21 σχεδόν ολόκληρα χρόνια για να ξαναδούμε συγκρότημα στην Ελλάδα… Δεν έχει τύχει και πάρα πολλές φορές και σίγουρα όχι όσον αφορά συγκρότημα που δεν ανήκει στα ‘80s και τα ‘90s όπως με την περίπτωση των πολύ αγαπητών εξ’αρχής στη χώρα μας Misery Index. Ποιος δε θυμάται εκείνη την εκπληκτική πρώτη εμφάνιση τους όταν άνοιξαν για τους Nile το Νοέμβριο του 2003 (τους Nile του κορυφαίου τους δίσκου, “In Their Darkened Shrines” παρακαλώ) και που ήταν ολόφρεσκο το ντεμπούτο τους “Retaliate” που συνέχιζε το αρχικό σοκ από το EP “Overthrow”. Από τότε άλλαξαν πάρα μα πάρα πολλά και δεν είναι ότι μεσολάβησαν άλλα 6 άλμπουμ απλά και άλλα 3 ΕΡ, αλλά υπήρξε μεγάλη βελτίωση και διατήρηση ποιότητας στο υλικό τους, σε σημείο να μιλάμε για μπάντα – εγγύηση αν και όποτε κυκλοφορεί υλικό. Προσωπικά υπήρξα τυχερός που σε μέρες που πέρασαν πλέον ανεπιστρεπτί δυστυχώς, βγήκα 2 – 3 φορές στο εξωτερικό και τους πέτυχα στο Hellfest του 2009, ενώ περιοδεύανε για το “Traitors” κι αυτό το ήδη σούπερ που είχα δει το 2003, είχε γίνει ντούπερ το 2009. Από τότε πέρασαν άλλα 15 χρόνια που αδημονούσα να ξαναέρθουν στην Ελλάδα, έπρηξα όρχεις κάθε διοργανωτή που ήξερα και τελικά το δίκαιο έγινε πράξη.
Η συναυλία αρχίζει δυναμικά και μπασκετικά, με κλίμα παλιού ορθόδοξου ΝΒΑ από πλευράς Olajuwon. Αρχικά δε γίνεται και να μην ξέρεις τη μπάντα να μην την συμπαθήσεις από το όνομα του κορυφαίου ψηλού που είδε η γενιά μας στην άλλη όχθη του Ατλαντικού (ο αγαπημένος μου προσωπικά ήταν ο «Ναύαρχος» David Robinson αλλά ο Hakeem δίκαια ονομάστηκε «Το όνειρο»). Έτσι, όπως οι Olajuwon –οι οποίοι μάλιστα εμφανίστηκαν με ασορτί μπλουζάκια που έγραφαν Houston μπροστά και με τον αριθμό 34 μπροστά – ή αγαπάς κάτι σωστά ή όχι- είναι θιασώτες του παλιού ορθόδοξου ΝΒΑ πριν το άθλημα γίνει για Τιτίκες και κάθε ανάσα και φλοπάρισμα σφυρίζεται φάουλ, έτσι και το pivotviolence τους όπως αποκαλούν ευρηματικά τον ήχο τους, βρίσκει άμεσα δέκτες λόγω της ειλικρίνειας τους και την φρενήρους απόδοσης τους. ΟΚ έξω καρδιά τα παιδιά, αλλά με νεύρα. Πολλά νεύρα ευστόχως περασμένα στη μουσική τους, αν το κομμάτι πάει να φτάσει 2’ κάτι δεν πάει καλά, αν τα τύμπανα δεν μαδάνε κάθε δυνατό δέρμα δεν είναι αρσενικό κι αν οι φωνητικές χορδές δεν πάνε να κλείσουν, κάτι έχει πάει λάθος. Παίξανε 20’ αλλά κάρφωσαν στα μούτρα πολύ εμπειρότερων συγκροτημάτων ανάποδα από τη βολή και αναμένουμε να δούμε νέο υλικό γρήγορα. WHAT TIME IS IT?
Επόμενοι στο χορό οι Mortal Torment, περίπτωση που δε χαλάει ποτέ ειδικά στις συναυλίες τους, γιατί αν περιμένουμε να βγει δίσκος που περιμένουμε εδώ και 9 χρόνια (καμία δικαιολογία δεκτή), κάποιοι θα βγάλουμε μαλλιά κι όσοι έχουν ήδη θα τα δουν να ασπρίζουν. Ευτυχέστατα τυχαίνει να τους βλέπουμε ζωντανά σχετικα΄συχνά και οκ, δε χρειάζεται καν η δική μου υπόδειξη και διατύπωση ότι αυτό που κάνουν στα άλμπουμ τους αποτυπώνεται 100 φορές καλύτερα, παραστατικότερα και προφανώς πωρωτικότερα στις συναυλίες τους. Ο Γιάννης Νάκος σε ρόλο μπροστάρη ξερνάει ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, αφιερώνει κομμάτια στους Misery Index οι οποίοι έμαθα χρησιμοποίησαν και το προβάδικο της μπάντας (τιμιότης τα πάντα τιμιότης) και μάλιστα μάθαμε ότι τους έδωσε να καταλάβουν ότι οι Έλληνες εφήυραν τη συνεύρεση πίσω πόρτας (αν και όλοι το ξέρουν αυτό παγκοσμίως αλλά δε θέλουν να το παραδεχτούν). Φοβερά κεφάτη εμφάνιση, χωρίς σωσίβια, μπαλόνια, ποδιές νοικοκυράς και με γυναικεία φορέματα όπως άλλες φορές, αλλά όταν μία εμφάνιση τελειώνει με κομμάτι που ονομάζεται “Masturbating The Deranged” ξέρεις ότι όχι απλά πήγε περίφημα, αλλά αδημονείς για την επόμενη εμφάνιση το συντομότερο δυνατόν. Δίσκο και να βγάλετε κάποια στιγμή μελλοντικά, να πάτε από’κει πού’ρθατε, μας γανιάσατε, σε πιάνει μια αηδία δηλαδή.
Κι έρχεται η μεγάλη ώρα σιγά σιγά με τους Misery Index να παίρνουν θέση στη σκηνή, στο σκαμνάκι ο Adam Jarvis, δεξιά από τη σκηνή στη μία κιθάρα ο Darin Morris, αριστερά με το μπάσο του ο Jason Netherton ο οποίος να τονιστεί ήταν και στο merch όσο έπαιζαν οι μπάντες μας και υπέγραψε και βγήκε φωτογραφίες με όλο τον κόσμο (απλά υπέροχος) και στο κέντρο με την άλλη κιθάρα ο Mark Kloeppel. Ξεκίνημα παντοδύναμο με “The Spectator” και καπάκι με “The Carrion Call” (!!!!), 2 κομμάτια συνεχόμενα από το “Heirs To Thievery”, δίσκος που βγήκε πριν 14 (!!!!!!) χρόνια παρακαλώ. Άμεσα η μπάντα γίνεται ένα με το κοινό, το οποίο αρχίζει και ξεφεύγει και δείχνει ότι η αναμονή εξερράγη από το ξεκίνημα. Μας λένε ότι τους πήρε πολλά χρόνια να έρθουν κι ότι αυτό δε θα επαναληφθεί, άρα έχουν να μας παίξουν πολύ παλιό υλικό που δεν παίξανε τόσα χρόνια! Συγκινητική προσέγγιση της συναυλίας επιεικώς, κι ενώ έχουν ένα καταπληκτικό τελευταίο άλμπουμ στις τάξεις τους (το “Complete Control” πρόπερσι), θα ακούσουμε μόλις το “Conspiracy Of None”, ενώ μας παίξανε και το ακόμα πιο πρόσφατο “Strategies Of Manipulation” με τον ήχο να είναι πεντακάθαρος και έχοντας μία γλυκιά ευπρόσδεκτη μικροβαβούρα.
Ξεχωριστή έκπληξη αποτέλεσε το “Exception To The Ruled” από το EP “Dissent”, το οποίο απ’ ό,τι καταλάβαμε από τα συμφραζόμενα της άμεσης βουτιάς του από σκηνής, το ζήτησε σαν χάρη ο Γιάννης Νάκος από τη μπάντα, η οποία δεν του χάλασε το χατίρι. Εντυπωσιακό το γεγονός ότι το “Heirs Of Thievery” που αναφέραμε πιο πάνω τιμήθηκε περισσότερο απ ’όλα τα άλμπουμ τους καθώς ακούσαμε επίσης το ομότιτλο κομμάτι, το “Fed To The Wolves” το οποίο μας είπαν δεν το έχουν ξαναπαίξει αλλά και το καταιγιστικό “You Lose” όπου μας τόνισαν ότι οι ταχύτητες θα ανέβουν. Είτε ο Mark Kloeppel είτε ο Jason Netherton έπαιρναν το λόγο να ευχαριστήσουν το κοινό ενδιάμεσα, μοιράζονταν τα φωνητικά σε κάθε ευκαιρία, κιθάρες και μπάσο τσιμέντο σε κάθε περίπτωση, αλλά αυτό το τσογλάνι πίσω από τα τύμπανα ονόματι Adam Jarvis απέδειξε γιατί πλάϊ στον Eloy Casagrande και τον Baard Kolstadt, τον θεωρώ στην τριάδα των ντράμερ του σήμερα. Δολοφόνος με αγγελικό πρόσωπο, απίστευτη ακρίβεια παιξιμάτων, ρυθμοί που γελοιοποιούν όποιον νομίζει ότι είναι ντράμερ, υπερηχητική ταχύτητα κάνοντας το να μοιάζει παιχνιδάκι και πάνω απ’όλα ΔΥΝΑΜΗ χτυπημάτων που ένιωθες ότι θα ρίξουν το Κύτταρο και θα μας συντρίψουν συθέμελα, ο κόσμος τον κοίταγε και πραγματικά δεν πίστευε τι έβλεπε.
Η συγκινητική εμφάνιση των Misery Ιndex ήταν όχι απλά περιεκτικότατη με 75’ διάρκειας (έχω δει “headline” εμφανίσεις να διαρκούν –πολύ- λιγότερο), αλλά η ειλικρινής τους χαρά για το ότι ξαναήρθαν σε μία χώρα που είχαν πατήσει το πόδι τους μόλις μια φορά και επαναλαμβάνοντας και στο τέλος “We promise it won’t take that long”, έκαναν τη βραδιά υπέροχη και σε συνδυασμό και με τους Midnight τις προάλλες, σε διάστημα μόλις 16 ημερών, η Como Esta Events αξίζει τα εύσημα για το ότι μας πρόσφερε 2 μπάντες στα ντουζένια τους που μπορούν να ικανοποιήσουν κάθε συναυλιακό γούστο. Με highlight προς το τέλος της εμφάνισης τους το ομίτιτλο κομμάτι του “Rituals Of Power”, μας προϊδέασαν για «έχουμε λίγα ακόμα» και παίζοντας όσο περισσότερο μπορούσαν, έκλεισαν με το “Traitors” με το κοινό να τραγουδάει ουρλιάζοντας και με το pit να μην έχει σταματήσει να κινείται από την αρχή ως το τέλος. Τιμήθηκαν αρκετά τα stagedives, έπεσε αρσενικό κοπάνημα από πάρα πολλούς, ενώ όσοι δεν είχαν το κουράγιο να το κάνουν, ήταν γιατί απλά τους κοίταγαν με καρδούλες στα μάτια και μην έχοντας πλήρη επαφή με ότι έκαναν επί σκηνής οι τέσσερις Αμερικάνοι θορυβοποιοί. Το ραντεβού ανανεώθηκε για σύντομα, περιμένουμε νέο δίσκο ξανά εναγωνίως.
Το δρόμο πλέον τον ξέρετε και τον μάθατε καλά εξ’αρχής, μπορεί να μην περιοδεύετε πολύ συχνά όπως παλιά, αλλά σε 2-3 χρονάκια σας θέλουμε ξανά πίσω. Μπορεί και πρέπει να γίνει!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Μαρία Μέλλιου - MyMlivestories Photography
Comments
