First things first. Καταρχήν, να σας καλωσορίσω στην ταπεινή μου γωνιά, η οποία φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια σταθερή σχέση με το αναγνωστικό κοινό του Rock Overdose και να σας απασχολεί επί μονίμου βάσεως με ο,τιδήποτε ο υποφαινόμενος θεωρεί άξιο αναφοράς.
The Outsider Diaries λοιπόν, με τη μεσαία λέξη της φράσης να στέκεται στον αντίποδα του “Insider”, εκείνου που είναι “γνώστης” και “μέσα στα πράγματα”. Με εμένα που λέτε, συμβαίνει το εξής περίεργο: ενώ πολλά βλέπουν τα ματάκια μου κι ακούν τα αυτιά μου, πάντα διαφεύγω της προσοχής των περισσοτέρων κι ως φύσει διακριτικός άνθρωπος παραμένω σχεδόν αφανής στο background. Εξ'ού και το “Outsider”.
Τον προηγούμενο μήνα, ο “outsider” βρέθηκε στο Tilburg της Ολλανδίας για το Roadburn Festival, αδιαμφισβήτητα το πιο εκλεκτικό festival στο πεδίο του σκληρού ήχου κι όχι μόνο. Φέτος, με Neurosis, Converge και Amenra να εμφανίζονται εις διπλούν, το ελληνικό καραβάνι έκανε παραπάνω από αισθητή την παρουσία του, με γνωστές φάτσες της εγχώριας σκηνής να κατακλύζουν τη γραφική επαρχιακή πόλη του ολλανδικού νότου.
Αντί μιας εκτεταμένης ανταπόκρισης, αποφάσισα να σας τα πω εδώ συνοπτικά, μιας και δεν παραβρέθηκα με την επίσημη δημοσιογραφική μου ιδιότητα. Να ξεκινήσω με μια προτροπή: Προμηθευτείτε οπωσδήποτε εισιτήρια για το Desertfest! Το τονίζω διότι οι Pentagram είναι σε δαιμονιώδη φόρμα. Ο τρελο-Bobby έδωσε και την ψυχή του κι ο άρχοντας Griffin πήρε τη δική μας με την απαράμιλλη ηχάρα του και τα υπέρβαρα riffs του. Τα διέλυσαν όλα. Στην κυριολεξία.
Για του λόγου το αληθές:
Έπαιξαν και το “Last Days Here” και μας καψούρεψαν.
Το ακριβώς αντίθετο υπήρξε η εμφάνιση των Paradise Lost, τους οποίους θα έλεγες εώς και βαρετούς, αν το setlist δεν είχε μέσα κομματάρες όπως τα “Shattered”, “Falling Forever” και “The Painless”. Μάλλον αποτυχημένο πείραμα θα χαρακτήριζε κανείς την απόδοση του “Gothic” καθ' ολοκληρίαν. Το εκτέλεσαν αψεγάδιαστα, αλλά απεδείχθη ότι σε ζωντανό περιβάλλον δε “δουλεύει”. Τουλάχιστον όχι εν έτει 2016.
Πολύ τίμιοι στάθηκαν οι The Skull του Eric Wagner, είτε στα δικά τους, είτε στο Trouble set (με το “Psalm 9” να έχει την τιμητική του) που έπαιξαν, αν και η φωνή του “αρχηγού” την πάλευε οριακά. Στα ίδια επίπεδα και οι ινταστριαλιζέ Tau Cross των Rob Miller (Amebix) και Michel ‘Away’ Langevin (Voivod).
Η Diamanda Galás έπιασε πάρα πολύ κόσμο εξ' απήνης, που δεν πίστευε αυτά που άκουγε και μάζευε το σαγώνι του από το πάτωμα. Όχι εμένα πάντως, που την έχω ξαναδεί στο Παλλάς. Αυτό δεν την εμπόδισε σε καμία περίπτωση από το να με συγκλονίσει με μία σπαρακτική εκτέλεση του “Let My People Go”.
Repulsion και GISM έπαιξαν βρωμόξυλο σε όποιον τόλμησε να τους αμφισβητήσει, ενώ οι With The Dead του curator Lee Dorrian ήταν μεν καλοί, με σκαμπανεβάσματα κατά τη διάρκεια του set δε. Οι ψυχεδελικοί folkers Hexvessel του Mat McNerney, προς στιγμήν φάνηκαν να καταβροχθίζονται από τη μεγάλη σκηνή του 013. Με το που ακούστηκε το “Conjure Me” όμως, δεν ξανακοίταξαν πίσω και αποχαιρέτησαν θριαμβευτές με το “Invocation Summoning”, έχοντας παίξει σχεδόν όλοκληρο το “When We Are Death”.
Οι επιστρέψαντες μετά από κάποια χρόνια απουσίας Black Mountain, ομολογώ ότι με μπέρδεψαν λίγο. Όχι πως ήταν κακοί, αλλά αυτή η νέα τους keyboard driven προσέγγιση, δε φαίνεται να πολυκολλάει, τουλάχιστον με το παλιό τους υλικό. Είδωμεν, εν αναμονή και του νέου άλμπουμ.
Από τα μικρά, Full Of Hell, The Body, Peter Pan Speedrock, Death Alley, Mondo Drag, Hills και Night Viper έκαναν την έκπληξη, ενώ οι μερακλήδες του Patronaat την καταβρήκαν με το psych/folk των Galley Beggar κι ακόμα περισσότερο με την αψεγάδιαστη εμφάνιση των occult rockers Blood Ceremony της μαγευτικής Alia O' Brien και του μέγα riff-ατζή Sean Kennedy, έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι χάνουν τους Neurosis. Μέχρι και το “Hymn To Pan” έπαιξαν εκτός προγράμματος, τι άλλο θέλετε;!
Οι οποίοι Neurosis, ήταν όσο εκπληκτικοί θα περίμενε κανείς κι ακόμα παραπάνω, σε δύο εμφανίσεις που έκαναν την αντίστοιχη πολυθρύλητη μοναδική τους από τα μέρη μας να ωχριά μπροστά τους. Δύο τρίωρα που κάλυψαν το σύνολο της δισκογραφίας τους, με τουλάχιστον ένα κομμάτι από κάθε άλμπουμ. Κι αν τα πρώιμα hardcore κομμάτια του “Pain Of Mind” φάνηκαν να έχουν εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα, τα “Through Silver In Blood”, “Takeahnase”, “To Crawl Under One's Skin”, “The Web” δεν ξαναγίνονται ποτέ και για κανένα λόγο. Η λέξη “τυχεροί” πραγματικά φαντάζει δυσανάλογα λίγη για να χαρακτηρίσει όσους τους παρακολούθησαν.
Από κοντά και οι Amenra οι οποίοι συγκλόνισαν, ειδικά με το ακούστικό set του Σαββάτου, το οποίο έβγαλε ασύγκριτη ατμόσφαιρα. Ασύλληπτο το πως οι ίδιες μελώδιες και riffs χωρίς ίχνος ηλεκτρισμού, μπορούν να μπήξουν ίσως κι ακόμα βαθύτερα τα σκουριασμένα λεπίδια τους στην καρδιά σου. Μια μεγάλη στιγμή ήταν ολόκληρη η εμφάνιση τους, αλλά να πούμε για την ιστορία ότι μας σήκωσαν την τρίχα κάγκελο με την αδιανόητη εκτέλεση του “Parabol” των Tool.
Στις κορυφές του festival πέραν αμφιβολίας ανήκει και η εμφάνιση που το άνοιξε. Αναφέρομαι φυσικά στους Cult Of Luna και την καθηλωτική τους απόδοση του “Somewhere Along The Highway” από την αρχή μέχρι το τέλος. Άψογη εκτέλεση, υποδειγματικό light show και μπόλικο συναίσθημα.
Κλείνοντας το κεφάλαιο Roadburn δε θα μπορούσα να μη γράψω πέντε πράγματα και για τον έτερο θεμέλιο λίθο της φετινής έκδοσης. Μιλάω φυσικά για τους Converge, οι οποίοι αφενός οδήγησαν το 013 σε έξαλλη κατάσταση με το βασισμένο στο “Jane Doe” set τους κι αφετέρου μας άφησαν με ανοιχτό το στόμα με το “Blood Moon” που ακολούθησε το Σάββατο, όπου παρακολουθήσαμε κυριολεκτικά ένα εντελώς άλλο συγκρότημα. Οι Stephen Brodsky, Chelsea Wolfe, Steve Von Till και Ben Chisholm μπήκαν στην εξίσωση και μεταμόρφωσαν τους Converge από ένα μεταλλικό hardcore σχήμα σε μια κολλεκτίβα πειραματικού σκληρού ήχου. Το αποτέλεσμα καθηλωτικό.
Επιστροφή στα εγχώρια και πιο ταπεινά. Τρία Σάββατα πριν βρέθηκα στο πρώτο Athens Tattoo Circus και ok, οι μπάντες ήταν άψογες. Kamikazi όνομα και πράμα, δυνατή εμφάνιση από τους Conspiracy Of Denial και με νέα κομμάτια που θερίζουν, αλλά ας μου εξηγήσει κάποιος τι φάση με τα μπυρόκουτα στις αυτοοργανωμένες συναυλίες.
Τσεκάρετε σκηνή ενώ έπαιζαν οι Dala Sun (καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς κι ό,τι πιο αξιόλογο παίζει στη stοner φάση αυτή την εποχή): 
Σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Για το τέλος, μια αναφορά στο συναυλιακό τοπίο: Ως βόμβα έσκασε στον αθηναικό goth υπόκοσμο η ανακοίνωση της εμφάνισης της Zoe Zanias τον Ιούνιο στη Death Disco. Για όσους δε γνωρίζουν η Zoe (κάποτε υπό το ψευδώνυμο Alison Lewis) είναι υπεύθυνη κατά το ήμισυ για έναν από τους κορυφαίους δίσκους της τελευταίας πενταετίας στη dark wave/minimal φάση.
Μιλάω φυσικά για τον παρακάτω:
https://www.youtube.com/watch?v=P_CR0e0Md-4
Αυτό το διάστημα ακολουθεί solo καριέρα και επέλεξε την Αθήνα για το ζωντανό ντεμπούτο της. Οι φήμες λένε ότι θα παίξει και κομμάτια των Linea Aspera. Και ποιος δεν τρίβει τα χεράκια του.
Αυτά προς το παρόν και χαιρετισμούς από τον κύριο:
