Απωθημένο όσο ελάχιστα τα τελευταία 15 χρόνια το να δω τους λατρεμένους μου Ne Obliviscaris από την μακρινή Αυστραλία. Τους θεωρώ από το 1ο άκουσμα του μνημειώδους -κι ακόμα αξεπέραστου- ντεμπούτου τους “Portal Of I” μία από τις 5 κορυφαίες σε ποιότητα και γενική αισθητική μπάντα τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον και έχω δεθεί απίστευτα μαζί τους σε βαθμό εθισμού. Πάντα πίστευα ότι και λόγω καταγωγής αλλά και δυσκολίας του να περιοδεύουν όσο θέλουν, θα ήταν αδύνατο να τους δούμε, κι ότι αν ερχόντουσαν θα ήμασταν 100, βαριά 150 νοματαίοι. Έλα όμως που έγινε πολύ ευχάριστο Plot twist και τις προάλλες βλέπω ότι το 75% των εισιτηρίων είχε ήδη δοθεί, με αποτέλεσμα να σπεύσουν και όσοι θα πήγαιναν να το πάρουν τελευταία στιγμή -κλασσική Ελληνική συνήθεια- να το πάρουν μία ώρα αρχύτερα και να έχουν τελικά τον κόσμο που άξιζαν να έχουν. Ήταν και η πρώτη βραδιά της Ευρωπαϊκής τους περιοδείας, στην οποία και αποκλειστικά παίζουν 2 ολόκληρα άλμπουμ τους, το “Citadel” του 2014 ώστε να τιμήσουν την 10ετή επέτειο του αλλά και το το περσινό κορυφαίο “Exul”, το οποίο τόνισαν ότι είναι το πιο μεγάλο τους άλμπουμ εμπορικά και αυτό πους έκανε να πάρουν ξανά μπρος σαν συγκρότημα.
Τη βραδιά ανοίγουν οι πάντα τίμιοι και με ιδρώτα επί σκηνής Karma Violens που προσπαθώ να θυμηθώ ποιες είναι οι φορές που δεν τους είδα κι όχι που τους είδα, καθώς έχω χάσει τη μπάλα πραγματικά. Είναι τρομερά λυπηρό αυτό που τους συνέβη σ’αυτή τη συναυλία συγκεκριμένα, καθώς μιλάμε για χείριστο ήχο που έθαψε τις κιθάρες, το μπάσο και τον τραγουδιστή. Ακούγαμε μόνο τον εκπληκτικό ντράμερ και κυρίως τα πιατίνια του, όσο κι αν πάσχιζε η μπάντα που ξανά τα έδωσε όλα επί σκηνής όπως πάντα κάνει, ο κόσμος είχε ήδη πρόβλημα και είδα πάρα πολλούς να πιάνουν τα αυτιά τους, ενώ μερικοί πιο πολυμήχανοι βάλανε χαρτί στα αυτιά τους για να αντέξουν τον όλο οχετό. Μία φορά είπα να κάτσω πάνω στο Temple και λέω “Δε μπορεί, κάτι δεν ακούω εγώ σωστά” αλλά και κάτω ακουγόταν ακριβώς το ίδιο, βρήκα το θάρρος να πω στον ηχολήπτη “να ξέρεις δεν ακούμε τίποτα, μόνο τύμπανα” αφού και οι από κάτω βεβαίωσαν του λόγου το αληθές, δε θέλω να επιρρίψω ευθύνες κάπου αλλά η ουσία είναι ότι η προσπάθεια της μπάντας πήγε πλήρως χαμένη, κρίμα γιατί δώσανε πόνο και παίξανε και μία διασκευάρα του “Ov Fire And The Void” των Behemoth. Εύχομαι να μην τους ξανασυμβεί και να παίξουν με τις συνθήκες που έχουμε συνηθίσει και αξίζουν.
Αντίθετα στους Ne Obliviscaris τα πάντα ήταν κομπλέ. Ο φοβερός και τρομερός Tim Charles βγαίνει πρώτος με το βιολί του μέσα σε πρωτοφανή αποθέωση από το κοινό, ένα κοινό που έκανε τη μπάντα πραγματικά να λάμπει, σε βαθμό που να αναρωτιόμαστε και με βάση το υπόλοιπο της απόδοσης τους “πως θα βγάλουν αυτοί περιοδεία ολόκληρη μετά από αυτό που έκαναν εδώ σήμερα;”… Το καθηλωτικό “Painters Of The Tempest” -το οποίο σύμφωνα με τον Tim είχε να παιχτεί πάνω από 7 χρόνια- ξεκινάει τη βραδιά, μετά από το πρώτο του μέρος (“Wyrmholes”), έρχεται το κύριο μέρος (“Triptych Lux”) όπου ένας ένας κάνουν την εμφάνιση τους επί σκηνής, οι δυο κιθαρίστες παίρνουν θέση ανάλογα με το χέρι που παίζουν, ο Matt Klavins στα δεξιά και ο Benjamin Baret στα αριστερά, ο παιχταράς Ιταλός μπασίστας Martino Garattoni είχε τον ίσως πιο όμορφο ήχο μπάσου που έχω ακούσει… μπορεί και γενικά, ενώ είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που ο επανακάμψας στο συγκρότημα ντράμερ Dan Presland αναίρεσε την απόφαση της φυγής του το 2021 και είδαμε ένα τέρας πίσω από τα τύμπανα να οδηγεί όλο το συγκρότημα σε διαστημική απόδοση άνευ προηγουμένου.
Τη θέση του Xenoyr στα κάφρικα φωνητικά (δεν γνωρίζω τους λόγους απουσίας του), πήρε με πολλή μεγάλη επιτυχία ο Αμερικάνος James Dorton των Black Crown Initiate (άλλη καψούρα μπάντα) και πραγματικά το παράστημα του δίπλα στον πιο λεπτοκαμωμένο Tim Charles τόνισε και την αντίθεση των φωνητικών του. Οι 6 NeΟ επί σκηνής ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ απλά, μιλάμε για πολυδιαστατικότητα μπάντας που δεν συναντάμε συχνά, υπερ-παίχτες όλοι, με το βιολί του Tim Charles να σηκώνει την τρίχα κι ότι άλλο μπορεί να σηκωθεί και να υγραίνει ότι μπορεί να υγραθεί αντίστοιχα, έτσι αφού παίζουν και το τελευταίο μέρος του κομματιού (“Reveries From The Stained Glass Womb”), περνάνε στο πανέμορφο “Pyrrhic” όπου τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα. Πάντα στη μουσική τους λάτρευα το σημείο που εναλλάσονται καθαρά/κάφρικα φωνητικά, μπαίνει το βιολί και καπάκι σκάει ομοβροντία τυμπάνων, με τις κιθάρες να υφαίνουν απίστευτα riffs, ενώ ο Baret έχει πάρει με reverb ήχο βιολιού κι όταν σολάρει ακούγεται σαν έξτρα βιολί ενώ δεν παίζει ο Tim Charles, μεγαλείο απλά. Είναι και η στιγμή στο τέλος του “Pyrrhic” όπου ο Tim θα μιλήσει με το κοινό (γενικά τον πήρε πάνω του τον ρόλο) και αφού ευχαρίστησε τον κόσμο, είπε πως ήταν ντροπή που δεν είχαν έρθει και πρέπει να ξανάρθουν άμεσα.
Στην ανακοίνωση ότι ακολουθεί το δαιδαλώδες “Devour Me, Colossus” το κοινό ουρλιάζει και το κρεσέντο στο πρώτο μέρος (“Blackholes”) δείχνει μπάντα που είναι για πολύ μεγάλους χώρους και για ακόμα πιο πολυπληθές κοινό και πως δε δίκαιο μουσικά κόσμο, έπρεπε να έχουν πολλά εκατομμύρια προβολών στο Youtube και γενικά αποδοχή μπαντών που ναι μεν είναι στο κουρμπέτι περισσότερα χρόνια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν παρουσιάζουν την ίδια ποιοτική συνέπεια με τους NeO (εδώ και χρόνια). Αφού τελειώνει όλο το “Citadel”, με το δεύτερο μέρος του “Devour Me, Colossus” (“Contortions”) να παίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία (!!!!), έρχεται η ώρα που προλογίζεται το “Exul” στην οντότητα του, με τον Tim να μας ευχαριστεί κι εμάς αλλά και όλους τους οπαδούς τους που το έχουν καταστήσει ότι μεγαλύτερο έχουν κάνει και έτσι με την απλή επισήμανση “αυτό είναι ένα κομμάτι που ονομάζεται “Equus”, ας ξεκινήσουμε”, το κοινό σίγουρα πιο εξοικειωμένο με το νέο υλικό (το οποίο θεωρώ ξεκάθαρα ως την αιτία που σύρρευσε ο κόσμος για να είμαι ειλικρινής) ξεσπάει ξανά σε ουρλιαχτά και τα χαμόγελα στα πρόσωπα των έξι παιχταράδων είναι ευδιάκριτα ακόμα και τέρμα πίσω στο χώρο. Ειδικά αυτή η χημεία τους πρέπει να τονιστεί πρόσθετα.
Όταν βλέπω πρώτα τον James Dorton να πηγαίνει να φιλάει τον Martino Garattoni (πραγματικά παίχτης για φίλημα) και το ίδιο να πηγαίνει να κάνει και ο roadie στη συνέχεια σε ένα σημείο που ο Ιταλός κάνει πιο πέρα στη σκηνή για να δώσει χώρο στους υπόλοιπους (καρδιοκατακτητής ο δικός σου), τον τρόπο με τον οποίο αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλο ο Tim Charles και ο James Dorton όταν ο ένας τραγουδάει αντίστοιχα, δείχνουν ένα συγκρότημα-οικογένεια κι ας λείπει ο Xenoyr. Το σεμινάριο τυμπάνων του Dan Presland καλά κρατάει, το “Misericorde” ήδη έχει πάρει τη θέση του στο σετ, και μετά το πρώτο μέρος (“As The Flesh Falls”) που κατεβάζει σαγόνια, ακολουθεί η μία από τις δυο τεράστιες στιγμές της βραδιάς, καθώς στο δεύτερο μέρος (“Anatomy Of Quiescence”) κι από το σημείο που το γνώριμο riff παίζεται κατ’επανάληψη μέχρι το φοβερό ξέσπασμα και το υπερ-τελείωμα με τη χαρακτηριστική μελωδία του βιολιού του Tim Charles, βλέπουμε έναν ασύλληπτο κι άνευ προηγουμένου μουσικό οργασμό επί σκηνής που κανείς από τους παρευρισκόμενους στο Temple δεν πρόκειται να ξεχάσει για το υπόλοιπο της ζωής του, βλέπω κόσμο να συγκινείται, άλλους να καλύπτουν το στόμα τους, άλλους να πιάνουν το κεφάλι τους, δεν πιστεύουν τι βλέπουν.
Το “Suspyre” λειτουργεί αποκλειστικά σαν αφύπνιση από το σοκ που έχουν προκαλέσει τόση ώρα και το “Graal” λίγο πριν το τέλος πάλι με το βιολί να σκίζει ψυχές στα 2 κορυφώνουν το παικτικό μεγαλείο τους μέχρι να τελειώσει το κύριο μέρος του δίσκου. Ένα τελείωμα με τους υπόλοιπους να αποχωρούν σιγά-σιγά και να αφήνουν τον Tim Charles μόνο του να ερμηνεύσει σπαρακτικά το “Anhedonia”, που σαν λέξη μπορεί να σημαίνει ότι είσαι ανήμπορος να νιώσεις κάθε είδους ηδονή, αλλά το κοινό έχει πιάσει κορυφή και πάτο μαζί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, τα’χουν μπήξει τα δάκρυα και οι πιο ψύχραιμοι γύρω μου και επίσημα τελειώνει και η ενότητα του “Exul” με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο. Έχουν ήδη παίξει 2 ολόκληρα άλμπουμ (από τα 4 συνολικά που έχουν), έχουν περάσει 105’ κι όμως δε μπορούν -και κυρίως δε θέλουν- να σταματήσουν. Ευχαριστούν το κοινό το οποίο δεν έχει τρόπο να εκφραστεί παρά μόνο με κραυγές, ακόμα και το μπιζάρισμα τύπου “δε σας ακούω” από πλευράς James Dorton πάει άπατο καθώς οι φωνές πληθαίνουν και ειδικά το πως το έζησαν, με τα χαμόγελα τους, πιάνοντας την καρδιά τους αλλά και λάμποντας ο καθένας ξεχωριστά, μαρτυράνε το πόσο γεμάτοι έφυγαν κι αυτοί επί σκηνής.
“Δεν περιμέναμε τέτοια υποδοχή, ζητούμε συγνώμη που δεν ήρθαμε τόσο καιρό και νομίζω ότι πρέπει να επιστρέψουμε ξανά σύντομα, σωστά;” μας λέει ο Tim Charles, οι κραυγές του κόσμου το επιβεβαιώνουν και συνεχίζει ακόμα πιο εύστοχα λέγοντας “αν και ξέρω ότι είναι χαζό, για το τυπικό πρέπει να σας ρωτήσω, θέλετε να παίξουμε άλλο ένα κομμάτι;” με τις κραυγές πιο εκκωφαντικές από ποτέ και με τον ίδιο να κάνει την κίνηση ότι η δύναμη τους τον πέταξε πίσω. Η χαρά η δική του ειδικά έχει γεμισει άπαντες και αφού μας λέει “θα πάμε πολύ πίσω, στο 2008 που γράφτηκε αυτό το κομμάτι”, και με το που ξεκινάει η μελωδία του βιολιού, ακόμα κι ο υποφαινόμενος το χάνει, καθώς παίζουν το υπερ-λατρεμένο μου “And Plague Flowers The Kaleidoscope” από το ντεμπούτο “Portal Of I”, σε πλήρες Opeth-ικό μεγαλείο σαν αυτό που έχουν ξεχάσει να προσφέρουν οι Opeth εδώ και δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια. Το τι ακολουθεί στη σχεδόν 15λεπτη εκτέλεση του καθώς το τραβάνε ξεχειλώνοντας το από κάθε πλευρά και το πως αφήνουν τη σκηνή θριαμβευτές λέγοντας μας ευχαριστώ και να τους περιμένουμε σύντομα, είναι ο οριστικός οργασμός σε ένα ατελείωτο μπες/βγες με το κοινό, το οποίο ηττήθηκε καθολικά.
Νομίζω πως όλα τα παραπάνω πραγματικά ωχριούν και αδικούν το μέγεθος, την ποιότητα και κυρίως το όλο συναίσθημα της εμφάνισης τους, να πω πως είναι ότι πιο κορυφαίο έχω δει στο Temple μαζί με τους Enforced, πάλι δε λέει τίποτα από μόνο του, θα πω όμως το εξής ως τροφή για σκέψη σε οπαδούς και μπάντες εκεί έξω γιατί έχουμε βιώσει και κάποια πράγματα επί σειρά δεκαετιών και καλό είναι αυτά τα πράγματα μία στο τόσο να τα βάζουμε στη θέση του για να μη μας περνάνε για χαζούς μερικοί και μερικές.
Ήρθε μία μπάντα από την άλλη άκρη του κόσμου, με μόλις 4 άλμπουμ στο ενεργητικό της, έπαιξαν 2 ολόκληρες ώρες και πλήρως απαιτητικό υλικό, υλικό που παικτικά μπορεί να σε εξαντλήσει. Και έρχονται μπάντες που σε 2 ώρες το πολύ με ένα αεροπλάνο είναι στην Ελλάδα, έχουν βγάλει 15 και 20 άλμπουμ και παίζουν βαριά 90’ από τα οποία πολλάκις ο καθαρός χρόνος χωρίς τα φύγε/έλα και τα “αααα” και “ωωωω” είναι 75’ περίπου. Τα συμπεράσματα δικά σας και των διοργανωτών σε μελλοντικές τους αναζητήσεις, διαπραγματεύσεις και ενέργειες. Η ατάκα ανθρώπων μετά το τέλος της συναυλίας “και 50 ευρώ να είχε το εισιτήριο, με όσα είδα λίγα θα ήταν” τα λέει όλα. Δε λέμε να γίνουν όλοι σαν τον Bruce Springsteen που στα 75 του ξεφτιλίζει το σύμπαν και παίζει 3μιση-4 ώρες, αλλά όπως τα γραπτά, έτσι και τα οπτικά και ακουστικά μένουν.
Ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ μπράβο στους Ne Obliviscaris για το πόσο σεβάστηκαν το κοινό και την ιστορία τους και σε όσους κατόρθωσαν το παλιότερα φαινομενικά αδύνατο και μας τους έφεραν στα καλύτερα τους, εύχομαι να επαναληφθεί το συντομότερο δυνατόν.
FORGET NOT!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος @alexandros_kat
- Ευχαριστούμε θερμά την @Magdalens' Photography για τις φωτογραφίες των Karma Violens.
Comments
