Μετά τον ερχομό των Messa τις προάλλες, όπου είχαμε τον ορισμό της ρήσης «σωστό συγκρότημα στη σωστή στιγμή» στη χώρα μας, ήταν και η σειρά των Πορτογάλων black metallers Gaerea να μας επισκεφτούν για πρώτη φορά και μάλιστα και αυτοί στον τρίτο τους δίσκο και στο κορύφωμα της μικρής ως τώρα (χρονικά πάντα) καριέρας τους. Οι συμπτώσεις δεν σταματάνε εδώ, καθώς και το δικό τους πρόσφατο άλμπουμ “Mirage” αποθεώθηκε δεόντως και απόλυτα δίκαια, έτσι ήταν μια χρυσή ευκαιρία να δούμε τι απίδια έπιανε ο δικός τους σάκος και αν όντως ίσχυαν όλα αυτά που τους συνόδευαν ως φήμη για τις εκρηκτικές και παθιασμένες ζωντανές εμφανίσεις τους. Η αλήθεια είναι ότι πληροφορήθηκα πολλάκις για τα πεπραγμένα τους, καθώς εκτός ότι έχω φίλους από την Πορτογαλία που δεν τους λες και οπαδούς του είδους, το ίδιο ισχύει για αδερφικό φίλο που μένει Αγγλία και μου λέει «θα πάθεις πλάκα, πήγα να δω τι παίζει και με έστειλαν», ενώ και άτομα που εμπιστεύομαι πολύ μουσικά από Σαλόνικα μεριά, επιβεβαίωσαν το αυτόν. Το δυσάρεστο πραγματικά ήταν ότι οι Πορτουγκέζοι φίλοι μας δεν είχαν μαζί τους μπλουζάκια και βινύλια ή cd ώστε να τιμήσουμε το merch, πράγμα που σχολιάστηκε αρνητικά απ’όσους ήθελαν να τιμήσουν υλικό.
Τη συναυλία ανοίγουν οι Warhammer, οι οποίοι με πάρα πολύ μεγάλη χαρά επιβεβαιώνουν τα καλά λόγια που έχω πει γι’αυτούς όταν μου δίνεται η ευκαιρία. Όχι απλά ήταν ξανά πάρα πολύ καλοί όπως την προηγούμενη φορά που τους είδα, αλλά ήταν πολύ πιο δεμένοι και σίγουροι στην απόδοση τους. Αυτό είναι σίγουρα προϊόν σκληρής και σοβαρής δουλειάς και αποτυπώνεται πάντα επί σκηνής. Όπως αντίστοιχα γεωμετρική προς τα πάνω είναι η πρόοδος τους σε κάθε δίσκο, το ίδιο συμβαίνει λοιπόν και στις συναυλίες τους. Ο Ηρακλής στα φωνητικά και την κιθάρα έχει εξελιχθεί σε πολύ στιβαρή φωνή, με πάθος και με θεατρικότητα στις ερμηνείες, μαζί με τον Δημήτρη στο δεξί του χέρι υφαίνουν έξυπνα και ποιοτικά σιδηροδρομικά riff τα οποία είναι η κινητήρια δύναμη τους. Πάντα θα σιγοντάρει εξ αριστερών ο Θάνος με το σαξόφωνο και την αγριοφωνάρα του, ενώ το rhythm section και ειδικά τα τύμπανα έχουν ξεφύγει στο Θεό, μάλιστα δεν είναι λίγα τα σημεία που παίζουν τόσο φρενήρη θέματα που θυμίζουν σαν τσαμπουκά και συναίσθημα τις χρυσές μέρες των Vader, κι ας μην έχουν σχέση με την Πολωνική υπερδύναμη. Οι Warhammer βρίσκονται ενώπιον μεγάλης φόρμας και ο επόμενος δίσκος τους πιστεύω θα δείξει τι μπορούν να μας προσφέρουν.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνουν οι Isolert από τον Βόλο, τους οποίους επίσης έχω ξαναδεί και με έχουν αφήσει με τις θετικότερες των εντυπώσεων παλιότερα, αλλά μου διαφεύγει το που αυτή τη στιγμή. Κλασικό και ορθόδοξα ανορθόδοξο black metal, με καταιγισμό, τέρμα τσιτωμένο και με το μίσος προς πάσα κατεύθυνση να ρέει άφθονο, οι Θεσσαλοί από το μπάσιμο μέχρι το τέλος δίνουν μια παράσταση στα κόκκινα, με τον τραγουδιστή τους να το ζει λίγο παραπάνω απ’ όσο έχουμε συνηθίσει και να δίνει και μια αίσθηση ότι τα νεύρα του δεν είναι και πολύ στα καλά τους. Φυσικά όλη η μπάντα είναι επίσης σε τρομερή κατάσταση, και αν και ο ήχος δε μπορεί να θεωρηθεί σύμμαχος τους όπως ακούγαμε όλοι ότι υπήρχαν θεματάκια, δεν έδειχναν να επηρεάζονται και πάρα πολύ και συνέχιζαν να κάνουν το κομμάτι τους με χαρακτηριστικές αυξομειώσεις στο τέμπο τους αλλά καμία έκπτωση στη μισανθρωπία που βγάζει η μουσική τους. Το υλικό βασίστηκε κυρίως στο τελευταίο τους άλμπουμ “World In Ruins” (2020) το οποίο έχει αποδείξει την αξία του, και θεωρώ ότι είναι σιγά-σιγά στιγμή και οι Isolert να ετοιμάσουν κάτι νέο για να μας δείξουν την εξέλιξη τους και αν και κατά πόσο μπορούν να εδραιωθούν στην Ελληνική σκηνή.
Με λίγη καθυστέρηση όπως όλες οι μπάντες, οι Gaerea ξεκινάνε με το που τελειώνει το ντέρμπι-σούπα ΠΑΟΚ – Ολυμπιακού, άρα αυτό σημαίνει ότι κανείς δε θα έχει το μυαλό του αλλού και με την αρχή η οποία είναι απρόβλεπτη, μας ξαφνιάζουν. Δεν πιστεύω ότι περίμενε κάποιος ότι θα άνοιγαν με το “Deluge” από το νέο τους δίσκο, ένα αργό και πειραματικό κομμάτι, το οποίο όμως γρήγορα οδηγεί σε ξέσπασμα και έτσι είμαστε πολύ σύντομα προ των πυλών μιας ΜΕΓΑΛΗΣ και άκρως πειθήνιας εμφάνισης, όπου ναι μεν όλη η μπάντα είναι ακριβής ως συγκινητικά υπέροχη σε σημείο να παίζει καλύτερα από τα cd, από την άλλη όμως η επιρροή του frontman Guilherme Henriques είναι τόσο πολύ καταλυτική, σοκαριστική και αναντίρρητη που για την υπόλοιπη μια και κάτι ώρα, δεν υπάρχει ζευγάρι ματιών μέσα στο Κύτταρο που να μην καρφωθεί πάνω του και να μπορέσει να πάρει και το βλέμμα από πάνω του παράλληλα. Παρένθεση εδώ, τσεκάρετε όπως και δήποτε το άλμπουμ “Disintegrate” που θα βγάλει εντός των ημερών με τους Oak, ένα φοβερό funeral doom σχήμα που είχαν κυκλοφορήσει το φοβερό “Lone” το 2019. Ο άνθρωπος πάλλεται σε κάθε νότα και όχι απλά κλέβει την παράσταση, αλλά διδάσκει θεατρικότητα και κίνηση.
Φυσικά και βοηθάει το γεγονός ότι ο ίδιος είναι σκηνοθέτης και χορογράφος, αυτό όμως είναι κάτι που δε χρειάζεται να ξέρεις για να το υποθέσεις. Το “Salve” που ήταν το πρώτο δείγμα που μας ήρθε ουρανοκατέβατο από το “Mirage” γρήγορα δείχνει τις διαθέσεις των Gaerea, που όσο περνάει η ώρα, γίνονται δολοφονικότεροι, αρτιότεροι και ΜΕΓΑΛΟΙ σε κάθε έκφραση τους, όπως μπορεί να εννοήσει κανείς την έννοια μέσα από αυτό το αψεγάδιαστο ρεσιτάλ που δίνουν, γιατί για ρεσιτάλ μιλάμε και τίποτα λιγότερο. Το γεγονός ότι στη μέση του σετ αποφασίζουν να τιμήσουν και τα δυο πρώτα τους άλμπουμ, το αγαπημένο “Limbo” με τα “Null” και “Conspiranoia”αλλά και το ντεμπούτο τους “Unsettling Whispers” με τα “Absent” και “Cycle Of Decay”, δείχνει ότι όχι μόνο δεν ξεχνάνε το πώς ξεκίνησαν, αλλά ισορροπούν το σετ άψογα με παλιότερα και νέα κομμάτια χωρίς να χάνεται η συνοχή τους και με τη μπάντα να δείχνει πραγματικά on fire σε κάθε δευτερόλεπτο. Οι κινήσεις της κιθαρίστριας δεξιά του Henriques είναι χαρακτηριστικές, λίγοι πρόσεξαν μάλλον ότι είχαμε να κάνουμε με γυναίκα, αλλά η τύπισσα από την πώρωση και τις κινήσεις της «προδώθηκε» μόνη της, μπράβο της γιατί έδωσε πόνο και έδειξε ότι σε τέτοιες καταστάσεις, δεν έχει φυλετικές διακρίσεις.
Ύμνοι όπως το “Mantle” και το “Mirage” αγκαλιάζονται με χαμόγελο, από όσους έχουν τη δύναμη να κρατήσουν τα σαγόνια τους όρθια, ενώ το “Urge” λίγο πριν το τέλος μας χαρίζει τρίτο δείγμα από το “Limbo”, άκρως αναπάντεχα και καλοδεχούμενα. Το τέλος με το “Laude” είναι απλά ΚΑΘΑΡΣΗ! Οι τύποι κάνουν πλάκα κι ο αρχηγός τους κραδαίνει τη σημαία του θριάμβου τους καρφώνοντας την επίσημα και σε Ελληνικό έδαφος. Οι σπαστικές και έντονες κινήσεις του με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το παλικάρι πρέπει να πονάει τρελά μετά από κάθε συναυλία, γιατί αν δεν πονάει, είναι απλά εξωγήινος. Του αξίζουν όμως θερμότατα συγχαρητήρια διότι όχι απλά είναι φοβερός αρχηγός για το συγκρότημα του, αλλά το πάθος του ξεχειλίζει τόσο που παρασέρνει και τους υπόλοιπους και τους οδηγεί σε στιγμές δόξας που τις αξίζουν πέρα για πέρα. Πραγματικά οι Gaerea ακούγονται όπως η μπότα που συνθλίβει τα μυρμήγκια με δυνατό πάτημα και τα λιώνει δεξιά/αριστερά κάνοντας σίγουρο ότι δε θα σηκώσουν κεφάλι. Όταν η μέση έννοια “black metal live” έχει τα δεδομένα της θέματα εδώ και δεκαετίες, οι Πορτογάλοι βάζουν στήθος μπροστά να ανατρέψουν αυτή τη σταθερά και να γίνουν ακόμα μεγαλύτεροι από όσο είναι. Νόμιζα ότι είναι απλά μεγάλο συγκρότημα μέχρι στιγμής.
Έκανα λάθος. Μιλάμε απλά για ΤΕΡΑΣΤΙΑ ουσία στο σύνολο του μεταλλικού ήχου και μέσα στις μπάντες που κατά πολύ θα καθορίσουν το μέλλον της μουσικής μας τα επόμενα χρόνια. Τα καλύτερα έρχονται και θα έχουμε να λέμε ότι τους είδαμε την εποχή λίγο πριν εκτοξευθούν και η δημοτικότητα τους αλλά και το παικτικό τους επίπεδο! Κρίμα που ο καιρός αποτέλεσε αφορμή για αρκετούς να κάτσουν στο σπίτι τους. Οι 300 περίπου όμως που βρέθηκαν στο Κύτταρο, δε θα το ξεχάσουν ποτέ και θα έχουν κάθε δικαίωμα να σας γλεντάνε όταν θα λέτε ότι είδατε καλή συναυλία, παντός είδους.
Για το RockOverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
