Κάλλιο αργά παρά ποτέ όπως λέει κι ο λαός, έτσι μετά από τρεις και βάλε δεκαετίες στο κουρμπέτι, οι ΜΕΓΑΛΟΙ Crowbar επισκέφτηκαν τη χώρα μας και μπορώ να πω ότι και οι ίδιοι μετάνιωσαν που δεν το είχαν κάνει νωρίτερα, καθώς οι αντιδράσεις τους κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους αλλά και στο τέλος αυτής, έδειχναν το σοκ που υπέστησαν από την ανταπόκριση του κόσμου η οποία ήταν όχι απλά καθολική κι από το πρώτο δευτερόλεπτο, αλλά οδήγησε και το συγκρότημα να τραβάει βιντεάκια του κοινού –του παθιασμένου κοινού για την ακρίβεια- που έχουν ήδη κάνει το γύρο του κόσμου με όλους τους οπαδούς τους ανεξαρτήτως εθνικότητας να αναφέρουν “Wow, those Greeks really know how to do it”. Απολογούμαι για το Αγγλιστί της απόδοσης αλλά θα έχανε οποιαδήποτε μετάφραση δίπλα του. Οι Crowbar δεν είναι και παρέμειναν για δεκαετίες μια ΜΕΓΑΛΗ μπάντα απλά, αλλά μιλάμε για πιονέρους ενός ολόκληρου είδους, ενός δύσκολου είδους όπως το sludge δίπλα στους αδερφούς τους Eyehategod, ένα είδος που πάντα ενοχλούσε και με στίχους επηρεασμένους από κατάθλιψη, ναρκωτικά και γενικότερα μεγάλη αρνητικότητα, κι όμως κατάφεραν να αγγίξουν ευαίσθητες χορδές κι όπως μας είπε ο Kirk Windstein πρόσφατα, αργά και σταδιακά κέρδισαν την πολύ μεγάλη αναγνώριση.
Τη βραδιά ανοίγουν με μια μικρή καθυστέρηση οι Bent By Sorrow που έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές και με είχαν αφήσει με θετικές εντυπώσεις λόγω του ιδιαίτερου στυλ τους. Θα τολμήσω να πω με όλο το σεβασμό ότι αυτή τη φορά κάτι έδειξε να μην πηγαίνει το ίδιο καλά όπως τις άλλες φορές. Κι όχι ως θέμα απόδοσης αλλά σε ότι αφορά την επικοινωνία με το κοινό και την επιθυμία αυτού να τους δει. Έχω δει τους BBS με τους Nile και οι σκληροί κάφροι ντεθμεταλλάδες είχαν πιο ζεστή ανταπόκριση απέναντι τους σε σχέση με το «αυστηρό» όπως αποδείχθηκε κοινό των Crowbar, όπου για να το πω κομψά, δεν χάρηκε και πολύ με την εμφάνιση τους και άκουσα σχόλια τα οποία κρίνω σωστό να μη γράψω. Άδικο από τη μία γιατί τα παιδιά προσπάθησαν προφανώς όσο περισσότερο μπορούσαν, από την άλλη υπήρχε μια δεδομένη παγωμάρα που και να μη θέλω να αναφέρω, ήταν ευδιάκριτη όσο λίγες φορές. Σκληρό για ένα συγκρότημα να το βιώνει, γιατί παικτικά δεν έχω να τους προσάψω κάτι. Το διασκεδάζουν 100% πάνω στη σκηνή, έχω τονίσει την καλή φωνή του τραγουδιστή τους κι ότι τους πάνε ΜΟΝΟ τα άγρια φωνητικά, εύχομαι να ήταν μία απλή άσχημη παρένθεση.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι Beyond Perception οι οποίοι ως άκρως πιο ταιριαστοί με τους Crowbar, είχαν πολύ καλύτερη αποδοχή από το κοινό, κάτι που επίσης δε χρειάζεται να γράψω για να το καταλάβαινε οποιοσδήποτε μέσα στο An Club. Βγαίνουν πιο ανέμελοι και απελευθερωμένοι απ’ ότι συνήθως, ξεκάθαρα χαρούμενοι που παίζουν κάτω από τους Crowbar, με καλό ήχο –όπως καλός ήταν ο ήχος και στους Bent By Sorrow από την αρχή- και παίζουν ένα σύντομο δε, περιεκτικό δε σετ το οποίο στο τέλος μας επιφυλάσσει και μια όμορφη έκπληξη. Η οποία δεν ήταν άλλη από μια αρκετά «βρώμικη» διασκευή στο “Territory” (όποιος σκέφτηκε «ποιο είναι το “Territory”» και θέλει εξηγήσεις κάτι κάνει ΠΟΛΥ λάθος) η οποία διατηρεί όλο της το groove και εκείνη την ώρα μεταξύ του κοινού αρχίζουν συζητήσεις πόσο πολύ τα αθάνατα αυτά κομμάτια του αθάνατου αυτού συγκροτήματος ακούγονται ακόμα τόσο μπροστά από την εποχή τους. Οι Beyond Perception όπως πάντα αποχωρούν έχοντας δώσει τα πάντα επί σκηνής ενώ θετικότατη εντύπωση προκάλεσαν οι φθηνότατες τιμές που είχαν στα μπλουζάκια και τα cd τους, ειδικά σε σχέση με το ανεκδιήγητο 25ευρω των Crowbar, που έχει γίνει κακιά συνήθεια κι έχει κόψει κάθε αγορά merch από τους περισσότερους. Εύγε παίδες!
23:20 η ώρα και η ΚΡΟΜΠΑΡΑ της καρδιάς μας ανεβαίνει στη σκηνή με προσμονή που λίγες φορές είχε κοινό στην ιστορία. Από την αρχή ακόμα, το πράγμα σοβαρεύει καθώς παίζουν το “Self-Inflicted” από το ομότιτλο άλμπουμ τους του ΄93 και που τρόπον τινά το γιόρταζαν σε αυτή την περιοδεία. Απόδειξη αυτού, καπάκι το “High Rate Extinction” όπου και επίσημα το κοινό έχει αρχίσει να ξεφεύγει. Ο ήχος είναι ΥΠΕΡΟΧΟΣ! Οι Crowbar που ούτως ή άλλως θεωρούνται ότι βαρύτερο υπήρξε ποτέ, παίζουν 10 φορές πιο βαριά απ’ότι στους δίσκους, η αρχηγάρα Kirk Windstein ξερνάει ριφφάρες ζωής από τη λευκή του Solar, ενώ δίπλα του ο ψηλός Matt Brunson σιγοντάρει με τη σειρά του για αύξηση του όγκου. Ο μπασίστας Shane Wesley έχει ήδη αποδειχθεί πολύτιμη μεταγραφή για το συγκρότημα καθώς με τη νεανική του αύρα τους ανανεώνει, ενώ ο παιχταράς Tommy Buckley στα τύμπανα δείχνει τι θα πει στιβαρός ντράμερ, χτυπάει τα πάντα ΔΥΝΑΤΑ και άψογα και γενικά το συγκρότημα μοιάζει μια καλοκουρδισμένη μηχανή που περνάει από πάνω σου σαν τανκ και σε κάνει ίσα με το οδόστρωμα. Από την ευχάριστη έκπληξη του “I Feel The Burning Sun” στο νέο “Chemical Godz” πάμε άμεσα στο δίδυμο του ομότιτλου δίσκου “Fixation”/”Will That Never Dies”.
Το τελευταίο κι αν ήταν έκπληξη! Το επίσης νέο “Bleeding From Every Hole”, δείχνει ότι δε χάνεται σε τίποτα η συνοχή της βραδιάς, ενώ ο Kirk μας λέει ότι θα πάμε πίσω στο “Odd Fellows Rest” όπου και παίζουν το θεόβαρυ “To Carry The Load”. Λίγες φορές στη ζωή μου ακούω κάτι σε συναυλία και νιώθω ότι θα αρχίσουν να ξεκολλάνε οι γυψοσανίδες γύρω μου, το An Club έχει δει μπάντες και μπάντες αλλά μιλάμε ίσως για τοπ 3 εμφανίσεων στο χώρο συνολικά. Το γρήγορο “The Cemetary Angels” δίνει τη θέση του στο τελευταίο νέο κομμάτι “It’s Always Worth The Gain”, όπου και ο Kirk φωνάζει μετά τη γυναίκα του Robin να τραβήξει τον κόσμο βίντεο, λέγοντας μας συνέχεια ότι είμαστε φανταστικοί κι ότι το εκτιμούν πάρα πολύ. Και τι καλύτερο να αποτυπωθεί για πάντα από το “All I Had (I Gave)” όπου ένα ολόκληρο An Club κοπανιέται λες και βλέπει τους… Slayer και με ιαχές “CROWBAR, CROWBAR, CROWBAR” να γεμίζουν το χώρο όσο δε μπορείτε να φανταστείτε. Το ηγεμονικό μπάσιμο του “Planets Collide” φέρνει δάκρυα στα μάτια πολλών γύρω μου, μιλάμε για τραγούδι που ρίχνει κυβερνήσεις και σου αλλάζει τη ζωή για πάντα. Τι άλλο να ζητήσεις;
Κι όμως, έχει και συνέχεια με τι καλύτερο από το ομότιτλο κομμάτι του “Broken Glass”. Κάπου εκεί θεωρώ ότι οι έννοιες βάρος, όγκος, τιμιότητα κι ότι άλλο θέλετε να βάλετε δίπλα, αποκτούν νέες έννοιες στο παγκόσμιο λεξικό κι απλά μπορείς να βάλεις μια φωτογραφία του λογότυπου των Crowbar εκεί και να λήξει κάθε συζήτηση εν τη γενέσει της. Οι Αμερικάνοι ήρωες μας αποχαιρετούν προσωρινά αλλά επιστρέφουν για να τελειώσουν τη βραδιά με μια ΔΙΑΣΚΕΥΑΡΑ στο “No Quarter” των πατέρων Led Zeppelin, την οποία εγώ και πάρα πολλοί άλλοι θεωρούμε καλύτερη από το κανονικό κομμάτι, μην πέσετε πάνω μας με κατάρες, είμαστε πιο πολλοί απ’ ότι νομίζετε. Οι Crowbar αποχαιρετούν το Ελληνικό κοινό ως θριαμβευτές και έχοντας σβήσει ένα μέγιστο απωθημένο, δείχνουν ότι παραμένουν τεράστια ΑΞΙΑ για τον βαρύ ήχο γενικότερα και ότι άλλο είναι να λες ότι παίζεις βαριά, κι άλλο τελικά να το κάνεις. Και μάλιστα ΕΤΣΙ. Ο κόσμος ανακουφισμένος αποχωρεί και η βραδιά έχει ήδη χαραχτεί στη μνήμη οπαδών και συγκροτήματος για πάντα. Ελπίζω ειλικρινά να τους δούμε ξανά και όχι σε άλλα 30 χρόνια, γιατί είναι τόσο ξεροκέφαλοι που θα παίζουν ακόμα και τότε. Η πληρότητα στα βλέμματα και χαμόγελα του κόσμου αποτύπωνε απόλυτα την σημασία της βραδιάς.
NONE HEAVIER!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
