Eίναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις συγκροτήματα, που για χρόνια τα περίμενες, να έρχονται, έστω και καθυστερημένα στη χώρα μας. Ο λόγος φυσικά για τους φοβερούς και τρομερούς ΡAIN, της θρυλικής μορφής του Peter Tägtgren. To σουηδικό αυτό σχήμα ξεκίνησε το 1996 σαν ένα studio hobby project, παίζοντας ένα είδος electronic/industrial rock/metal, αλλά γρήγορα εξελίχθηκε σε κανονικό συγκρότημα με πλούσια δισκογραφία και συναυλιακή παρουσία. Μόνιμο μέλος και καθοδηγητής είναι φυσικά ο Peter, ο οποίος βρήκε ευκαιρία κι ονόμασε την περιοδεία "I Am on Tour", βγήκε παγανιά και σπέρνει. Όσο λοιπόν οι Hypocrisy είναι ανενεργοί, ο Tägtgren βγάζει τα γούστα του. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Πρώτοι, oι δικοί μας Degenerate Mind. Απέδωσαν ευχάριστα και χωρίς ηχητικά ή άλλου είδους προβλήματα το μοντέρνο heavy metal τους (ή groove-άτο heavy rock αν προτιμάτε), με επί σκηνής δεύτερα γυναικεία φωνητικά, που έδιναν το κάτι παραπάνω στην εμφάνισή τους. 40 λεπτά στη διάθεσή τους για να χωρέσουν 7 κομμάτια, αν μέτρησα καλά, τα 5 από τον παρθενικό τους δίσκο, το “B.L.E.V.E.” και 2 καινούργια (“I Walk Alone” και “Nothing Left”). Πάντως, ιδιαίτερα ωραίο ήταν και το “Black Monday”, με το οποίο οι Αθηναίοι έκλεισαν και το πρόγραμμά τους. Εισέπραξαν άφθονο χειροκρότημα και κράτησαν ενθύμιο μια ομαδική φωτογραφία με φόντο το κοινό στο Gagarin.
Όσος κόσμος κι αν έμπαινε στο club, δεν έφτανε στα επίπεδα που είχα εγώ στο νου μου. Κατά συνέπεια, στις 21.40 που οι Fear Factory και λοιποί έπαψαν να ακούγονται από τα ηχεία, ήμασταν σχετικά λίγοι αλλά πιστοί. Μπαίνει η εισαγωγή του “Let Me Out”, οι Ρain πατάνε σανίδι και ένα χορευτικό industrial/heavy metal πάρτι αρχίζει. Κέφι, καλοστημένη μπάντα και κάθε χτύπος του Sebastian Tägtgren είναι ικανός να γκρεμίσει το χώρο. Ούτως ή άλλως τα τύμπανα ήταν λίγο πιο μπροστά για να αποδοθούν με το σωστό groove όλα τα κομμάτια. Αδιανόητο σερί με “End of the Line”, “Nailed to the Ground” για τέρμα electronic rock κατάσταση και μια από τις αγαπημένες συνθέσεις, όπως κι ο ίδιος αποκάλυψε, του Peter Tägtgren, το σπουδαίο “The Great Pretender”.
Γυρνάμε στο ομώνυμο ντεμπούτο με “On Your Knees (Again)”, από τα πιο thrash-o death κομμάτια τους με μπόλικο κοπάνημα και ακολουθεί το ολοκαίνουργιο single του “Revolution”. Ψιλοαδιάφορο θα έλεγα, αλλά κάποιοι γούσταραν, μετά όμως οι Σουηδοί το πάνε τρένο. “Zombie Slam”, “Suicide Machine” και “Monkey Business” παίζονται χωρίς σταματημό, για να έρθει και μια στιγμή χαλάρωσης με την «μπαλάντα» του “Just Hate Me”. To εισαγωγικό Heaven & Hell-ικό riff του, είναι ψαρωτικό, αλλά γενικά μιλάμε για πολύ ήρεμο κι ωραίο κομμάτι. Και να σου μετά ο ύμνος “Same Old Song”, που όλοι αποθέωσαν και δικαίως, αφού έχει από τα καλύτερα εισαγωγικά πλήκτρα που θα ακούσεις.
“It's Only Them”, “Bye/Die” μας κρατάνε ζεστούς και το βασικό μέρος κλείνει με διασκευάρα στο “Gimme Shelter” των Rolling Stones, που κυριολεκτικά οι Pain το έχουν κάνει ολόδικό τους. Ολιγόλεπτη απουσία των μελών από τη σκηνή κι επιστροφή με πολύχρωμες γούνες, ρόμπες, λαμέ σακάκια, καπέλα και μεγάλα γυαλιά ηλίου για ένα encore τεσσάρων κομματιών, ξεκινώντας με την ψυχή του πάρτι, “Party in My Head”. Ο κόσμος το έχει ήδη αγκαλιάσει, καλό και το “On and On”, ακόμα καλύτερη όμως η δυάδα των “I'm Going In” και “Shut Your Mouth”, που κλείνει και τη βραδιά. Προσωπικά θα πω πως είδα την δεύτερη καλύτερη φετινή συναυλία κλειστού χώρου, μετά τους Βeast in Black. Ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι που περίμενα καιρό και άξιζε τον κόπο. Μεγάλη χαρά που είδα κεφάτο τον Tägtgren, έναν θρύλο του χώρου και με πολύ καλούς μουσικούς να τον πλαισιώνουν. Εύχομαι ολόψυχα να τους ξαναδούμε και να είμαστε περισσότεροι.
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
