Για 4η φορά στην ιστορία, το καμάρι του Texas, οι ιστορικοί Helstar, επισκέφτηκαν την χώρα μας και μάλιστα ύστερα από 7 χρόνια «απουσίας». Η χαρά του ερχομού τους μεγάλη σε κάθε περίπτωση, καθώς δεν χρειάζεται να είσαι φανατικός οπαδός για να γνωρίζεις την αξία τους. Μιλάμε για αξία αναλλοίωτη στο χρόνο από το σωτήριο έτος 1981 που ήρθαν ανάμεσα μας. Όπως αντίστοιχα, όποιος τους είχε ξαναδεί, δεν χρειαζόταν να κάνει εικασίες για το αν και τι θα δει, καθώς αν στα άλμπουμ τους οι Helstar είναι σούπερ, στις συναυλίες τους είναι το λιγότερο… ντούπερ. Το μόνο στα χαρτιά ντέρμπι όπως αποδείχθηκε μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού (τον ήπιαμε και γείραμε που λένε) ίσως να αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα για να έρθει ακόμα περισσότερος κόσμος (κι όμως, υπάρχουν ακόμα άτομα που χάνουν συναυλίες για το ποδόσφαιρο), από την άλλη, πάνω από 200 άτομα δώσανε το παρόν στο Κύτταρο ξέροντας ότι η επιλογή τους θα ήταν εγγυημένα ποιοτική. Δυστυχώς λόγω κρούσματος κορωνοϊού –μάλλον δηλαδή- το πρώτο support σχήμα των Idmon’s Aegis δεν μπόρεσε να εμφανιστεί, ωστόσο η διοργάνωση άμεσα φρόντισε να γεμίσει το κενό και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο, καθώς την τελευταία στιγμή την θέση τους πήραν οι φοβεροί και πάντα ποιοτικοί Hailsteel.
Λίγο μετά τις 8 λοιπόν οι Hailsteel ανεβαίνουν όπως πάντα γεμάτοι ενέργεια και καλή διάθεση στη σκηνή και αρχίζουν να αποδίδουν με φρενήρη ρυθμό και νεανική ανεμελιά από άλλη εποχή. Τους έχω δει πάρα πολλές φορές και ξέρω πάντα και τι να περιμένω, και πόσο καλά θα περάσω. Αυτή ειδικά τη φορά όμως θέλω να τους δώσω πραγματικά συγχαρητήρια, γιατί όπως και να’χει, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να κλιθείς να γεμίσεις συναυλιακό κενό την τελευταία στιγμή και όλο αυτό προφανέστατα με ελλιπή προετοιμασία. Το αν μια μπάντα είναι δεμένη ούτως ή άλλως φαίνεται, αλλά και πάλι πριν από συναυλίες, οι μπάντες –τουλάχιστον αυτές που παίρνουν σοβαρά τους εαυτούς τους- κάνουν έξτρα αριθμό προβών και προετοιμάζονται κατάλληλα, καθώς κάθε συναυλία είναι ενδεχομένως κι ευκαιρία ζωής. Και δεν παίζεις και κάθε μέρα δίπλα στους Helstar έτσι; Τα παιδιά λοιπόν όχι απλά παρέκαμψαν πιθανό άγχος, αλλά αντίθετα παρουσιάστηκαν ως ο… μόνιμος εαυτός τους και με σετ βασιζόμενο κυρίως στο μοναδικό και περσινό άλμπουμ τους “Raw Rapid Aggressive”, ζέσταναν το κοινό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ενώ η διοργάνωση τους ευχαρίστησε ιδιαιτέρως για την άμεση διαθεσιμότητα τους. 35’ ακατάπαυστης ενέργειας που κέρδισε τον κόσμο. Εύγε παίδες, άντε και σε πλήρη εμφάνιση σύντομα.
Για τη συνέχεια, οι Stygian Oath από την Θεσσαλονίκη φρόντισαν να δείξουν με την σειρά τους γιατί είναι από τις πλέον υπολογίσιμες μονάδες της Ελληνικής σκηνής. Με τη σειρά τους κι αυτοί έβγαλαν πέρυσι το πολύ ποιοτικό τους ντεμπούτο “Midnight Flames” αλλά θεωρώ ότι σε σχέση με το δίσκο, το υλικό τους αποδίδεται ακόμα καλύτερα ζωντανά, λόγω της χαράς με την οποία παίζουν. Το βλέπεις ότι ζουν για το ιερό μέταλλο τα παιδιά, μπορεί να φαίνεται γραφικό σε άλλους, αλλά στους Stygian Oath βγαίνει ως πολύ έξω καρδιά συναίσθημα. Παίξανε λίγο παραπάνω, κάπου 45’ και με τα πάντα στην παρουσία τους να είναι άψογα, μελετημένα, αξιοπρόσεκτα και επαγγελματικά. Στη φωνή ο Άλκης πιάνει κάθε νότα κάνοντας πλακίτσα, χρωματίζει ιδιαίτερα τα κομμάτια, ενώ παρότι η –καλή και πάλαι ποτέ δοξασμένη- Maiden-ίλα επικρατεί των επιρροών σε σημεία, δε φοβούνται να παίξουν βαρύτερα. Α και με riffs φυσικά, σε σημείο να τους ακούς και να λες «τι ωραία θα ήταν να συνέχιζαν να παίζουν ΕΤΣΙ οι Maiden», πράγμα που ποιοτικά αγνοείται 30 και βάλε χρόνια. Κλείσανε με ευχαριστίες επίσης από τη διοργάνωση, που τόνισε ότι τα παιδιά αναγκάστηκαν να πληρώσουν τα έξοδα του ταξιδιού και γι’αυτό έλαβαν πολύ θερμό χειροκρότημα. Εύγε και να ξανάρθετε σύντομα.
Κυρίως πιάτο στις 22:20 με το αποτέλεσμα του ντέρμπι προκαθορισμένο και τον κόσμο να σταματάει επιτέλους να κοιτάει τα κινητά του για την εξέλιξη. Βγαίνουν οι Helstar λοιπόν και από πολύ νωρίς με το “Dark Incarnation (Mother Of The Night)” από το προπέρσινο EP “Clad In Black” που επανέφερε τον κλασικό Helstar ήχο των ‘80s και είναι εξ’αρχής σαφέστατο ότι θα δούμε ΠΟΛΥ μεγάλη εμφάνιση. Ο ήχος είναι κρύσταλλο αλλά και παράλληλα βαρύς κι ωμός όσο πρέπει, ριφφάρες γεμίζουν το χώρο και σαν άλλος Δράκουλας, Ο ΜΕΓΑΣ James Rivera εμφανίζεται με τους κυνόδοντες και την κόκκινη κάπα του έτοιμος να γευτεί αίμα στην κυριολεξία. Η φωνή του όχι απλά διατηρείται σε τεράστια φόρμα όσο περνάνε τα χρόνια, αλλά εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο, μπορεί στην όψη να κρατιέται αειθαλής –τι βαμπίρ είναι άλλωστε όπως ο ίδιος λέει- αλλά σύντομα θα’ναι επίσημα 63! Σύντομα από το 2021 πάμε πίσω στο 1986 με το “Evil Reign” από το τρισάγιο “Remnants Of War” και εκεί ο κόσμος αρχίζει να ξεφεύγει. Η ιαχή “HELSTAR, HELSTAR, HELSTAR” γεμίζει το Κύτταρο, ο Rivera αρχίζει να στέλνει φιλιά προς κάθε κατεύθυνση και μας αναφέρει τον Γολγοθά που αντιμετώπισε η μπάντα για να καταφέρει να έρθει!
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο ίδιος έχασε την πτήση του αλλά πήρε άλλη άμεσα, ενώ οι υπόλοιποι έκαναν 17 ώρες πτήση και με το τζετ λαγκ παρόν όπως είπε ο ιδρυτής και ηγέτης Larry Barragán. Αμφότεροι όμως παραδέχτηκαν ότι η ενέργεια του κόσμου τους έδινε ενέργεια με τη σειρά τους και ότι φυσικά η Αθήνα είναι το αγαπημένο τους μέρος στον κόσμο για να παίζουν. Στο πλάϊ τους, οι… The Scourge! Δηλαδή το τρίο των thrashers αυτοπροσώπως, ο Andrew Atwood στις κιθάρες ημίγυμνος να καρφώνει ριφφ δίπλα στον Barragán, o μπασίστας Garrick Smith με θεϊκό μπλουζάκι “Secrets In A Weird World” των Rage και στα τύμπανα ο τυφώνας Alex Erhardt. Πολύ βασικός λόγος οι τρεις τους που το υλικό των Helstar αποδόθηκε σε σημεία τουλάχιστον μια –αν όχι δυο;- ταχύτητα πάνω. Ακόμα πιο πίσω, στο ντεμπούτο “Burning Star”, με τον Rivera να προαναγγέλει old school set γιατί «αυτά δε θέλετε να ακούσετε ούτως ή άλλως;» όπως μας λέει. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη (όχι της Βίσση) και πάμε στο καθαρά thrash μοτίβο των Helstar με το “Fall Of Dominion” από το “This Wicked Nest” και το “Pandemonium” από το “Glory Of Chaos” να ξεκινάνε και τα πρώτα stage-diving παρακαλώ, μια άψογη ατμόσφαιρα!
Συνέχεια με τιμημένο λιωμένο Αμερικάνικο μέταλλο άλλης εποχής, με καπάκι τα “Abandon Ship” (πόνος) και “Winds Of War” και τι άλλο μπορεί να πάει καλύτερα σκέφτεσαι, μέχρι να ακούσεις το “To Sleep Per Chance To Scream”, κομμάτι ΑΘΑΝΑΤΟ στο χρόνο, με τον Rivera όσο περνάει η ώρα να βελτιώνεται (γίνεται, γίνεται, γι’ αυτόν όλα γίνονται), επιστροφή στο πιο πρόσφατο υλικό με το “Black Cathedral” και μετάβαση από το “Towards The Unknown” στο πολύ ένδοξο “Dark Queen” που αν είδα σωστά αφιερώθηκε στον πρώην συνάδελφο Σάκη Νίκα που το ζήτησε, μπράβο Σάκη, πάντα τέτοια. Ο Rivera αγκαλιάζει τον Barragán, για τον οποίο αναφέρει ότι συνδέονται με 40 χρόνια αληθινής φιλίας και τον αφήνει να προλογίσει το επόμενο κομμάτι. «Το πρώτο κομμάτι από το πρώτο άλμπουμ» λέει ο Larry, έτσι το “Burning Star” ξεκινάει ένα απίστευτο σερί ως το τέλος, όπου τα κομμάτια παίζονται σε σχεδόν thrash tempo, ενώ στο τέλος του, το ΙΕΡΟ μπάσιμο των τυμπάνων του “The King Is Dead” σπάει την ησυχία και προκαλεί φρενίτιδα! “ASSASSIN, ASSASSIN…!”, η ιαχή που έμεινε στην ιστορία, και να σου τα stage-diving, να σου τα χέρια στον αέρα, να σου οι κραυγές, οι Helstar επισήμως ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΜΕΤΑΛΛΟ, ειδικά σε όσους τους βλέπουν για πρώτη φορά!
«Κοιτάξτε όλα αυτά τα χαρούμενα πρόσωπα μπροστά μου ως απάντηση σε όσους λένε ότι οι μεταλλάδες είμαστε βίαιοι» μας λέει ο Rivera, ο οποίος πιο πριν μας έχει πει «έχουμε μια κοινή πίστη που λέγεται metal» και το συνεχίζει λέγοντας «είστε εδώ για να ακούσετε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, που είναι το κακό σ’αυτό»; ΨΥΧΑΡΑ Rivera! Και φυσικά δεν διστάζει να δώσει το πρόσταγμα, «ετοιμαστείτε να βαφτιστείτε» με το υπερηχητικό ριφφ του “Rhapsody In Black” να σκίζει τον αέρα, και καπάκι τον ανεμοστρόβιλο “Baptized In Blood” να δημιουργεί πανδαιμόνιο. Τι απόδοση, λες και είναι όλοι στα 30-35 τους, τραβάει και τις κραυγές ο Rivera περισσότερο όσο περνάει η ώρα, το χαμόγελο του Barragán ζεστό κι εγκάρδιο, ενώ το τέλος με το “Run With The Pack” επισφραγίζει μια μεγάλη εμφάνιση, με το κοινό να τραγουδάει και να χειροκροτάει εν χωρώ και το συγκρότημα να τους τραβάει βιντεάκια για να θυμάται τη σκηνή. Μας λένε ότι μας λατρεύουν, «θέλω να σας αγκαλιάσω όλους» λέει ο Rivera –το’πε και το’κανε πράγματι ο αθεόφοβος-, «σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας» λέει ο Larry Barragán, η συναυλία τελειώνει και μπορεί οι Helstar να άξιζαν πράγματι να έχουν μεγαλύτερο status όπως είπε ο Rivera, αλλά από τον θρόνο της τιμιότητας δεν μπορεί να τους ρίξει κανείς!
THE KINGS ARE DEAD! LONG LIVE THE KINGS! LONG LIVE HELSTAR!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
