Βραδιά αφιερωμένη στον σκληροπυρηνικό ακραίο ήχο και το άντρο του είδους πλέον, το Arch Club, γέμισε σχεδόν ολόκληρο από κόσμο διψασμένο να βιώσει αδρεναλίνη και τσίτες στο φουλ. Πόλος έλξης οι μεγάλοι Madball χωρίς οι υπόλοιπες μπάντες να φείδονται αξίας φυσικά, πως θα μπορούσε να γίνει αυτό με τους Primitive Dread, Born From Pain και Nasty άλλωστε, σε μία συναυλία που κράτησε σχεδόν 4 ώρες και αν μη τι άλλο, εκτός από χορταστική ήταν και άκρως επαγγελματική. Να ξεκινήσουμε με τα πολύ ευχάριστα πέραν της μαζικής προσέλευσης του κόσμου, καθώς ο ήχος ήταν φοβερός και στα 4 συγκροτήματα, έχει γίνει μεγάλη δουλειά μέσα στο κλαμπ και πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Ακόμα πιο σημαντικό ήταν το θέμα με τον κλιματισμό καθώς με τόσο κόσμο θα μπορούσε να υπάρχει θέμα, στους Benediction στον σαφώς πιο ζεστό Αύγουστο σκάσαμε λίγο, αλλά χθες με υπερδιπλάσιο αν όχι τριπλάσιο κόσμο, όλα κύλησαν ομαλά, δεν ξέρω κι αν φταίει το σημείο που έκατσα εγώ ακριβώς στην καμάρα μεταξύ χολ και κυρίως χώρου, αλλά δεν αντιμετώπισα το παραμικρό θέμα, ενώ δεν έπιασε και το αυτί μου κάτι ανάλογο όπως σε ανάλογες περιστάσεις. Άρα από τη στιγμή που τα βασικότερα όλων πήγαν σούπερ, καιρός να δούμε τι συνέβη.
Πρώτοι ανεβαίνουν ΑΚΡΙΒΩΣ στις 20:30 όπως ανέφερε η ώρα έναρξης οι Primitive Dread, η πιο μεταλλική από όλες τις μπάντες που εμφανίστηκαν σε κάθε περίπτωση. Τα παλικάρια βγαίνουν με ηχάρα, ευχαριστούν το κοινό και τις υπόλοιπες μπάντες που τους πήραν μαζί τους και τους έδωσαν χώρο και δίνουν τα πάντα στη σκηνή, καθώς το θεωρούν προνόμιο που το κλαμπ έχει σχεδόν γεμίσει από πολύ νωρίς. Ο ενεργητικός frontman θα πάρει το κοινό με το μέρος του από νωρίς, όπως έκαναν και όλοι μετά,προτρέπει άπαντες να γεμίσουν το κενό στις πρώτες σειρές και τα moshpit αρχίζουν και δεν σταματάνε μέχρι το τέλος της βραδιάς. Οι Primitive Dread ξέρουν πως να διασκεδάζουν τον κόσμο και δεν έχουν κανένα κόμπλεξ να περάσουν φοβερά thrash σημεία στον ήχο τους, ειδικά η ριφφολογία και κάποια από τα σόλο είναι καρφί. Και δεν ενοχλεί και κανέναν προφανώς καθώς υπήρξε μεγάλη πλειοψηφία του κοινού με thrash μπλουζάκια, που το διασκέδασαν λίγο παραπάνω. Θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη δυνατή αρχή, έπαιξαν μόλις 30’ αλλά ήταν αρκετά για να ανεβάσουν πολύ τις προσδοκίες για τη συνέχεια και θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ με λίγο μεγαλύτερη διάρκεια, τον δρόμο πλέον τον ξέρουν άρα θεωρώ πως αργά ή γρήγορα θα συμβεί.
Επόμενοι οι φοβεροί και τρομεροί Born From Pain. Οι Ολλανδοί μάστορες του είδους που έγιναν πολύ αγαπητοί και στο μεταλλικό κοινό, ειδικά στα πρώτα τους βήματα, έχουν ιδιαίτερη σχέση με τους Έλληνες οπαδούς, καθώς μας ανέφεραν μέχρι και την πρώτη τους εμφάνιση στο An Club πολλά χρόνια πριν, η οποία τους έχει μείνει αξέχαστη. Δυστυχώς δεν έχουν βγάλει δίσκο τα τελευταία 5 χρόνια μετά το “True Love” αλλά όταν επί σκηνής βλέπουμε αυτή την υπερδύναμη ζωντανά, τα παράπονα κάνουν στην άκρη. Με τον φοβερό Rob Franssen στη φωνή να μη σταματάει να κινείται λεπτό, ξέρουμε όλοι ότι μέχρι τέλους θα χυθούν κιλά ιδρώτα, όπως και έγινε. Ο ίδιος στάθηκε πολύ στο να είμαστε όλοι ενωμένοι, να μην μπαίνουμε στο ίντερνετ και να κράζουμε μπάντες, να μην κάνουμε ότι κοροϊδεύουμε και πως πάνω απ’ολα μετράει η ενότητα των οπαδών και η υποστήριξη ειδικά της ντόπιας σκηνής. Τέλεια τα είπε ο Rob, αν και ποιός τον ακούει είναι το θέμα. Εκπληκτική εμφάνιση, μικρή για την κλάση και ιστορία τους (γύρω στα 35-40’) αλλά αψεγάδιαστη από πλευράς ποιότητας και ήχου, υποσχέθηκαν ότι θα είναι πίσω σύντομα και όταν τους καλέσουν ξανά και ευχαρίστησαν θερμά για την υποστήριξη από τις πρώτες τους μέρες.
Σειρά παίρνουν οι “κάφροι” της ημέρας, οι Nasty από το Βέλγιο, οι οποίοι φάνηκε ότι είχαν πολλούς φανατικούς οπαδούς τους εντός κοινού, που αδημονούσε για την ώρα που θα βγουν. Πράγματι οι τύποι βγήκαν έξω με πλήρη θέληση να εξοντώσουν το κοινό και να διαλύσουν τη σκηνή, με το βαρύτερο ήχο της βραδιάς αλλά και με τα νεύρα στην τσίτα, κατάπιαν τη σκηνή και το κοινό μαζί για τα επόμενα 45’ και με τον frontman Matthias Tarnath να αποτελεί μία από τις πιο έντονες σκηνικές παρουσίες που έχω δει ποτέ. Το παλικάρι από την αρχή έδειξε ότι το ζει στο έπακρο, δε δίστασε να δίνει το μικρόφωνο στο κοινό συνεχώς και να γίνεται ένα μαζί τους, ενώ παρότι πήγε να φάει ένα δυο καλά μπουκέτα από τους αλλόφρονες που πηδούσαν από τη σκηνή, έδειξε να το χαίρεται έξτρα παρά να μανουριάσει. Δε σταμάτησε να προτρέπει τον κόσμο να έρθει μπροστά για να πέσει ξύλο, τραβούσε κι ο ίδιος πολλούς για να έρθουν πιο κοντά, γενικά τα παιδιά έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο το 20ο έτος ύπαρξης τους με εμφάνιση σαν πανηγύρι και με εορταστικό χαρακτήρα. Κατανοητό πλήρως πως και γιατί έχουν τόσο φανατικούς οπαδούς, έτοιμους να διαλύσουν ότι υπάρχει μπροστά τους.
Και το κυρίως πιάτο μετά τα υπέροχα ορεκτικά έρχεται με τους ηγέτες Madball τους οποίους να σημειώσω ένα προσωπικό μου κόλλημα, τους λάτρευα τόσο και όταν είχαν ανακοινώσει παλιά την διάλυση τους -σε συναυλία στην Αθήνα ως τελευταία αν δεν απατώμαι- και στο καπάκι είχαν επανασυνδεθεί, τους είχα ρίξει μαύρο. Δεν είχα ακούσει επίτηδες κομμάτι τους για χρόνια, μέσα μου δεν τους είχα συγχωρέσει την “κωλοτούμπα” καθότι ναι μεν μεταλλάς, αλλά από τις hardcore μπάντες αυτό το πάνε/έλα σε “χτυπάει” κάπως χειρότερα. Παρ’όλα αυτά, θεωρούσα ντροπή να μην τους έχω δει ποτέ και μαλάκωσε πολύ η όλη φάση μέσα μου και φυσικά ο Freddy Cricien αποτελούσε ανέκαθεν μία από τις αγαπημένες μου φιγούρες εκεί έξω. Δυστυχώς δεν είδαμε τον εμβληματικό μπασίστα Jorge Guerra αλλά αυτό δεν επηρέασε σε καμία περίπτωση το τελικό αποτέλεσμα, ειδικά με τον Mike Justian στα τύμπανα να τα διαλύει όλα. Και πως μπορεί το ήδη γαμάτο να εκραγεί από την αρχή; Με μπάσιμο το ομότιτλο κομμάτι από το “Set It Off”! Ώ ρε πούστη μου! Το τι γίνεται στο Arch Club από την αρχή το έχω δει μόνο στους Terror, ένα κοινό ορκισμένο να φάει πάτωμα και να σηκωθεί ξανά μέχρι τελικής πτώσεως, the hard way.
“How’s my Greek family? I missed you!” μας λέει ο Freddy, ο οποίος σαν σε άπταιστα ελληνικά αναφέρει συνεχώς ΑΘΗΝΑ κι όχι Athens, τονίζει ότι είμαστε ένα από τα αγαπημένα του μέρη, ότι τον κάνουμε να νιώθει σαν στο σπίτι του κι ότι είναι σημαντικός, αξέχαστη η ατάκα του “I look you all in the eye, Madball will be back in Athina in 2025, I look everybody’s eyes and I promise we will come back in 2025”. Ε μετά κι από αυτό τα πράγματα εκρήγνυνται πέραν υποψίας, δεν έχει καμία σημασία απολύτως αν και ποιά ή και πόσα κομμάτια παίζουν, να τονίσω απλά ότι όταν παίχτηκε το “Pride” πρέπει να ανέβηκαν γύρω στα 20 άτομα πάνω στη σκηνή σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και στο τέλος είδαμε τύπο να έχει κρεμαστεί ανάποδα από τη σκαλωσιά, με τον Freddy να τον βλέπει και να τον δείχνει και όταν ανέβηκε στη σκηνή, τον αγκάλιασε πριν πηδήξει. Τέλειο το σκηνικό με ένα πατέρα που ήρθε με το γιο του, ετών μόλις 11, το οποίο ο Freddy χάρηκε δεόντως και τόνισε πόσο σημαντικό είναι να περνάει η μουσική από γενιά σε γενιά και γι’αυτό αγαπάει την Αθήνα, επειδή του θυμίζει το τι γίνεται στη Νέα Υόρκη.
Η λεβέντικη και ηγετική εμφάνιση των Madball θα διαρκέσει για πάνω από μία ώρα, εξαντλητικό ακόμα και για τους πιο μαθημένους και μυώδεις χαρντκοράδες, κι όμως η μπάντα δεν καταλαβαίνει Χριστό και μέχρι το τέλος σκορπίζει χαμόγελα, σε κάποια φάση έχουν καταργηθεί set list και τα τοιάυτα, ο Freddy ρωτάει το κοινό τι θέλει, πετάει στον ντράμερ το χαρακτηριστικό “only old school” και γίνεται της κακομοίρας. Σε φοβερή κατάσταση η φωνή του, αειθαλής καθώς ναι μεν κοντεύει τα 49 (για μας είναι πάντα 19 όπως το ‘94 που τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι) αλλά δείχνει να μην έχει περάσει έτος μέσα του, τρομερό νεύρο, άριστος επαγγελματίας και με ένα υπέροχο χαμόγελο που να αποδεικνύει περίτρανα πως ότι έλεγε το εννοούσε με το παραπάνω. Πραγματικά δεν ξέρω αν μαρτύρησε χωρίς ξύλο ότι είναι ήδη κλεισμένοι και για του χρόνου από τη διοργάνωση ή αν εξέφρασε την επιθυμία του, αλλά αυτό το “θα έρθουμε το 2025, σας κοιτάω στα μάτια και το υπόσχομαι” κάθε άλλο παρά αμελητέο ήταν, ο τύπος το έλεγε και το χαιρόταν κάθε εκατοστό του κορμιού του. Για λίγο δεν έγινε sold out αλλά η θέα του κόσμου και στα πάνω διαζώματα να χοροπηδάνε θα μείνει για πάντα στην ιστορία.
Always the hard old school way!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Χριστόφορος Φίλης - @christof_filis_photography
Comments
