42 χρόνια καριέρας δεν τα λες και λίγα, για αυτό άλλωστε οι New Model Army σχεδίαζαν να γιορτάσουν τις τέσσερεις δεκαετίες ύπαρξης τους το 2020 με μια μεγάλη περιοδεία, που συμπεριλάμβανε και την Ελλάδα. Fast forward δυο χρόνια μετά ελέω COVID και μια αλλαγή στο χώρο διεξαγωγής και να που βρεθήκαμε έξω από το Fuzz το βράδυ της περασμένης Παρασκευής για την πραγματοποίηση της πολλάκις αναβληθείσας, αλλά πολυπόθητης συναυλίας τους.
Με τέτοιο παρελθόν, μια επιπρόσθετη μικρή καθυστέρηση στην έναρξη δεν επρόκειτο να αποθαρρύνει κανένα. Άλλωστε, κατά τις 9:30 οι Kidney Black ήταν ήδη επάνω στη σκηνή, προκειμένου να ανοίξουν τη βραδιά. Η μουσική τους πρόταση, ένα κράμα από heavy/stoner rock, grunge και punk, ό,τι πρέπει δηλαδή για ζωντανές καταστάσεις. Αδρός ήχος, χωρίς πολλά εφέ, στιβαρό μπάσο, κιθάρες που ισορροπούν μεταξύ Greg Sage και Josh Homme και ένας τραγουδιστής κομμένος και ραμμένος για τις μουσικές που παίζουν.
Αποτελούμενοι από βετεράνους της τοπικής σκηνής οι Kidney Black είναι ένα συγκρότημα που ξέρει τι θέλει επάνω στο σανίδι και δεν πάτησαν τη σκηνή του Fuzz ως κομπάρσοι. Αντίθετα έβγαλαν μπόλικη ενέργεια και παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για την παρθενική τους εμφάνιση μπροστά σε τόσο κόσμο, γύρισαν το όποιο ενδεχόμενο άγχος τούμπα, ενώ βάζω στοίχημα ότι κέρδισαν αρκετούς ακροατές. Εμένα, σίγουρα.
Αν ήσασταν εκεί και σας άρεσε αυτό που ακούσατε, ψάχνετε το “Lychnopolis Sessions” -σε κομμάτια από το οποίο άλλωστε, στηρίχθηκε το set τους- και στηρίζετε με τη σχετική κασσετούλα.
Με μια επιλογή από την παρθενική τους κυκλοφορία, οι New Model Army κατέδειξαν ευθύς εξαρχής ότι ο τίτλος 40th Anniversary θα τιμηθεί στο ακέραιο και ότι η βραδιά θα κάλυπτε όσο περισσότερο έδαφος γινόταν από τη διόλου ευκαταφρόνητη δισκογραφική διαδρομή τους. Δυναμικό μπάσιμο λοιπόν, με το “Christian Militia” από το “Vengeance”, κυκλοφορία που μας πρωτοσύστησε το επιδραστικό σχήμα από το Bradford πίσω στο 1984, ενώ το “Lust For Power” -από το “Love Of Hopeless Causes” του 1993- που παίχθηκε καπάκι, επιβεβαίωσε ότι η ίδια ορμή των πρώτων εκείνων χρόνων εξακολουθεί να διατρέχει τη δισκογραφία τους.
To πιο ατμοσφαιρικό “Never Arriving” έμελλε να είναι η πρώτη σύνθεση που θα ακουγόταν από το πρόσφατο “From Here”, με το “Here Comes The War” να ξανα-ανάβει τα αίματα και το “Believe It” που ακολούθησε, να καταδεικνύει ότι αυτή η μπάντα μπορεί να εναλλάσει ταχύτητες και διαθέσεις κατά βούληση, αλλά ταυτόχρονα να διατηρεί στα κόκκινα την επίδραση της στο κοινό.
Η παρέα του Justin Sullivan ήταν πάντοτε πολιτικοποιημένη και φρόντισε να μας το θυμίσει με ένα ακόμα κομμάτι από το ντεμπούτο τους, το “1984”, αλλά και γενικότερα με μια σειρά κομματιών άρρηκτα συνδεδεμένων με το πολιτικό κλίμα της εποχής που κυκλοφόρησαν, ενώ σε άλλο σημείο δεν παρέλειψε να ασκήσει κριτική σε Η.Π.Α., Putin, Erdogan και λοιπές “δημοκρατικές” δυνάμεις.
Κατόπιν, ο -66χρονος πλέον- frontman οδήγησε την επέλαση του συγκροτήματος στο “The Charge”, πριν πέσουν για λίγο οι ταχύτητες με τα “Devil's Bargain” -όπου ο Ceri Monger έπιασε για λίγο και τα κρουστά- και “Maps”. Όσον αφορά το τελευταίο, στο δίσκο θα ορκιζόμουν ότι ακούμε κάποιο κλασικό έγχορδο, αλλά ζωντανά βγαίνει μια χαρά από ό,τι φαίνεται με ηλεκτρικό μπάσο και ολίγα εφέ.
To “Where I Am” ήρθε να κλείσει ιδανικά την τριλογία συνθέσεων από το τελευταίο τους άλμπουμ, πριν τα πράγματα αγριέψουν για ακόμα μια φορά με το -στο κατώφλι του metal- “Angry Planet”.
Πίσω στο 2014 στα πλαίσια της Πανευρωπαικής Ημέρας Αντιφασιστικής Δράσης οι Justin Sullivan και Dean White επισκέφθηκαν την Αθήνα για να συμμετάσχουν στη μεγάλη συναυλία στο Σπόρτιγκ. Ο Πέτρος -ο τότε οδηγός τους- αποτέλεσε έμπνευση για αρκετές μετέπειτα συνθέσεις των New Model Army, με πιο χαρακτηριστική το “Born Feral”, μια από τις λαμπρότερες στιγμές της ύστερης εποχής του σχήματος. Κατά τη διάρκεια του, ο Ceri Monger μετακινήθηκε και πάλι στα κρουστά, ενώ “φόρεσε τα παπούτσια του” o υπεύθυνος ήχου του συγκροτήματος Dave Monck, ο οποίος ανέλαβε το μπάσο για τη διάρκεια του κομματιού, σε μια άψογη σύμπραξη, που ξεσήκωσε το κοινό.
Σύντομη διείσδυση στο μυαλό του Justin Sullivan με το “Before I Get Old” και παράλληλα πολύτιμες ανάσες για το συγκρότημα, πριν την καταιγίδα των συναυλιακών favourites του κοινου: “Vagabonds” και “The Hunt” παιγμένα back to back, με τους New Model Army να ιδρώνουν τη φανέλα κανονικότατα και το κοινό να αφηνιάζει, ακούγοντας ζωντανά δύο από τα κλασικότερα κομμάτια της μπάντας.
Με την “ωδή στα απογοητευμένα παιδιά του Δυτικού κόσμου” (“Fate”) να προηγείται, η ώρα του κλεισίματος του κυρίως set είχε φθάσει, με το ρόλο αυτό να έχει αναληφθεί από ακόμα ένα classic, το “Ballad Of Bodmin Pill”. H ιαχή “We are lost, we are freaks, we are crippled, we are weak” πλημμυρίζει κάθε γωνιά του Fuzz και το συγκρότημα μας αποχαιρετά προσωρινά...
...για να επιστρέψει απολύτως αναμενόμενα για ένα -όχι ακριβώς- encore, αλλά για ένα δεύτερο μικρότερο set, όπως το προανήγγειλε ο Justin Sullivan και το οποίο εκκίνησε με το ταξιδιάρικο “Snelsmore Wood”, που σφραγίστηκε από τη φορτισμένη ερμηνεία του Sullivan και τα ψυχωμένα solos του White.
Ο Ceri Monger που είχε μείνει προσωρινα εκτός, επιστρέφει κι αυτός στη σκηνή για τη μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, το “Green And Grey”, ένα κομμάτι που τον τελευταίο καιρό μένει σταθερά εκτός προγράμματος, λατρεύεται όμως διαχρονικά από τους ορκισμένους φίλους του συγκροτήματος. Να λοιπόν, που ανασύρθηκε από τα κιτάπια τους, κάνοντας τη βραδιά της περασμένης Παρασκευής ακόμα πιο ξεχωριστή για εκείνους. Για το “Inheritance” που ακολούθησε, τα ηνία περνούν ξεκάθαρα στον drummer Michael Dean, που με τους σχεδόν tribal ρυθμούς του έθεσε τα θεμέλια για να αναδειχθεί η φωνή του Sullivan και η κιθαριστική δουλειά του White.
Δε θα υπήρχε καταλληλότερη στιγμή για να επισκεφθούν τις post punk ρίζες τους, παρά τώρα, δυο στροφές πριν τον τερματισμό και η επιλογή του “No Rest” αποδεικνύεται καταλυτικότατη, πατώντας ένεση αδρεναλίνης στο κοινό, η επίδραση της οποίας διατηρήθηκε και στο αμέσως επόμενο “Betcha”. Με αυτόν τον τρόπο οι New Model Army ολοκλήρωσαν την εμφάνιση τους όπως ακριβώς άρχισε, με σύνθεση από το ντεμπούτο τους, κλείνοντας έτσι ιδανικά έναν άτυπο κύκλο 42 ετών μουσικής.
Ο άψογος ήχος, ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα αποτέλεσε αποφασιστικό εχέγγυο για την ευτυχή κατάληξη της βραδιάς. Οι πεντακάθαρες και αιχμηρές μπασογραμμές του Ceri Monger έδιναν τον τόνο, ενώ και η παρουσία του στα κρουστά ήταν αρτιότατη, όντας κι εκεί άξιος συμπαραστάτης του Michael Dean, που αποτελεί διαχρονικά την ήρεμη δύναμη των New Model Army. Η διαφορά όμως έγινε από τον επιδραστικότατο Dean White, ο οποίος μετά την αποχώρηση του Marshall Gill, βγήκε μπροστά και ανταπεξήλθε κάτι παραπάνω από άψογα στο ρόλο του lead κιθαρίστα, ενώ παρέμεινε όπου χρειαζόταν και πίσω από τα πλήκτρα, προσφέροντας τα μέγιστα σε αυτή την πιο ευέλικτη εκδοχή του σχήματος. Εδώ που τα λέμε, απλά και μόνο η εμβληματική αύρα του Justin Sullivan θα αρκούσε για να χαρακτηριστεί τούτη η εμφάνιση θετική, ακόμα κι αν οι υπόλοιποι κινούνταν σε ρηχά νερά.
Την Παρασκευή όμως η μπάντα ήταν σε φουλ φόρμα, οι συνθήκες κατάλληλες και ο κόσμος διψασμένος, συνέργεια που εξύψωσε το αθηναικό live για τα 40 χρόνια των New Model Army σε αυτό που πραγματικά του άξιζε, σε μια πραγματική γιορτή. Αν αυτή ήταν η τελευταία φόρα που τους βλέπουμε, χαλάλι. Αν όχι, εδώ θα είμαστε να περιμένουμε τον κύριο Sullivan και την παρέα του και στα 70 του και για όσο το λέει η καρδιά τους.
Setlist:
Christian Militia
Lust For Power
Never Arriving
Here Comes The War
Believe It
1984
The Charge
Devil's Bargain
Maps
Where I Am
Angry Planet
Born Feral
Before I Get Old
Vagabonds
The Hunt
Fate
Ballad Of Bodmin Pill
Encore:
Snelsmore Wood
Green And Grey
Inheritance
No Rest
Betcha
Για το Rockoverdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
