Για πολλούς οπαδούς των Metallica, η αναμονή για μια συνέχεια τoυ ''Death Magnetic'' του 2008 που είχε σχετικά καλή υποδοχή είναι ένα μίγμα από πυρετώδη αναμονή και πρόδρομη νευρικότητα.Οι Metallica υπέδείξαν μια απροθυμία να δεσμευτούν σε οποιοδήποτε μουσικό μονοπάτι. Επίσης,η εμφάνιση τoυ διογκωμένου και υπερβολικού ''Lords Of Summer'' του 2014 δεν έκανε πολλά για να καλλιεργήσει την αισιοδοξία. Αλλά το 2016 έχει ήδη υπάρξει υπέροχο για το μεγαλύτερο heavy metal συγκρότημα όλων των εποχών, κυρίως επειδή τα δύο κομμάτια που μας επέτρεψαν να ακούσουμε αυτό το καλοκαίρι ήταν, κατά την γνώμη των περισσότερων ανθρώπων τόσο καλά όσο οτιδήποτε είχαν κυκλοφορήσει οι Metallica από την εποχή του ''Black Album''. Με χαρά,τα καλά νέα δεν τελειώνουν εκεί, γιατί ενώ απέχει πολύ από τέλειο και, στα 88 λεπτά είναι πολύ κοντά στη μίαμιση ώρα διάρκεια, το ''Hardwired ... To Self-Destruct'' είναι εύκολα το δυνατότερο άλμπουμ των Metallica τα τελευταία 25 χρόνια.
Ανοίγει με το ομότιτλο τραγούδι,μία φαύλη έκρηξη πρωταρχικού thrash με ρεφρέν που δε μπορείς να του αντισταθείς και αρκετό πνεύμα και δηλητήριο να φιμώσουν όποιον σκέφτηκε ότι οι Metallica ήταν πολύ γέροι για να αποδώσουν πλέον τέτοιο υλικό. Σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της ειδεχθούς παραγωγής του ''Death Magnetic'' και της αποσπασματικής προχειρότητας του, το ''Hardwired ...'' είναι ακριβές και άγριο. Ίσως ο Lars να έχει εξάσκηθεί περισσότερο,ή ίσως κάποια κόλπα υπολογιστή να εμπλέκονται, όμως οι Metallica ακούγονται πιο κοντά στην καταστροφική μηχανή του ''Master Of Puppets'' εδώ και δεκαετίες. Το ίδιο ισχύει και για το ''Moth Into Flame'', μία άλλη τερατώδη πλάκα αυθεντικού heavy metal που φανερώνει ισχυρούς δεσμούς με τους θριάμβους της μπάντας στην δεκαετία του '80 αλλά χωρίς να ηχεί σαν μια χλιαρή προσπάθεια να πάει πίσω στις ρίζες τους.
Στην πραγματικότητα, σχεδόν όλο του πρώτο μέρος αυτού του δίσκου είναι στο ίδιο πρότυπο,με κυριότερο κομμάτι το ''Atlas, Rise!'', με τις ακαταμάχητες Maiden αρμονίες στην κιθάρα,το ισχυρό φύσημα της NWOBHM λατρείας και φουσκωμένου σόλο του από τον Kirk Hammett. ‘Die as you suffer in vain!’ μουγκρίζει ο Hetfield,''Own all the grief and the pain/Die as you hold up the skies/Atlas, rise!'’ !» Μη σας νοιάζει η μουσική, είναι απίστευτα συναρπαστικό να ακούμε τον Papa Het τραγουδάει τέτοιους στίχους, αντί τις αδέξιες σαχλαμάρες αυτοβοήθειας που αυτός πούλησε λιανικώς τα τελευταία χρόνια. Ομοίως,το βραδύκαυστο Sabbatho-βγαλμένου απειλητικού ''Dream Is No More'' είναι λαμπρά τραγελαφικό,μιά και ο Cthulhu κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε ένα άλμπουμ των Metallica από το 1984,''inhaling black skies'' όπως το θέτει ο Hetfield έντονα.
Τα αρνητικά του ''Ηardwired...'' έρχονται στο δεύτερο δισκάκι.Εκτός από το φρενήρες ''Spit Out The Bone Aside'' που κλείνει το δίσκο,όλα τα άλλα κομμάτια υποφέρουν από το ίδιο πρόβλημα που έχει βαρύνει κάθε Metallica δίσκο από την εποχή του ''Load'':η ανικανότητα να αυτο-επεξεργαστούν.Αν εξαιρεθούν μερικά καταπληκτικά ριφφς στα ''Confusion'',''Am I Savage'' και ''Man Unkind'',τα κομμάτια αυτά είναι πολύ μεγάλα και τους λείπουν οι ισχυρές δυναμικές.Το ''Here Comes Revenge'' είναι το καλύτερο από μία αδέξια συλλογή,αλλά όσο λιγότερα ειπωθούν για το αδιάφορο που σύντομα θα ξεχαστεί ''Murder One'' το οποίο είναι φόρος τιμής στον Lemmy,τόσο το καλύτερο.
Τα αρνητικά σημεία πάντως δεν έχουν ιδιαίτερη σημασια.Τα καλύτερα νέα είναι ότι το ''Hardwired...'',είναι στο μεγαλύτερο μέρος του ένας δυνατός metal δίσκος με μερικά φανταστικά τραγούδια κι αναρίθμητες στιγμές που θα σε κάνουν να σκεφτείς ''Ναί,αυτοί είναι οι Metallica''.Μπορεί ακόμα να έχεις την επιθυμία να ακούσεις κάποια από αυτά τα κομμάτια ζωντανά.Το πιό σημαντικό,είναι ότι θα νιώσεις ανακούφιση που η επίπονη οχτάχρονη αναμονή άξιζε.
Πηγή: teamrock.com
Comments
