Με το 2023 να πλησιάζει στο τέλος του, το πλούσιο συναυλιακό πρόγραμμα της συμπρωτεύουσας μας δίνει τη δυνατότητα να αποχαιρετίσουμε τη χρονιά αυτή με θετικό πρόσημο, προσφέροντάς μας αξιόλογες ζωντανές εμφανίσεις από την εγχώρια και διεθνή σκηνή.
Μία ανεκπλήρωτη μουσική επιθυμία μου (δεν) εκπληρώθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν προς μεγάλη μου απογοήτευση πληροφορήθηκα πως η εμφάνιση των Riverside στη Θεσσαλονίκη δεν θα πλαισιωνόταν από τους πολυαγαπημένους Mother Of Millions, οι οποίοι θα άνοιγαν μόνο τη συναυλία της Αθήνας μία ημέρα μετά. Για καλή μου τύχη, οι Αθηναίοι progsters είχαν προγραμματίσει το φινάλε της Ευρωπαϊκής τους περιοδείας να λάβει χώρα στη Θεσσαλονίκη και το WE Club, με special guests τους Allen’s Hand.
Η άφιξή μου (για πρώτη φορά) στον εντυπωσιακό χώρο του WE στις 20:20 νόμιζα πως θα ήταν αργοπορημένη, καθώς ο διοργανωτής στην επίσημη ανακοίνωσή του -καθώς και στα εισιτήρια- έγραφε για άνοιγμα θυρών στις 20:00 και έναρξη του προγράμματος λίγα λεπτά αργότερα. Ωστόσο, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο το πρόγραμμα μεταφέρθηκε μία ώρα πίσω, με αποτέλεσμα η πραγματική έναρξη της συναυλίας να συμβαίνει περίπου 20 λεπτά μετά τις 21:00. Η προσέλευση μέχρι εκείνη την ώρα δεν ήταν ιδιαίτερα αυξημένη, κάτι που ίσως οφειλόταν και στο γεγονός ότι ταυτόχρονα υπήρχαν κι άλλες συναυλίες στη Θεσσαλονίκη, με την πιο σημαντική αυτή των Paradise Lost.
Για το opening act δεν γνώριζα πολλά. Τα μόνα πράγματα που μπόρεσα να μάθω πριν την εμφάνισή τους επί σκηνής ήταν πως έγιναν γνωστοί μέσω του SchoolWave του 2013 και για τις ολόσωμες στολές κοτόπουλου που συνηθίζουν να φορούν στα live τους. Τέτοιες αμφιέσεις ωστόσο ΔΕΝ υπήρξαν σε αυτό το live, αντ’ αυτού είχαμε μπροστά μας μια φαινομενικά φυσιολογική τετράδα που δεν έχασε χρόνο και μπήκε κατευθείαν στο ψητό (pun intended).
Συνοδευόμενοι από έναν αρκετά ικανοποιητικό ήχο, για τα επόμενα 45 περίπου λεπτά οι Allen’s Hand μας παρουσίασαν όλες τις πτυχές του ήχου τους, σε ένα ανορθόδοξο μείγμα funk, math rock, hardcore και post punk που δυστυχώς δεν είχε ιδιαίτερα θερμή ανταπόκριση από το κοινό του WE, το οποίο προσπαθούσε ανεπιτυχώς να αφουγκραστεί το vibe των Αθηναίων. Προσωπικά βρήκα τη μουσική προσέγγιση αρκετά άστοχη σε πλαίσιο ζωντανής εμφάνισης.
Η κιθάρα, το μπάσο και τα τύμπανα παρήγαγαν ενδιαφέρουσες μελωδίες, οι οποίες έρχονταν σε σύγκρουση με τις φωνητικές γραμμές του τραγουδιστή ο οποίος, αν και έκανε μια αρκετά φιλότιμη προσπάθεια να παρασύρει το κοινό, οι απόπειρές του έπεσαν στο κενό. Η εκκεντρική τετράδα ωστόσο έκανε την έξοδό της με τους δικούς της όρους, αφήνοντάς μας όλους να συζητάμε γι’ αυτούς στην ανάπαυλα, οπότε mission accomplished, I suppose?
Όσες γραμμές και να αφιερώσω για αυτούς τους εγκληματικά υποτιμημένους μουσικούς δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν επαρκώς τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η σκηνική τους παρουσία και απόδοση. Το ρολόι έγραφε 22:30 όταν τα φώτα χαμήλωσαν και οι πρώτες νότες του “Amber” πλημμύρισαν το χώρο του WE. Με μια θεαματική είσοδο η -εδώ και λίγα χρόνια- τετράδα από την Αθήνα τράβηξε αμέσως την προσοχή του κοινού και σταμάτησε τις οποιεσδήποτε συζητήσεις που γίνονταν ακόμα.
Με τρία LP κι ένα EP στο δυναμικό τους και έναν πολύ καλό -τηρουμένων των αναλογιών- ήχο στο πλευρό τους, οι Mother Of Millions για την επόμενη ώρα θα σταθούν στις δυνατότερες στιγμές της δισκογραφίας τους, σε ένα προσεκτικά δομημένο setlist. Ο τραγουδιστής Γιώργος Προκοπίου βρισκόταν σε εξαιρετική φόρμα, με την στεντόρεια φωνή του να μοιάζει σαν να βγήκε μέσα από το στούντιο μαζί με τον Γιώργο Μπουκαούρη, ο οποίος ανέλαβε και τα πλήκτρα της βραδιάς παράλληλα με το απίστευτα ενεργητικό του drumming, σχημάτισαν τον πυρήνα ενέργειας του συγκροτήματος επί σκηνής, λαμβάνοντας μια ιδιαίτερα θερμή υποδοχή από το ενθουσιώδες πλέον κοινό.
Το εξαιρετικό “Sigma” εκπροσωπήθηκε από τα “Silence” και “Spiral”, ενώ στο “Collision” ο κιθαρίστας Κώστας Κωνσταντινίδης θα χρησιμοποιήσει κι ένα δοξάρι βιολιού, σε μία από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές της βραδιάς. Ανάμεσα στο πρόσφατο “Orbit” και το παλιότερο “Orientation” θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε κι ένα νέο κομμάτι, το οποίο προέρχεται από τον νέο δίσκο που επιβεβαίωσα μετά από κουβέντα με τον μπασίστα της μπάντας, Πάνο Πρίφτη, πως θα έχουμε στα χέρια μας μέσα στην άνοιξη του νέου έτους.
Η πιο έντονα φορτισμένη στιγμή της βραδιάς θα ακολουθήσει στη συνέχεια, με το “Artefact” να ξεκινάει και στο WE να επικρατεί πλήρης ησυχία. Η αγγελική φωνή του Προκοπίου αποδίδει το δεκάλεπτο έπος με στόμφο και πυγμή, ενώ από πίσω το πιάνο του Μπουκαούρη προκαλεί την απόλυτη ανατριχίλα στο σώμα μας. Η θριαμβευτική αυλαία του κομματιού -και του βασικού σκέλους της συναυλίας- πέφτει, με όλη την αίθουσα να έχει κλείσει τα μάτια και να έχει παραδοθεί στη μαγεία της στιγμής, αποθεώνοντας τους μουσικούς μέσα σε ένθερμα χειροκροτήματα.
Πριν αποχωρήσουν, οι Mother of Millions θα μοιραστούν μαζί μας άλλα δύο τραγούδια: την υπέροχη διασκευή του “No Light, No Light” των Florence & The Machine και το καθηλωτικό “Rome”, το οποίο ήταν και το τελειωτικό χτύπημα για τον γράφοντα, καθώς με το τέλος του βρέθηκα έντονα συγκινημένος, έχοντας δάκρυα ευτυχίας από την υπέροχη αυτή συναυλία που μόλις είχε φτάσει στο τέλος της.
Ένα πράγμα που επιθυμώ να με χαρακτηρίζει ως κριτικό μουσικής είναι η αντικειμενικότητα. Και σας το λέω προκαταβολικά, αυτή τη φορά ίσως και να μην τα καταφέρνω. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ωστόσο τείνει να συμφωνήσει μαζί μου στο γεγονός ότι οι Mother Of Millions ολοκλήρωσαν την ευρωπαϊκή τους περιοδεία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σε μια βραδιά που δεν μπορεί να περιγραφεί στον γραπτό λόγο. Αυτό το απίθανο αθηναϊκό κουαρτέτο μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα και εμφανίσεις σαν αυτές δείχνουν πως το μέλλον επιφυλάσσει λαμπρά πράγματα για αυτούς.
ΖΩΗ, ΑΝΑΓΚΗΣ ΤΕΧΝΕΡΓΟ!
Setlist:
Amber
Silence
Spiral
Rite
Orbit
New Track
Orientation
Anchor
Artefact
Encore:
No Light, No Light (Florence & The Machine cover)
Rome
Για το Rockoverdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Comments
