση της και τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Το ξεκίνημα του “Het Gloren” αντιμετωπίζεται με ιαχές, όπως έχει συμβεί και στο τέλος κάθε κομματιού πριν, στο πιο εκδηλωτικό κοινό που είχαν.
Το κορυφαίο κομμάτι του “De Doorn” απλώνεται μπροστά μας σε όλο του το μεγαλείο και λυγίζουν και οι πέτρες στο άκουσμα του. Καθόμουν ακριβώς μπροστά από το μπαρ στην άκρη και μια σειρά μαντράχαλοι και κοπέλες τα έχουν μπήξει κανονικά σαν ξέσπασμα όσων τους ταλανίζουν και σαν απόλυτη απελευθέρωση των συναισθημάτων τους. Ειδικά μια και το κομμάτι αυτό χωρίζεται πρακτικά σε τρία μέρη, όταν μπαίνει η απαγγελία του Colin δεν μπορεί να κρατηθεί κανείς και στο ξέσπασμα στο τέλος με τον ΣΠΑΡΑΓΜΟ δίχως αντίπαλο (μόνο το “Nowena 9.10” μπορεί να συγκριθεί σε αυτό το μέρος από την δισκογραφία τους) αποτυπώνεται ένα απόλυτο σφίξιμο στο στομάχι ακόμα κι από τους πιο ψύχραιμους. Μεγαλειώδες και ασύγκριτο, το “Het Gloren” ήταν ο πάσσαλος στην καρδιά του καθενός και καθεμίας αυτή τη βραδιά. Και μετά τον σπαραγμό, όφειλε με τη σειρά της να έρθει Η ΠΩΡΩΣΗ. Έτσι ακούγοντας πλέον το αγαπημένο ιντερλούδιο “Terziele”, ξέρουμε πάντα τι το ακολουθεί… “Die Strafe. Am Kreuz. Ich Schreibe Eine Bibel In Blut.” Από το “Mass III”, το «βάρβαρο» κομμάτι της δισκογραφίας τους, το οποίο επίσης δε λείπει ποτέ από το σετ τους (ευτυχώς), το οποίο τα τελευταία χρόνια το παίζουν πιο αργά στο αρχικό του μέρος, έξτρα πώρωση.
Ένα κομμάτι το οποίο επίσης χωρίζεται σε τρία μέρη και που στο τέλος το ξέσπασμα του είναι το κάτι άλλο. Κόσμος που πριν έκλαιγε σαν μωρά, κοπανιέται χωρίς αύριο, οι εναλλαγές των διαθέσεων είναι σαν παλμογράφος καρδιάς σε ταχυπαλμία με ups and downs που το σώμα δε μπορεί να προβλέψει και να ορίσει μέχρι την τελική έκρηξη συναισθημάτων. Η οποία έρχεται όταν μπαίνει αιθέρια κι απροκάλυπτα το πλέον γνωστό κομμάτι της δισκογραφίας τους πλέον, το μαγευτικό “A Solitary Reign”, το οποίο ακούμε για πρώτη φορά σε κλειστό χώρο σε συναυλία τους (το ακούσαμε το καλοκαίρι αλλά δεν ήταν παρόντες όλοι οι φανατικοί εκεί για να το απολαύσουν). Ε άλλο να σας το λέω, άλλο να το βλέπετε, σχηματίζονται λίμνες δακρύων προς πάσα κατεύθυνση, μέχρι και τα παιδιά στο μπαρ «έσφιξαν» λίγο στο άκουσμα του. Να σημειωθεί ότι γενικά ο κόσμος έκανε νοήματα ενώ έπαιζαν να σωπαίνουν όλοι, αλλά στην αρχή του κομματιού, οι επευφημίες ξέφυγαν όσο ποτέ σε συναυλία τους, ο κόσμος το περίμενε διακαώς και ανταμείφθηκε. Ο Colin σπαρακτικός στα καθαρά φωνητικά σε όλη τη συναυλία, σαν να κομπιάζει και να μην αντέχει το βάρος του συναισθήματος, απλώνει το χέρι προς το κοινό το οποίο του επιστρέφει την ενέργεια.
Δυστυχώς όλα τα όμορφα έχουν ένα τέλος, τέλος που πλέον στις συναυλίες τους έρχεται με το μεγαλειώδες “Diaken”, έτσι κλείνουν τη συναυλία όπως και το “Mass VI” γενικά, με τα δυο τελευταία κομμάτια του (και 3 στα 4 σύνολο, μόνο το “Children Of The Eye” έλειψε δυστυχώς). Στο “Diaken” συνοψίζεται η ολότητα των Amenra σαν μπάντα, έχουν δώσει τα πάντα, το κοινό το έχει εισπράξει, τους το πετάει πίσω για να πάρουν ορμή και η μπάντα επιστρέφει αυτή την ορμή πολλαπλάσια ξανά προς το κοινό, σε ένα απόλυτο κλείσιμο που δείχνει ποιοι είναι τα αφεντικά της ηχητικά σκληρής μουσικής βιομηχανίας εκεί έξω. Κάποια πράγματα δεν μετρούνται με πωλήσεις, με shares/views/comments και με likes, κάποια πράγματα ΤΑ ΝΙΩΘΕΙΣ κι αυτό που έχουν κάνει οι Amenra στον κόσμο δεν είναι τυχαίο. Θα επαναλάβω κάτι που ανέφερα πρόσφατα. Μιλάμε για ΔΥΣΚΟΛΗ μπάντα με ΔΥΣΚΟΛΗ προσέγγιση, η οποία όμως κάνει για τρίτη συνεχή φορά σε κλειστό χώρο προσέλευση 1.200+ ατόμων (μην ξεχνάμε την ενδιάμεση εμφάνιση του 2018 στο Piraeus Academy με περίπου 1.500-1.600 άτομα!), άρα από ένα σημείο και μετά, δεν υπάρχει «φάση» για «φασαίους», δεν υπάρχει «σπρώξιμο» από zines/Τύπο και δεν υπάρχει ψέμα σε κάτι αληθινό, μοναδικό, διάφανο και δεδομένα ποιοτικό σε κάθε ευκαιρία.
Μοναδικό μου «παράπονο» για μια και μοναδική φορά, η μόλις 70’ εμφάνιση. Ναι η ένταση στην οποία παίζουν είναι υπεράνω περιγραφής, είναι εξαντλητικό σωματικά και κυρίως ψυχικά, απλά με sold out και τη δεδομένη Ελληνική φιλοξενία και την φροντίδα της διοργάνωσης, περίμενα και ήθελα μια ειδική μεταχείριση μας από το συγκρότημα αυτή τη φορά. Μπορεί να κάνω λάθος και ζητώ συγνώμη. Το μόνο μου ερωτηματικό σε μια αψεγάδιαστη εμφάνιση ήταν αυτό, 1-2 κομμάτια ακόμα και θα φεύγαμε όλοι φέτες συσκευασίας από εκεί μέσα. Από την άλλη, η εικόνα κατεστραμμένων ειδικά όσων τους είδαν για πρώτη φορά μου θύμισε την αντίστοιχη δική μου όταν τους είδα πρώτη φορά στο An Club το Σεπτέμβρη του ’12, έτσι κατά κάποιο τρόπο ένιωσα ότι η ζωή κάνει κύκλους. Οι Amenra έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους να «διορθώσουν» (πάντα εντός εισαγωγικών) την χρονική «ατέλεια» στις επόμενες εμφανίσεις τους (μην ξεχνάμε την εμφάνιση του ’18 όπου παίξανε 93’) και μια και για πρώτη φορά στην καριέρα τους, δηλώνουν ασταμάτητοι και πιο γρήγοροι από ποτέ στη σύνθεση υλικού (είναι σχεδόν έτοιμο το επόμενο άλμπουμ όπως και μέρος του μεθεπόμενου)! Παραμένουν ότι πιο κορυφαίο μπορεί να ακούσει/παρακολουθήσει/βιώσει ο καθένας εκεί έξω και προσδοκούμε ανάλογα μεγαλεία και μελλοντικά!
“What you lose in the fire, you find in the ashes”…
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
