Επική συναυλία όνομα και πράγμα στο Κύτταρο, όχι τόσο θεματολογικά και ηχητικά, όσο σαν τελικό συναίσθημα που αναβίωσε στον καθένα που έδωσε το παρόν. Για νιοστή φορά, οι Αμερικάνοι Omen επισκέφτηκαν τη χώρα μας, ωστόσο αυτή τη φορά τους πήρε 5 χρόνια και όσο να’ναι έλειψαν αρκετά στον κόσμο, ενώ γιορτάστηκαν και τα 40 χρόνια από την ίδρυση του συγκροτήματος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε ένα ατελείωτο πάρτυ που όλοι οι προσκεκλημένοι το χάρηκαν με την ψυχή τους, ενώ θύμησες παλιές ξύπνησαν ενδιάμεσα και το φινάλε ήταν δοξαστικό το δίχως άλλο. Αν προσθέσουμε στα παραπάνω και την παρουσία των Valor και των Dexter Ward, που η κάθε μπάντα με τον τρόπο της μας γέμισε το κενό πριν βγουν οι ιστορικοί Αμερικάνοι με τον συμπατριώτη μας τραγουδιστή, τότε κατανοείτε ότι οι τρεισήμισι και κάτι ώρες που περάσαμε στο Κύτταρο ήταν ιδανικές. Να τονίσω ότι παρά τα μικροπροβληματάκια που υπήρξαν κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Omen με την κιθάρα του αεικίνητου Kenny Powell, ξεπεράστηκαν άμεσα σχετικά και έτσι η καθυστέρηση ήταν μικρή και ο κόσμος πρόλαβε να φύγει και με τα μέσα στη συνέχεια, για καθημερινή και ειδικά Τετάρτη, το λες και σωτήριο στο τέλος, άρα όλα καλά, όλα ανθηρά.
Οι Valor σκάνε μύτη με μεγάλη ανεμελιά και έχοντας να παίξουν αρκετά χρόνια, σαν έτοιμοι από καιρό, ξεκινάνε μια φοβερή εμφάνιση την οποία χαρακτηρίζει εξ’αρχής ο πεντακάθαρος ήχος και η τρομερή τους διάθεση. Στο προσκήνιο σίγουρα ο τραγουδιστής τους Βαγγέλης Κρούσκας, ο οποίος άχαστος μέχρι τέλους, βγάζει για πλάκα τα φωνητικά και οδηγεί και τους υπόλοιπους για τα επόμενα 40’ στο να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Το κοινό που ήδη έχει αρχίσει να ζεσταίνεται, τους το ανταποδίδει με ειλικρινές χειροκρότημα κι ενώ μας ρωτάνε συνεχώς αν έχουμε ενέργεια και δε μας έχει καταβάλλει η κούραση, συνεχίζουν ακάθεκτοι. Διακρίνω μια ιδιαίτερη συγκίνηση σε κάποιους όταν ακούμε κομμάτια από το προ 15ετίας ντεμπούτο τους ΕΡ “The Nameless One” με το “Witch’s Tear” ειδικά, και για πότε έχουν ανέβει και έχει τελειώσει η εμφάνιση τους που πέρασε νεράκι, δεν το έχει καταλάβει κανείς. Πάρα πολύ ωραία η σκηνική ομοιομορφία με τις κόκκινες κιθάρες και μπάσο που χτυπάει πανέμορφα στο μάτι (πάντα παίζει ρόλο η λεπτομέρεια) και γενικά έδειξαν σε φοβερή κατάσταση παρά την απουσία ετών. Δεν ξέρω αν ετοιμάζουν τέταρτο ολοκληρωμένο άλμπουμ μετά το “Arrogance: The Fall” το 2017, καλό είναι πάντως να το σκεφτούν, είναι σε ιδανικό momentum για περισσότερες συναυλίες.
Καπάκι τη σκυτάλη αναλαμβάνουν οι Dexter Ward, των οποίων το υπέροχο τρίτο άλμπουμ με τον λιτό τίτλο “III” δεν είχε την τύχη που του άρμοζε και το βρήκε άμεσα ο κορωνοϊός πριν προλάβουν να δώσουν συναυλίες. Ήρθε όμως η ώρα της γλυκιάς εκδίκησης και έδειξαν γιατί είναι από τις πιο στιβαρές και κυρίως στακάτες μπάντες επί σκηνής, με ακόμα καλύτερο και βαρύτερο ήχο και με τον Ιταλό τραγουδιστή Marco Concoreggi σε τρομερή κατάσταση, ευδιάθετος παρότι δήλωσε «σκουριασμένος» λόγω απουσίας 5 ετών από τη σκηνή. Με τα δερμάτινα και το χαμόγελο του, φώτισε το χώρο και πήρε το κοινό με το μέρος του, ένα κοινό που είχε την ευκαιρία να ακούσει κομματάρες τύπου “Conan The Barbarian” και να πάει πίσω στο χρόνο με το “Metal Rites”. Άψογοι όλοι, ρυθμική βάση στιβαρή, κιθάρες σε τρομερή συζυγία, με σιγουριά στην απόδοση και με κίνητρο ότι παρακολουθούσαν και οι οικογένειες τους. H αναβίωση του “Megaloman” από το προ 20ετίας ομότιτλο ντεμπούτο των Battleroar στο τέλος, με τον ντράμερ Νίκο Παπαδόπουλο αλλά και καλεσμένο τον Kenny Powell, σκόρπισε συγκίνηση και νοσταλγία, ενώ στο τέλος έδειχναν να το χαίρονται τόσο σαν να ξόφλησαν χρωστούμενα ετών. Μεγάλη εμφάνιση που τη χρωστούσαν στον εαυτό τους, ελπίζω να έπονται κι άλλες σύντομα.
Ήρθε η ώρα των Omen όμως, οι οποίοι δε λυπούνται κανέναν και με κάρφωμα από το τρίποντο σαν το “Death Rider” και το “Last Rites”, η βραδιά αναμενόταν ατελείωτη και τεράστια. Για τον Kenny Powell ειλικρινά οι περιγραφές ωχρειούν. Ένα βήμα πριν τα 70, δείχνει ούτε 50, απίστευτα κινητικός, έτοιμος να σου φέρει την κιθάρα στο κεφάλι από την πώρωση αλλά και να σε κεφαλοκλειδώσει από αγάπη με όλο αυτό που ζει (ο άνθρωπος έλαμπε πραγματικά), είναι ιστορική μορφή του βαρέως μετάλλου και του Αμερικάνικου ήχου. Ο νέος μπασίστας Justin Riddler δεσπόζει με το παρουσιαστικό του και σιγοντάρει τον ντράμερ Reece Stanley, ενώ το δικό μας παλικάρι Νίκος «Μύγας» Αντωνογιαννάκης δείχνει γιατί πήρε τη θέση του τραγουδιστή, άψογος καθ’όλη τη διάρκεια, με το οπαδικό γιλέκο του γεμάτο ραφτά (το Voivod με σκλάβωσε παιχταρά) και με ευκολία στο να κάνει το κοινό ότι θέλει, δίνει το σύνθημα της επίθεσης, «πάμε Ελλαδάρα» φωνάζει και δείχνουμε άμεσα όπως τόνισε και μετά, γιατί δεν υπάρχει αλλού κοινό σαν εμάς για του Omen και κάθε παρόμοια μπάντα γενικότερα. Τo “The Curse” όπως μας δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξη, είναι γι’ αυτόν το πιο απαιτητικό αλλά και αγαπητό κομμάτι, ο κόσμος αρχίζει να τρελαίνεται περισσότερο.
Οι Omen όμως έχουν κέφι και το δείχνουν, “Teeth Of The Hydra” και γίνεται το σώσε, γουστάρω τρελά που παίζουν το “Ruby Eyes (Of The Serpent)”, ευχάριστη η προσθήκη του πιο πρόσφατου βαρύτατου “Evil Seductress”, o χαμός σε ενδιάμεσα κομμάτια του “Battle Cry” όπως τα “Dragon’s Breath”, “The Axeman”, “Die By The Blade”, “Be My Wench” καλά κρατεί, απίστευτο το πόσο αντέχουν στο χρόνο και ακούγονται το ίδιο επίκαιρα, ενώ όπως λέει κι ο «Μύγας», η περιοδεία ονομάζεται Hell’s Gates Tour, άρα δε γίνεται να υπάρχει περιοδεία χωρίς το “Hell’s Gates”. Αυτό που γίνεται στο υπεραγαπημένο μου “Warning Of Danger” θυμίζει thrash κοινό με τα stagedives να κάνουν τη μπάντα να παίζει στο κόκκινο, ενώ μετά το τυπικό encore και το “Die By The Blade” που προανέφερα, καλούν τον Marco από τους Dexter Ward και τον Βαγγέλη από τους Valor για να τραγουδήσουν όλοι μαζί αυτό που ο κόσμος περιμένει. “Battle Cry” φυσικά και η μάχη μεταφέρεται από άκρη σε άκρη σε όλο το Κύτταρο, όπου βλέπει να γίνεται πάρτυ επί σκηνής, η συναυλία να τελειώνει μετά από ένα πληρέστατο ποδοσφαιρικού χαρακτήρα 90λεπτου (για πολλά γκολ μιλάμε) και με όλους μαζί να βγαίνουν μια αναμνηστική φωτογραφία μέσα σε μεγάλη χαρά.
Με το που τέλειωσε η συναυλία, ο εκστασιασμένος και συγκινημένος από χαρά Kenny Powell κατέβηκε στον κόσμο, αγκαλιάστηκε και φωτογραφήθηκε με όλους, και το έζησε σαν μικρό παιδί πραγματικά, σεβόμενος την ισχυρή βάση οπαδών που με ιαχές φανατικών τραγουδούσαν το όνομα του και ρούφηξε την κάθε στιγμή. Ο Νίκος ήταν απίστευτα υπέροχος στις ερμηνείες του, τόνισε ότι δε θα περάσουν άλλα 5 χρόνια σίγουρα μέχρι να μας ξανάρθουν και ότι το χάρηκαν με την ψυχή τους. Οι Omen τα έδωσαν όλα κι ακόμα παραπάνω και τίμησαν τη βαριά 40χρονη ιστορία τους, μακάρι και άλλες μπάντες, θρυλούμενα μεγαλύτερες σε όνομα, να έκαναν το ίδιο. Είναι βέβαιο ότι θα τους ξαναδούμε σύντομα και περιμένουμε τη στιγμή και ένα νέο δίσκο που θα κάνει και το τωρινό Line up Πιο στιβαρό. Μπράβο τους και μπράβο και στο κοινό που τους τίμησε με το παραπάνω και στη διοργάνωση που τα έκανε όλα σωστά και που ήταν ευέλικτη όταν πήγε να παρουσιαστεί το μικροπρόβλημα που αναφέρθηκε άνωθεν. Τα καλύτερα έρχονται και γεροί να είμαστε να τα δούμε!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
