Στην στήλη μου "Διαμάντια στην Λάσπη" είχα ασχοληθεί με τους Once Upon A Winter και είχα γράψει:
Όσο και αν αγαπάω το Post Rock\Metal δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. Αυτό που κάνει ένα συγκρότημα να ξεχωρίζει είναι η ικανότητα να μεταδίδει συναίσθημα, εικόνες και ανάγκη για έκφραση. Αυτό ακριβώς βρήκα στους Once Upon A Winter. Άκουσα ένα συγκρότημα το οποίο κινείται με εξαιρετική άνεση στον χώρο του Post Rock χωρίς να θέλει να είναι Post Rock.
Αυτό που ξεχωρίζει ένα συγκρότημα από τη θάλασσα ήχων που έχουμε στη διάθεσή μας είναι η ανάγκη των μελών να εκφράσουν αυτά που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με λόγια και αυτό που κάνει τον ακροατή να μείνει και να ακούσει τι έχουν να πουν είναι ο συντονισμός των συναισθημάτων. Οπότε αν η αρχική τοποθέτηση του συγκροτήματος δεν είναι ειλικρινής και είναι επιτηδευμένη, ο ακροατής θα το διαπιστώσει πολύ σύντομα. Οι Once Upon A Winter είναι ένα συγκρότημα που δε φοβάται να εκτεθεί συναισθηματικά και όλη η δισκογραφία τους είναι έντονα φορτισμένη.
Αν θα μπορούσα να δώσω ένα στίγμα για το που κινούνται ηχητικά οι Once Upon A Winter, θα ήταν μεταξύ των Red Sparowes, Daturah, Maybeshewill, Pelican και Russian Circles
Οι Once Upon A Winter την Παρασκευή 10 Ιουνίου θα κατηφορίσουν στην Αθήνα για να ανέβουν στην σκηνή του Six Dogs, μαζί μ ε τους Egoera. Με αφορμή το live βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια κουβέντα με τον Ηλία Κακάνη, κιθαρίστα και τραγουδιστή του σχήματος.
Rockoverdose: Αρχικά θέλουμε να σας ευχαριστούμε για τον χρόνο σας και για την ευκαιρία που μας δίνετε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα το σχήμα. Διαβάζοντας το bio του σχήματος, βλέπουμε ότι το σχήμα ουσιαστικά ξεκίνησε σαν solo-project. Πες μας λίγο πως ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια.
Ηλίας Κακάνης (Once Upon A Winter): Εμείς ευχαριστούμε για τη φιλοξενία και τη συνεχή στήριξη! Ναι, ξεκίνησε σε ένα σαλόνι στη Ξάνθη όσο σπούδαζα στο Πολυτεχνείο. Η αρχική ιδέα ήταν πως ήθελα απλά να ετοιμάσω ένα μουσικό «βιβλίο» με καθαρά ορχηστρική μουσική και ένα συγκεκριμένο concept στο μυαλό μου. Το σκεφτόμουν και ήθελα να το επιχειρήσω χρόνια. Εκείνη τηνπερίοδο βρέθηκα μετά από καιρό χωρίς μπάντα.
Έκανα ένα γενικότερο διάλειμμα από την μουσική και τη δημιουργία για κάποιο καιρό ελλείψει όρεξης και έμπνευσης, και ξαφνικά άρχισαν να μου έρχονται οι μελωδίες και οι ιδέες. Δεν γνώριζα τίποτα απολύτως από ηχογραφήσεις και μίξεις, οπότε ταυτόχρονα με τη σύνθεση της μουσικής αποφάσισα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να μπω και σε εκείνον τον χώρο.
Να μάθω ώστε να μπορώ να εκφράσω όσο καλύτερα γίνεται αυτό που ακούω στο κεφάλι μου. Και με τα πολλά φτάσαμε στο ντεμπούτο Selective Depression in chase of the Big Bang, ο οποίος έγινε publish ένα απόγευμα στο Βandcamp, χωρίς να υπάρχει η προοπτική του να το συνεχίσω πέρα από αυτό. Όμως οι ιδέες δεν σταμάτησαν, ο δίσκος πήγε ανέλπιστα καλά από το πουθενά, μέσα σε λίγους μήνες είχε ολοκληρωθεί και ο δεύτερος δίσκος (.existence) και από τότε έχει ξεκινήσει ένα από τα πιο όμορφα ταξίδια.
Rockoverdose: Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες κάνοντας ένα self-release? θα πρότεινες σε ένα σχήμα που ξεκινάει τώρα να ακολουθήσει τον DIY δρόμο ή να ψάξει να βρει μια εταιρεία?
Ηλίας Κακάνης (Once Upon A Winter): Αυτή είναι μια από τις ερωτήσεις που πραγματικά σηκώνουν πολύ κουβέντα. Έχοντας δει και τις δύο όψεις του νομίσματος θεωρώ ότι όλα είναι εφικτά ακόμα και με DIY προσέγγιση, αρκεί κάποιος να είναι συνειδητοποιημένος για το τρέξιμο που θα πρέπει να έρθει με αυτό.
Για τον πρώτο δίσκο, το ντεμπούτο, που ήταν self-released δεν υπήρχε πραγματικά καμία σκέψη. Δεν πίστευα ότι θα το συνεχίσω οπότε είδα το όλο process τελείως διδακτικά, και δεν κυνήγησα κάτι περισσότερο (πέρα από κάποια mail σε καναλια στο YouTube, και μηνύματα σε σελίδες και γκρουπ στο Facebook). Για τον πρόσφατο μας δίσκο Void Moments of Inertia, επιστρέψαμε σε self-release γιατί δεν θέλαμε να κάνουμε έκπτωση σε τίποτα. Θέλαμε να βγει ο δίσκος όπως ακριβώς τον φανταζόμασταν και μουσικά, και εικαστικά. Αυτό συνεπάγεται όντως πολύ τρέξιμο για όλα, και είναι και οικονομική επένδυση που χρειάζεται ένα budget.
Συνεπάγεται ότι πρέπει να αναλάβεις επικοινωνίες με τα pressing plants, merch, media, video clips, οργανογράμματα για πρεμιέρες κτλ κτλ κτλ. Ήταν stressful πολύ, αλλά ήταν και δημιουργικό. Μάθαμε πράγματα, αποκτήσαμε έξτρα εμπειρίες που είναι τρομερά χρήσιμες. Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν θα κάτσω να πω ότι η προοπτική μιας δισκογραφικής είναι κακή ή περιοριστική.
Στην προκειμένη περίπτωση ήταν και το timing. Με τον COVID να είναι στα πάνω του, τα pressing plant να έχουν τεράστια turnaround times για τους δίσκους, η τότε δισκογραφική μας ήταν δύσκολο να στήσει ένα πλάνο κι εμείς δεν θέλαμε να καθυστερήσουμε άλλο. Καθόμασταν στο υλικό από τις αρχές του 2020 και απλά θέλαμε να το βγάλουμε προς τα έξω, οπότε όντως στραφήκαμε στο self-release για να γίνει με τα δικά μας δεδομένα.
Με βάση λοιπόν τη δική μας εμπειρία, αυτό που θα έλεγα σε κάποιο σχήμα είναι πως όλα είναι εφικτά και με τον DIY δρόμο, αρκεί να το κάνεις συνειδητοποιημένα, και ξέροντας ότι θα χρειαστεί να επενδύσεις χρόνο και χρήμα.
Rockoverdose: Μετά τον πρώτο δίσκο βλέπουμε να δημιουργείται μία standard σύνθεση και υπογράψατε με μία Φινλανδική εταιρεία. Ξέρω ότι η εμπειρία σας δεν ήταν καλή, αλλά για πες μας πως προέκυψε να υπογράψετε σε μία Φινλανδική εταιρεία;
Ηλίας Κακάνης (Once Upon A Winter): Η στάνταρ στάνταρ σύνθεση άρχισε μετά τον τρίτο δίσκο για να είμαι ειλικρινής. Ο δεύτερος δίσκος βγήκε και αυτός τελείως solo και τότε ήταν που ήρθε η προοπτική της δισκογραφικής. Εγώ εκείνη την περίοδο έψαχνα το ενδεχόμενο να κυκλοφορήσει ο δεύτερος δίσκος σε βινύλιο.
Το κοιτούσα και για self-release (ήθελα να το αποφύγω λόγω του οικονομικού) και ήμουν και σε συζητήσεις με μια εγχώρια δισκογραφική. Από το πουθενά, ήρθε ένα μήνυμα στο facebook από τη Φινλανδική δισκογραφική ότι ενδιαφέρονται να κυκλοφορήσουν το δίσκο σε βινύλιο και CD, πιάσαμε λίγο την κουβέντα και δώσαμε τα χέρια.
Σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτήριζα προσωπικά την εμπειρία κακή. Η δισκογραφική αυτή μας βοήθησε να πραγματοποιήσουμε πολλά από τα πράγματα που θέλαμε: βγήκε η
μουσική σε βινύλιο, μας έφτιαξαν βίντεο κλιπ με δικά τους έξοδα, μέσω αυτών προέκυψε το«κονέ» για τα live σε Ευρώπη. Και ακόμα και τώρα διατηρούμε πολύ καλή σχέση με τα
άτομα εκεί.
Απλά το κακό ήταν πως υπήρχε μια κάποια εσωστρέφεια την οποία αργήσαμε
λίγο να συνειδητοποιήσουμε, όχι καλό όταν θες να προμοτάρεις μουσική, και πως τα παιδιά ήταν χωμένα στην death metal σκηνή της χώρας τους και της Ευρώπης, οπότε όχι άμεση επαφή με εμάς.
Πίστεψαν όμως πραγματικά στο project και θα τους ευχαριστούμε πάντα για αυτό. Μάλιστα αρχικά είχαμε συμφωνήσει πως το Void Moments of Inertia θα βγει με την ίδια εταιρεία, αλλά όπως αναφέρθηκε και πάνω ο COVID επηρέασε πολλές τέτοιες συνεννοήσεις.
Rockoverdose: Κάνατε κάποια live στο εξωτερικό. Πως ήταν η εμπειρία? Τι αποδοχή είχε το σχήμα; Σε ρωτάω γιατί ο ήχος που έχετε μεγαλουργεί στο εξωτερικό.
Ηλίας Κακάνης (Once Upon A Winter): Η εμπειρία ήταν τρομερή σε κάθε επίπεδο. Η όλη προοπτική ξεκίνησε χάρη στους Far Behind the Sun (Post Rock από το Kempten της Γερμανίας). Μόλις είχαν υπογράψει στην ίδια δισκογραφική με εμάς, και μας έστειλαν μήνυμα να μας καλέσουν σε ένα post rock φεστιβάλ που διοργάνωναν οι ίδιοι κάθε χρόνο στην πόλη τους.
Δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη, είπαμε αμέσως ναι. Και να πούμε και για το πόσο εξαιρετικά παιδιά είναι όλοι από τους Far Behind the Sun. Μας φιλοξένησαν, μας τάισαν, μας πότισαν, μας μετέφεραν με τα αμάξια τους. Άψογοι σε όλα, μεγάλη αγάπη. Οπότε τότε είχαμε την αφετηρία. Μετά αρχίσαμε να ψάχνουμε που αλλού μπορούμε να πάμε, δεδομένου ότι είχαμε max μια βδομάδα (λόγω της δουλειάς του καθενός μας). Αρχίσαμε να επικοινωνούμε με μαγαζιά σε κοντινές πόλεις, και με local post rock μπάντες.
Και σιγά-σιγά στήθηκαν και τα υπόλοιπα live σε Ζυρίχη και Ρώμη. Ήταν και το Μιλάνο στο πρόγραμμα αλλά την ίδια μέρα έκατσε να κλεισουν οι Godspeed You!Black Emperor, οπότε μας έστειλε το μαγάζι από το Μιλάνο ότι post rock απέναντι στους GY!BE δεν θα βάλουν (και με το δίκιο τους κιόλας).
Ο Φώτης ο μπασίστας μας μάλιστα πήγε να δει GY!BE όσο ήμασταν Μιλάνο, οι υπόλοιποι γυρνούσαμε στη βροχή και πήγαμε να φάμε. Στη Ρώμη είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε μαζί με τους Lai Delle Nubi οι οποίοι απο πριν αποτελούσαν μια από τις αγαπήμενες σύγχρονες post μπαντες, καθώς ειχαν βγάλει ήδη το απίστευτο ντεμπούτο τους. Και αυτοί μας τάισαν. Εξαιρετικοί, με πολύ χιούμορ, γαμώ τα άτομα. Η Ζυρίχη ήταν μια εμπειρία από το multiverse, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ.
Από άποψη κόσμου, το φεστιβάλ στο Kempten ήταν τρομερό. Πολύ ζεστό κοινό, αρκετός κόσμος, κέφι, παρέα αγόρασαν και πολύ merch. Γενικά η όλη ατμόσφαιρα στο Kempten ήταν βγαλμένη από ταινία. Στα άλλα δυο λαιβ, θα μπορούσε να είναι και καλύτερα, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα, αλλά αυτό που μέτρησε για εμάς ήταν το σύνολο που πραγματικά άφησε υπερθετικό πρόσημο.
Rockoverdose: Μεγάλωσε το σχήμα, κάνατε πολλά live, support σε μεγάλα συγκροτήματα, βγήκατε εξωτερικό και ξαφνικά καραντίνα. Πόσο επηρέασε το σχήμα η καραντίνα και πόσο τελικά την εκμεταλλεύτηκε;
Ηλίας Κακάνης (Once Upon A Winter): Θα μπορούσαμε να κάτσουμε να πούμε ότι ήταν τρομερά παραγωγική περίοδος, ότι μας έφερε σε μεγαλύτερη επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο και άλλες πομπώδεις αηδίες. Αλλά η αλήθεια είναι ότι συνολικά μας πήγε πολύ πίσω γιατί χάσαμε ένα καλό momentum .
Μόλις είχε στηθεί το τελικό line-up (με τις προσθήκες του Άγγελου Αθανασιάδη στην κιθάρα, Φώτη Σιταρά στο μπάσο, Νίκου Τάρα στα πλήκτρα, και Κωνσταντίνου Νούλα στα ντραμς).Μόλις είχαμε γυρίσει από Ευρώπη και από λαιβ σε Ελλάδα. Είχαμε κλεισμένο λαιβ με τους φίλους από Allochiria και Movement of Static, είχαμε γραμμένο όλον τον καινούριο δίσκο… και μπαμ.
Ναι υπήρξε χρόνος να ζυμωθούν τα κομμάτια του νέου δίσκου περισσότερο. Αυτό οδήγησε
στο να εξερευνήσουμε πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις, να στηθεί πολύ πιο ωραία το κάθε
section. Αλλά και μόνο το ότι μας έκοψε την άμεση επαφή που θέλαμε να έχουμε ο ένας με
τον άλλον, ήταν σημαντικό βήμα πίσω. Γιατί η μπάντα χρειάζεται τριβή.
Να πούμε βέβαια ότι μικρό το κακό. Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, τους συγγενείς τους,
τους συντρόφους τους, τις δουλειές τους. Πάλι καλά είμαστε.
Rockoverdose: Ξέρω ότι τα συγκροτήματα δεν θέλουν να βάζουν ταμπέλες, αλλάοι Once Upon A Winter είναι θα έλεγα ότι είναι ένα καθαρόαιμο Post-Rock σχήμα.Αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα σαν Post-Rock θα μπορούσα να χαρακτηρίσω εσάς, τους Adolf Plays The Jazz και τους Dead Flag Blues, γεγονός οξύμωρο καθώς όταν έρχεται ένα Post Rock συγκρότημα από το εξωτερικό, αν δεν είναι sold out θα είναι τουλάχιστον γεμάτος ο χώρος, αλλά δεν βλέπουμε πολλά ελληνικά σχήματα να πηγαίνουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Ηλίας Κακάνης (Once Upon A Winter): Αρχικά να πούμε πως το θετικό με τον όρο post rock είναι πως δεν τον περιορίζεις εύκολα.
Ναι υπάρχουν τα κοινά χαρακτηριστικά με την (κυρίως) ορχηστρική μουσική, με
crescendo, ατμόσφαιρες, αλλά σχεδόν κάθε μπάντα που μπορώ να φανταστώ έχει και
τελείως διαφορετικό ήχο. Εμείς πχ μέσα στο post μας, έχουμε black και blackgaze επιρροές κυρίως λόγω του ότι μεγάλωσα με black metal.
Οι Dead Flag Blues με την περσινή τους δισκάρα άγγιξαν ακριβώς το pure post rock όπως το φαντάζομαι. Και μου αρέσει που βλέπω εγχώριες μπάντες να προσεγγίζουν τον όρο post rock με το δικό τους τρόπο. Στο δεύτερο σκέλος. Δεν ξέρω, ίσως επειδή είμαστε μέσα στη σκηνή, αλλά βλέπω ότι η post σκηνή της χώρας αυξάνεται με τρομερά δείγματα. Από post rock μέσα στα τελευταία χρόνια έχουμε κυκλοφορίες από μπάντες όπως Halocraft, Egoera, Between Sky &, Sea, The abyss inside us, Mojave Sky, Sidus, Their Methlab, Deadfile, Dead Flag Blues, Rammen, we.own.the.sky.
Που ναι οκ.. μπορεί να μην είναι πολλά ονόματα στο σύνολό τους, αλλά μιλάμε για μπάντες που έχουν βγάλει δίσκο την τελευταία 2ετία-3ετία περίπου και έχουν πάει πραγματικά καλά. Γενικά για την ελληνική post σκηνή αυτό που βλέπω είναι ότι χρήζει εκτίμησης γενικότερα (πχ από σχόλια στα album τύπου “another brilliant release from Greece” κτλ). Ίσως από την άλλη, απλά να το βλέπουμε και πιο ρομαντικά ως άμεσα εμπλεκόμενοι.
Rockoverdose: Στους δίσκους σας έχετε βιολιά, γυναικεία φωνητικά, soundscapes και γενικότερα η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη. Τι απολαμβάνετε περισσότερο, την διαδικασία της ηχογράφησης ή το live που αναγκαστικά κάποια πράγματα περιορίζονται;
Ηλίας Κακάνης (Once Upon A Winter): Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Ως άνθρωπος που ξεκίνησα τους Winter ως solo project οφείλω να πω πως το creative process που υπάρχει στο στούντιο, ή home studio (ή απλό σαλόνι) είναι κάτι που δεν θα σταματήσω ποτέ να απολαμβάνω.
Δεν καταλαβαίνω πως συμβαίνει, δεν καταλαβαίνω πως έρχεται και πότε φεύγει, απλά ξέρω πως όταν συμβαίνει είναι η απόλυτη μαγεία. Από εκεί και μετά, όταν τελειώνει αυτό το part και έρχονται οι ατέλειωτες ακροάσεις για την μίξη και το μάστερ του δίσκου, τα κομμάτια σταματούν να έχουν αυτό το μαγικό συναίσθημα. Παύουν να είναι οντότητες και ξαφνικά είναι απλά συχνοτικές περιοχές.
Και είναικρίμα να χάνεται αυτό το συναίσθημα και το νόημα που είχαν όταν γράφονταν. Εδώ έρχονται τα live. Είναι η ευκαιρία να ζήσεις το κάθε κομμάτι από την αρχή και να διηγηθείς την ιστορία με τον ίδιο τρόπο όπως όταν γράφονταν το κομμάτι, σε ανθρώπους που όντως θέλουν να ακούσουν την ιστορία. Ναι μερικές φορές τα πράγματα είναι λίγο πιο περιοριστικά από άποψη ενορχήστρωσης (θα θέλαμε πχ σε κάθε μας live να έχουμε string ensemble και σαξόφωνα).
Παραταύτα, πιστεύω πως με τον Α ή Β τρόπο είμαστε πιστοί στην ενορχήστρωση που έχουμε επιλέξει. Οπότε, εν τέλει, τα live είναι ο τρόπος να κρατήσεις ζωντανή τη μαγεία που εμφανίζεται στην αρχή του creative process στο στούντιο (ή σαλόνι).
Rockoverdose: Κεφάλαιο Θεσσαλονίκη. Ίσως η αγαπημένη μου πόλη στην Ελλάδα και όποτε ανεβαίνω περνάω απλά υπέροχα. Τι συμβαίνει σε αυτήν την πόλη και είναι τόσο παραγωγική σε μουσική και τέχνη γενικότερα?
Ηλίας Κακάνης (Once Upon A Winter): Είναι ε? Πάλι νομίζω ότι θα μπορούσαμε να πούμε πολλά πομπώδη πράγματα περί ρομαντισμού της πόλης, αλλά δεν θα το κάνουμε. Είναι όμορφη πόλη, την λατρεύουμε, μας μεγάλωσε και προσωπικά δεν θα επέλεγα εύκολα να ξαναφύγω.
Πίσω από τον όλο ρομαντισμό νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια η πόλη ταλανίζεται από μια
περίεργη, και ίσως λίγο διχαστική, ας πούμε νοοτροπία, τουλάχιστον στην μουσική της
σκηνή. Εμείς θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε για αυτά που πρεσβεύουμε χωρίς εκπτώσεις, όπως και αρκετός ακόμα κόσμος που θέλει υγεία σε κάθε επίπεδο. Και είναι μεγάλη χαρά το ότι συνεχίζουμε να γνωρίζουμε κόσμο μέσα στη σκηνή που θέλει να χτίσει. Επίσης έχουμε καλή μπουγάτσα και κανονικά πιτόγυρα!
Rockoverdose: Σε λίγες μέρες θα κάνετε ένα Live στο Six Dogs. Τι περιμένουμε από τους Once Upon A Winter;
Ηλίας Κακάνης (Once Upon A Winter): Είναι ένα live που περιμένουμε πως και πως. Έχουμε να κατέβουμε 3 χρόνια, από τον Μάιο του 19. Στο live θα παρουσιαστεί ο καινούριος δίσκος στην ολότητα του, και θα ακολουθήσουν κομμάτια από όλη τη δισκογραφία.
Γενικά ερχόμαστε με πολύ όρεξη και ενέργεια. Επίσης είναι σημαντικό για εμάς να αναφέρουμε τη συνύπαρξη στη σκηνή με τους Egoera. Το λέγαμε εδώ και καιρό, από την κυκλοφορία του εξαιρετικού ντεμπούτου τους Fortuna, ότι θέλαμε να κάνουμε κάτι μαζί, και είμαστε πραγματικά χαρούμενοι που τα έφεραν έτσι οι συνθήκες και τελικά θα παίξουμε παρέα. Οπότε ερχόμαστε από νωρίς Six Dogs για να απολαύσουμε όλο το live.
Rockoverdose: Σε ευχαριστώ πολύ και περιμένουμε να σας ακούσουμε ζωντανά.
Ηλίας Κακάνης (Once Upon A Winter): Εμείς ευχαριστούμε ακόμα μια φορά για τη φιλοξενία και την υποστήριξη. Περιμένουμε να σας δούμε κάτω.
Για το Rockoverdose
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Comments
