Αν ένας άνθρωπος έφτασε κοντά στον χαρακτηρισμό “δεξί χέρι του Μichael Gira” αυτός είναι ο Norman Westberg. Mέλος των Swans κατά το μεγαλύτερο μέρος της αρχικής τους διαδρομής και ύστερα από το reunion μέχρι το 2019, έχει αναμφίβολα αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην πορεία τους.
Η τωρινή του elder statesman εμφάνιση, σε τίποτα δε θυμίζει πλέον τη φυλακόβια σκατόφατσα του παρελθόντος, που είχε γραμμένο το “δε μπλέκεις” φαρδιά πλατιά επάνω της.
Ο μουσικός Westberg από την άλλη, μάλλον δεν έχει αλλάξει και πολύ. Σταθερός υπηρέτης κάθε λογής πειραματισμού, εμφανίστηκε στο Θέατρο Βράχων με ένα σωρό πετάλια απλωμένα στο τραπεζάκι μπροστά του και την κιθάρα του ανά χείρας. Ο ήχος της περνάει μέσα από τα πετάλια, λουπάρεται ή/και παραμορφώνεται, δημιουργώντας ένα κολάζ ήχων. Ο αρχικός του αυτοσχεδιασμός δίνει ένα ενδιαφέρον ρυθμικό industrial πραγματάκι, που όμως τελικά δεν καταλήγει σε κάτι σπουδαίο. Στη συνέχεια με κάποια drone αρπίσματα προσπαθεί να μεταδόσει μια πιο grandiose αίσθηση, όχι πολύ μακρυά από αντίστοιχες απόπειρες των Swans μέσα στα χρόνια, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να προκύπτει το ίδιο πειστική.
Τα αυτοσχεδιαστικά live απαιτούν και μια ορισμένη “ευθυγράμμιση άστρων”, για να αποδώσουν καρπούς. Για τον Νorman Westberg, την Κυριακή το βράδυ τελικά αυτό δε συνέβη ποτέ. Σε κάθε περίπτωση, η ιδιοσυγκρασιακή αυτοσχεδιαστική του ματιά αποτέλεσε την κατάλληλη γέφυρα για ό,τι θα ακολουθούσε.
Ορισμένες φορές χαρακτηρίζουμε κάποια συγκροτήματα “μεγάλα” από συνήθεια, έχοντας αφήσει στη λήθη τον πραγματικό λόγο, που μας οδήγησε να τα αποκαλούμε έτσι.
Οι Swans φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν από τις πρώτες στιγμές της εμφάνισης τους γιατί ήταν και παραμένουν τεράστιοι. Το ξετύλιγμα του ομώνυμου κομματιού από την επερχόμενη δουλειά τους καθηλωτικό. Με υποδειγματική χρήση των δυναμικών, με πριμαριστό θόρυβο στα κόκκινα και βάρβαρα ξεσπάσματα σε τύμπανα και κρουστά μας στέλνουν εξαρχής στο διάολο και μας γυρνούν και πίσω, σα να μη συνέβη τίποτα. Τα στόματα μας τη μια στιγμή ορθάνοιχτα από δέος και την επόμενη, με ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης. Και ξανά η ίδια ρουτίνα.
Mε το τέλος του “The Beggar”, ο μαέστρος Michael Gira μας καλεί να εγκαταλείψουμε τις θέσεις μας και να πλησιάσουμε τη μπάντα, που είναι τοποθετημένη στο κέντρο του θεάτρου στο επίπεδο του εδάφους, χωρίς να πατάει σε κάποια σκηνή. Η ανταπόκριση δεδομένη.
Η μπασογραμμή του Chris Pravdica σημαίνει το “Hanging Man”, το οποίο μας βάζει σε μια διαλογιστικής υφής κατάσταση. Ο κόσμος πλέον καθισμένος οκλαδόν γύρω από το σχήμα, προσπαθεί να συντονιστεί μαζί του, να ρουφάει κάθε στιγμή. Μια ισχνή μειοψηφία, που επέμενε να φιλμάρει με το κινητό, έφαγε πανηγυρικό άκυρο από τον “αρχηγό” και μαζί με κάποιο θέμα που είχε προς στιγμή ο ενισχυτής της κιθάρας του, υπήρξαν οι μοναδικές παραφωνίες της βραδιάς.
Όσο προχωρά το set, οι μαυροντυμένοι “κύκνοι” ανοίγουν τα φτερά τους, για να μας αποκαλύψουν το τωρινό τους προσωπείο. Οι Swans του “The Beggar” δεν απορρίπτουν εντελώς μια πιο βατή τραγουδοποιία (βλέπε “No More Of This”) και εστιάζουν στην ατμόσφαιρα, χωρίς να απαρνούνται τον θόρυβο. Μόνο που αυτός δε χαρακτηρίζεται πια από τη βαναυσότητα του πρόσφατου παρελθόντος. Οι πρίμες συχνότητες των lap steels και τα συνεχή drones είναι αυτά, που δίνουν πλέον τον τόνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Ebbing”, που με το λαμπρό post rock κλείσιμο του, κατέδειξε την απαράμιλλη μαστοριά των συνθέσεων τους.
Η βαναυσότητα επέστρεψε βέβαια στο τέλος, μεταξύ πολλών άλλων πραγμάτων, που συνέθεσαν την ημίωρη σουίτα των “Leaving Meaning/ “Cloud Of Unknowing”/ “Birthing”. Εκεί επιστρατεύθηκαν τα πάντα: άρρυθμο drumming, δύο μπάσα, Neubauten πατέντες, reverse εφε στη φωνή, ήρεμα σημεία, ξεσπάσματα, ακόμα και ξεδιάντροπο rock groove-άρισμα. Το τέλος είχε θόρυβο, πολύ θόρυβο και μανιώδες βιομηχανικό σφυροκόπημα. Ο Σαμάνος Gira όρθιος συντονίζεται με το σύμπαν και καθοδηγεί τους μύστες Kristof Hahn, Larry Mullins, Dana Schechter, Christopher Pravdica και Phil Puleo σε ένα μεγαλειώδες φινάλε.
Kατεβάζει για τελευταία φορά το χέρι του, όταν όλα πλέον έχουν ειπωθεί. Σιωπή στιγμιαία. Οι επευφημίες και το χειροκρότημα που ακολουθούν, επιβεβαιώνουν αυτό που πάντα ξέραμε: Οι Swans έχουν έρθει σε αυτόν τον κόσμο, για να σκορπίσουν ευδαιμονία. Το κατάφεραν αδιαπραγμάτευτα, για ακόμα ένα βράδυ.
Setlist:
The Beggar
The Hanging Man
Ebbing
The Memorious
Cathedrals Of Heaven
No More Of This
Leaving Meaning / Cloud Of Unknowing / Birthing
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
