Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Άλλη μια μεγάλη επιστροφή στις αρχές του 2023, μαζί με την αντίστοιχη –και κακά τα ψέματα πιο πολυδιαφημισμένη- των Obituary, που κυκλοφορούν το νέο τους φοβερό άλμπουμ την ίδια μέρα. Ο λόγος για τους Γερμανούς nautik funeral doom metallers Ahab.
Ένα συγκρότημα που ξεχώρισε –και γιατί να το κρύψουμε, όρισε- από ένα σημείο και μετά στο χώρο των επιταφιακών ταχυτήτων της αγαπημένης μας μουσικής. Κι αν στα 4 προηγούμενα άλμπουμ τους που είχαμε συνηθίσει να κυκλοφορούν κάθε φορά ανά 3 χρόνια (2006, 2009, 2012, 2015 αντίστοιχα), η ποιότητα ήταν κάτι το δεδομένο, το κενό 7μιση ετών από το υπέροχο “The Boats Of The Glen Carrig” ήταν πολύ μεγάλο και γέμισε ερωτηματικά στο αν και πότε το κουαρτέτο από το Βυτεμβέργη θα επιστρέψει, αν κι εφόσον.
Έχοντας την (χρυσή) ευκαιρία να τους δούμε και πρόσφατα στη χώρα μας στο Demons Gate Festival σε μια ΚΟΡΥΦΑΙΑ εμφάνιση που έγειραν τον άξονα της Γης στο μέρος τους όσο έπαιζαν, μας ανακοίνωσαν ότι έρχεται νέος δίσκος επιτέλους και λίγο μετά, η ανακοίνωση με τίτλο και εξώφυλλο δίσκου έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους. Εν τω μεταξύ έχουμε το εξής παράδοξο, ο δίσκος να βασίζεται στο αγαπημένο μου βιβλίο όλων των εποχών, τις «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα».
Το αριστούργημα του Ιουλίου Βερν από το 1870, είναι και παραμένει στην καρδιά μου από όταν το διάβασα πολύ μικρός, καθώς εικονοποιούσε πολύ άψογα και με τρόπο μοναδικό σαν σε ταινία την πορεία του Ναυτίλου στα βάθη των ωκεανών και την αγωνιώδη παρακολούθηση της πορείας του μέσα από το πρίσμα του αφηγητή του καθηγητή Αrronax, του πιστού του υπηρέτη Conseil και του ατρόμητου φαλαινοθήρα Ned Land, όλοι «αιχμάλωτοι» τρόπον τινά του καπετάνιου Nemo, ο οποίος κυβερνούσε τον Ναυτίλο.
Ένα ταξίδι που έφτασε μέχρι το Νότιο Πόλο, που παγιδεύτηκε το υποβρύχιο σε παγόβουνο, που τα έβαλε με γιγάντιο καλαμάρι, που θρήνησε νεκρούς και που στο τέλος παρασύρθηκε στην δίνη ονόματι Moskenstraumen με τον Nemo να μην κάνει τίποτα για να αποτρέψει αυτή την ολέθρια μοίρα, ενώ παρότι οι Arronax/Conseil/Land απέδρασαν λίγο πριν την κρίσιμη ώρα κάπου στα ανοιχτά των Νορβηγικών ακτών, ποτέ δεν αφέθηκε ξεκάθαρη η εξέλιξη της ιστορίας κι αν ο Ναυτίλος μπόρεσε να γλυτώσει ξανά από ένα μεγάλο κίνδυνο ή τον κατάπιε για πάντα η θάλασσα, την οποία τόσο πιστά υπηρέτησε σαν μόνιμο σπίτι του.
Μέσα από αυτές τις κλιμακώσεις της ιστορίας, οι Ahab κατορθώνουν άλλη μια φορά να βγουν νικητές ηχητικά και προπάντων ατμοσφαιρικά.
Θεωρώ πολύ τολμηρή την κίνηση των Ahab να μας δώσουν ως δείγμα τα δυο πρώτα κομμάτια του δίσκου σαν δείγμα πριν την κυκλοφορία του, τα οποία είναι και τα δυο μικρότερα σε διάρκεια του δίσκου. Εδώ να πούμε ότι μικρό θεωρείται για τους Ahab ένα κομμάτι που δεν είναι διψήφιο σε λεπτά για να έχετε μια ιδέα στο που κινούμαστε γενικότερα.
Αρχή έγινε με το lyric video για το εναρκτήριο 'Prof. Arronax’ Descent Into The Vast Oceans', όπου συναντάμε τους Ahab που αγαπήσαμε, πιο μελωδικούς και ατμοσφαιρικούς από ποτέ, με έξτρα χρήση καθαρών φωνητικών σε σχέση με το παρελθόν, όπου ο Daniel Droste τα καταφέρνει περίφημα.
Εκεί βέβαια που είναι MASTER πραγματικός είναι στα πηγαδίσια φωνητικά του, εκεί που τον ακούς κι αισθάνεσαι ότι αναπνέουν καρχαρίες δίπλα σου κι απλά θα σε καταπιούν χωρίς καν να σε μασήσουν. Δεύτερο δείγμα το “hit” του δίσκου λόγω διάρκειας (μόλις 6:26), 'Colossus Of The Liquid Graves', για το οποίο γυρίστηκε κι ένα πολύ όμορφο animation clip που σε βάζει στο κλίμα του δίσκου ακόμα πιο βαθιά (λέξη που αν μη τι άλλο, σε θαλάσσιο concept ταιριάζει ιδανικά). Και κάπου εκεί τελειώνουν τα ερωτηματικά κι ανοίγονται μπροστά σου οι ωκεανοί με ότι περιέχουν μέσα!
Από το τρίτο και ΦΟΒΕΡΟ 'Mobilis In Mobili' το πράγμα στο “The Coral Tombs” όπως ονομάζεται ο δίσκος, σοβαρεύει και μάλιστα ΠΟΛΥ! Το ύφος βαραίνει, οι Ahab ξεδιπλώνουν το ταλέντο στο οποίο παίζουν σχεδόν άνευ αντιπάλων και ο Droste μαζί με το πηγάδι που έχει για λαρύγγι, σέρνει βαρύτατες ριφφάρες, σε συνδυασμό με τον έτερο κιθαρίστα Chris Hector.
Νιώθεις κι εσύ μέλος του Ναυτίλου, σε αυτή την τρόπον τινά ασφυκτική μεν, πάμπλουτη δε παρακολούθηση των ομορφιών των ωκεανών, που στο τέλος ο εγκλεισμός σου χωρίς τη θέληση σου στο υποβρύχιο σταματάει να σε ενοχλεί και γίνεται μέρος της καθημερινότητας σου.
Εκεί που ο χρόνος μοιάζει να σταματάει, εκεί που κοράλλια γεμίζουν τα μάτια σου και βλέπεις χρώματα, σχηματισμούς και είδη ζωής που δεν είχε φανταστεί ποτέ η περιορισμένη σου φαντασία, οι Ahab παίρνουν το πηδάλιο στο χέρι και σε οδηγούν εκ του ασφαλούς.
Εξίσου καταπληκτικό και το επόμενο κομμάτι 'The Sea As A Desert' ακριβώς στη μέση του δίσκου, όπου κι επισήμως αρχίζουν οι διψήφιες σε λεπτά διάρκειες του δίσκου και το ταξίδι που περιγράφουμε παραπάνω γίνεται πιο αχανές, πιο αβέβαιο μέρα με τη μέρα αλλά και πιο πλούσιο σε εμπειρίες, ενώ δεν ξέρεις τι θα ξεπηδήσει από κάθε πλευρά.
Η τρόπον τινά «μπαλάντα» του δίσκου (λέμε τώρα), το 'A Coral Tomb', ξεκινάει με ψιθυριστά κάφρικα φωνητικά, όπου ο Droste δίνει πραγματικά ΡΕΣΤΑ στην απόδοση του, με το κομμάτι να είναι γενικά μια ωδή για όσους έχασαν τη ζωή τους μέσα στη θάλασσα και με υπέροχους κι άκρως περιγραφικούς στίχους.
Το «τέρας» του δίσκου από άποψη διάρκειας (12:22) είναι το 'Ægri Somnia', ένα κομμάτι που σου προκαλεί κλειστοφοβία, που το μπάσο του Stephan Wandernoth χτυπάει σαν την καρδιά μιας φάλαινας δίπλα σου ενώ εσύ συνεχίζεις το υπερθαλάσσιο ταξίδι, ενώ ο Cornelius Althammer στα τύμπανα, προσθέτει κάθε λογής ρυθμό, από τα blastbeats που ξεκινάνε το δίσκο (κι όμως!) μέχρι το πολύ δυνατό παίξιμο του, και να ξέρετε, ένα ντράμερ τον βλέπεις αν και πόσο καλός είναι όταν πρέπει να δώσει όγκο και δύναμη στο τελικό αποτέλεσμα και τα καταφέρνει περίφημα.
Το 'The Maelstrom' κλείνει το δίσκο ιδανικά και θεμελιώνει τη μεγάλη επιστροφή των Ahab μετά από τόσο καιρό με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Η επιστροφή των Ahab είναι απόλυτη ταύτιση με τον όρο «το καλό πράγμα αργεί να γίνει», ενώ το ναυτικό funeral doom τους έχει γίνει πιο πλούσιο κι εκφραστικό από ποτέ, και μόνο να χαρείς μπορείς με τέτοια εξέλιξη.
Καλώς ήρθατε ξανά, μας είχατε λείψει πραγματικά πάρα πολύ!
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
