Δε σκόπευα να ξεκινήσω με γκρίνια, αλλά με λύπησε πάρα πολύ η εικόνα που αντίκρυσα μέσα στο Κύτταρο με την ηχηρή «απουσία» πολύ κόσμου σε μια βραδιά που θα βλέπαμε μια από τις κατά τεκμήριο κορυφαίες μπάντες που έβγαλε ποτέ η Σουηδία και δη σε θηριώδη κατάσταση τα τελευταία 5 χρόνια. Αυτό που έχουν κάνει οι Necrophobic στα δυο τελευταία τους άλμπουμ, “Mark Of The Necrogram” (2018) και “Dawn Of The Damned” (2020) δεν έχει αντίπαλο ακόμα κι από πολύ μεγαλύτερες μπάντες εκεί έξω, κι όμως ο κόσμος που σύρρευσε στο Κύτταρο έφτασε οριακά τα 200 άτομα. 200 άτομα για ένα τέτοιο συγκρότημα και χωρίς να υπάρχει κάτι παρεμφερές ηχητικά στο προσεχές διάστημα, είναι πραγματικό κρίμα. Από την άλλη όμως, αυτό που ζήσαμε εμείς οι 200 ήρωες ήταν αρκετό για να μας κάνει να το θυμόμαστε δια παντός και το ίδιο πιστεύω ισχύει και για το συγκρότημα, αν κρίνω από την χαρά στα πρόσωπα τους κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος της συναυλίας. Μιλάμε για μια απροσδόκητα ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ εμφάνιση, και λέω απροσδόκητα γιατί οκ οι δυνατότητες της μπάντας ήταν για κάτι πολλά υποσχόμενο, αλλά αν ήσασταν από μια γωνιά να δείτε τι πραγματικά έγινε, δε θα βρίσκατε λέξεις περιγραφής.
Αρχή της συναυλίας με τους ιστορικούς thrashers Piranha οι οποίοι για τα επόμενα 45’ ανέλαβαν να ζεστάνουν ένα ετερόκλητο κοινό, το οποίο δυστυχώς και με βάση τις αντιδράσεις του μεγαλύτερου συνόλου, δεν έδειχνε να νοιάζεται ιδιαίτερα για το ότι έβλεπε παλιές καραβάνες της Ελληνικής σκηνής. Οι Piranha έκαναν με το παραπάνω το κομμάτι τους κι έδειξαν ότι η επιστροφή τους με το “Arise From The Shadows” πριν 3 χρόνια δεν ήταν απλά μια σπασμωδική κίνηση, αλλά είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν ότι μπορούν. Με σύμμαχο τον καλό ήχο και έναν εκπληκτικό ντράμερ στις τάξεις τους, παίζουν καθαρό old school thrash και ιδρώνουν τη φανέλα της μακράς ιστορίας τους. Κάποιοι προσπαθούν να τους κάνουν να αισθανθούν οικεία, η μπάντα τονίζει το πόσο σημαντικό είναι να μπορούν ακόμα να παίζουν στην ηλικία τους και πως ο κόσμος είναι ο λόγος που συνεχίζουν, ωστόσο ειλικρινά λίγες φορές έχω δει τόση απάθεια από κοινό άλλης μπάντας προς Ελληνικό συγκρότημα, δεν ξέρω αν άλλη μπάντα θα είχε ανάλογη αντιμετώπιση, αλλά θεωρώ και λίγο έλλειψη σεβασμού από τον κόσμο να είναι τόσο αμέτοχος, ενώ δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα στην απόδοση. Οι Piranha σε κάθε περίπτωση έκαναν αυτό που όφειλαν και μόνο περήφανοι μπορούν να νιώθουν στο τέλος.
Λίγο πριν τις 22:15 οι Necrophobic ανεβαίνουν επί σκηνής κι αυτό που ακολουθεί για τα επόμενα 80’ δεν το φαντάζεται ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους που βρέθηκε στο Κύτταρο. Ξεκίνημα που μας πάει πίσω 21 ολόκληρα χρόνια με το “Taste Of Black” από το “Bloodhymns” (!!!) όπου και γίνεται σαφές εξ’αρχής ότι η μπάντα είναι σε τρελά κέφια για λόγους που οι ίδιοι ξέρουν. Φαίνεται ότι το πήραν πολύ ζεστά ότι μας ήρθαν και μέχρι να καταλάβουμε τι μας χτύπησε, σκάει και το “Spawned By Evil” να βάλει φωτιά στη σπίθα που είχε ήδη ανάψει. Ο ήχος βελτιώνεται ακόμα περισσότερο με τις κιθάρες πλέον του θηριώδους Johan Bergebäck και του Sebastian Ramstedt να ακούγονται πιο δυνατά, τον Tobias Cristiansson στο μπάσο –ο οποίος μου εκμυστηρεύτηκε ότι θα μείνει μόνιμα στο συγκρότημα ευτυχώς- να σιγοντάρει το τσεκουράτο και στιβαρό παίξιμο του αρχηγού και ιδρυτή Joakim Sterner στα τύμπανα (ΤΑΚΑ ΤΟΥΚΑ άλλης αγνής εποχής) και με έναν Anders Strokirk στα φωνητικά να θυμίζει δαίμονα της κόλασης και δράκο που φτύνει φωτιές σε κάθε στίχο. Το πρωτοφανές του πάθος γίνεται ψύχωση όταν αρχίζουν οι ιαχές “NECROPHOBIC, NECROPHOBIC, NECROPHOBIC” από το κοινό, ο τύπος έπειτα έγινε θυσία για το κοινό που τον σκλάβωσε!
Σε κάθε δυνατή ευκαιρία, να δίνει το χέρι του στις μπροστινές σειρές, να κοπανιέται δίχως αύριο, να φτάνει στις γωνίες της σκηνής δεξιά κι αριστερά στηριζόμενος στο ένα πόδι για να νιώσει την καυτή ατμόσφαιρα από άκρη σε άκρη και με ένα χαιρέκακο χαμόγελο που έδειχνε πόσο ευτυχισμένος ήταν. Το έζησε στο φουλ και το κοινό τον θαύμασε σε όλο του το μεγαλείο. Μεγαλείο που το συγκρότημα πάει καροτσάκι και που μας χαρίζει το μοναδικό «νέο» κομμάτι από το τελευταίο τους άλμπουμ “Dawn Of The Damned” με το φοβερό “The Infernal Depths Of Eternity”. Η κόκκινη B.C. Rich του Ramstedt την οποία αγόρασε στην Αθήνα μάλιστα, τον κάνει να φαντάζει όπως ο ήρωας του Blackie Lawless την εποχή του κορυφαίου “The Crimson Idol”, κάθε lead αποδίδεται άψογα, ενώ ο δίμετρος γίγαντας Johan Bergebäck που η όψη του και μόνο τρόμαζε άπαντες, παροτρύνει το κοινό να φωνάξει ακόμα περισσότερο. “Into Armageddon” από το “The Third Antichrist”, “Sacrificial Rites” μέσα από το κορυφαίο ντεμπούτο “The Nocturnal Silence”, “Splendour Nigri Solis” από το παρεξηγημένο “Womb Of Lilithu”, και οι Necrophobic κάνουν το σχεδόν αδύνατο που μετά γίνεται όντως δυνατό, παίζουν κομμάτι από κάθε δίσκο τους! Και κάπου εκεί ο Strokirk θέτει το ερώτημα:
«Είστε υπέροχοι αλλά είστε έτοιμοι να γίνεται μεγαλύτεροι από τον μεγαλύτερο όλων των εποχών;» προλογίζοντας το πολυαγαπημένο “Tsar Bomba” από το “Mark Of The Necrogram”! Καταπληκτικός Joakim Sterner, όλα τα γυρίσματα, όλες οι αλλαγές, όλα τα δυνατά σημεία άψογα εκτελεσμένα, κάνει τη μπάντα να ακούγεται ακόμα πιο φονική, ο Strokirk κόκκινος από πάθος παρά το λευκό του corpsepaint δείχνει και πόσο θεατρικός μπορεί να γίνει και οι Necrophobic ακούγονται σαν θεοί των θεών σε σκηνικό που ο κόσμος καταστρέφεται και έρχονται να πάρουν ψυχές στην άλλη πλευρά. Το “Revelation 666” από το “Death To All” κάνει τον κόσμο να ξεφύγει όσο σε λίγα σημεία στη συναυλία, ενώ εκεί που το χάνουμε τελείως είναι που ακούμε δύο σερί (!!!;;;;) κομμάτια από το φοβερό “Hrimthursum”, τα “Blinded By Light, Enlightened By Darkness” και “The Crossing”. Επισήμως πλέον έχουν παιχτεί κομμάτια ΟΛΩΝ των δίσκων τους με το κοινό να μην πιστεύει στ’αυτιά του πόσο ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΣΕΤ ακούει! Κι εκεί που προσπαθούν όλοι να συνέλθουν, οι Σουηδοί μας αποχαιρετούν με το ομότιτλο κομμάτι του κορυφαίου ντεμπούτου “The Nocturnal Silence”, όπου η πρώιμη ντεθμεταλλιά τους γονατίζει και τον πλέον ψύχραιμο και μέσα σε απόλυτη αποθέωση κατεβαίνουν από τη σκηνή σαν ήρωες μιας υπέροχης ανεπανάληπτης βραδιάς.
Ή έτσι νόμιζαν, καθώς το κοινό δε φεύγει και τους προτρέπει να παίξουν άλλο ένα, οι ίδιοι με χαρά ανεβαίνουν ξανά και μας προσφέρουν για τελειωτικό χτύπημα άλλο ένα ομότιτλο κομμάτι, αυτή τη φορά του “Darkside”! Έχασε η μάνα το παιδί και οι άγγελοι τους διαόλους σ’αυτό το τέλος, ένα απόλυτο ξέσπασμα των Necrophobic λες και δεν είχαν παίξει λεπτό, δίνουν το 300% -όπως μου είπε μετά ο Anders όταν τον ρώτησα αν για κάποιο λόγο παίξανε στο 200% ειδικά για μας- της ενέργειας τους και κλείνουν μια εμφάνιση που θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια ως μέτρο σύγκρισης. Εμφάνιση που δυστυχώς δεν παρακολούθησαν όσοι έπρεπε, αλλά που αυτοί που έδωσαν το παρόν, έφυγαν τόσο πλήρεις που το έβλεπες στις λαμπερές τους φάτσες. Προς τιμήν του το συγκρότημα άμεσα ήρθε στον πάγκο του merch, φωτογραφήθηκαν και υπέγραψαν αυτόγραφα σε όλους και όλες και κέρδισαν με τη στάση τους άπαντες. Η ευγένεια τους παρά το τρομακτικό τους παρουσιαστικό –ειδικά όταν οι τέσσερις στους πέντε είναι θηρία οπτικά κι ο πέμπτος που δεν είναι τυχαίνει να είναι ο αρχηγός της μπάντας- και τα δερμάτινα με τους ανάποδους σταυρούς που φορούσαν. Και χωρίς να παίξουν χιτάκια τύπου “Mark Of The Necrogram” ή “Mirror Black”!
Κι επειδή στα Ελληνικά θα χάσει τη σημασία του, θα το γράψω στη γλώσσα τους ώστε να το θυμούνται και οι ίδιοι για πάντα!
Οöverträffad triumf!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
