ALMYRKVI – “Umbra”

Μια ιδιομορφία και ταυτόχρονα ιδιοτροπία του black metal είναι πως οι φόρμες του είναι τόσο εύπλαστες και προσαρμόσιμες, που καταφέρνει συνεχώς να δημιουργεί νέες τάσεις, ρεύματα και σκηνές, εκεί που το ξεγράφουν όλοι. Και είναι απόλυτα λογικό με τόσες προσμίξεις και πειραματισμούς, οι πιο παραδοσιακοί να ξινίζουν και να δυσκολεύονται να ακολουθήσουν. Κάθε λίγο και λιγάκι όμως, ξεπηδούν συνεχώς νέες τάσεις, με διαφορετικά στοιχεία, με τάσεις πειραματισμού και με διάθεση για κάτι διαφορετικό. Αυτήν την περίοδο, πέρα από τους εκπληκτικούς Schammasch, την σκυτάλη παίρνει σιγά σιγά η Ισλανδία, με τα συγκροτήματα να ξεπηδάνε σαν τα μανιτάρια το ένα μετά το άλλο, και μάλιστα χωρίς να προσπαθούν να φωτοτυπήσουν κάποια υπάρχουσα τάση ή τα σχήματα της ιδίας σκηνής, τιμώντας άξια τις επιρροές τους και τα διαφορετικά στοιχεία που προέρχονται από πολλά και ιδιαίτερα ακούσματα, με την πληθώρα των συγκροτημάτων που εντυπωσιάζουν και ξεχωρίζουν να είναι εκπληκτική, αν αναλογιστούμε πως ο πληθυσμός της χώρας είναι σχεδόν ίσος με την πόλη της Θεσσαλονίκης (την πόλη μόνο, όχι ολόκληρο το νομό).

Έτσι λοιπόν, οι Almyrkvi μας πετάνε στα μούτρα το ντεμπούτο τους αφήνοντάς μας με το στόμα ανοικτό. Η προειδοποιητική βολή είχε έρθει από το περσινό EP τους, δεν περίμενα όμως ένα τόσο προσεγμένο και εκρηκτικό αποτέλεσμα στην πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η ωρίμανση των στοιχείων με τα οποία μας συστήθηκαν στο "Pupil Of The Searing Maelstrom" (το εν λόγω EP), και χάρη στα οποία λαμβάνουμε ένα άλμπουμ που συνοψίζει πολλά διαφορετικά στοιχεία της πρόσφατης black metal τάσης, χωρίς όμως να φωτοτυπούν ή να εστιάζουν κάπου, αλλά να παρευρίσκονται και να συνυπάρχουν όλα σε μικρές, ισόποσες δόσεις, δίνοντας την εντύπωση ενός αποτελέσματος ξεχωριστού, με τα υλικά όμως να είναι αρκετά γνώριμα.

Όπως για παράδειγμα ο διακριτικός κοσμικός χαρακτήρας του, ο οποίος διατηρείται αναλλοίωτος σε ολόκληρο το δίσκο, αλλά δεν ξεχωρίζει ποτέ εις βάρος των άλλων στοιχείων. Ορισμένα στοιχεία που πρωταγωνιστούν ανά περιόδους είναι οι ritual ψαλμωδίες, σε συνδυασμό με την εναλλαγή καθαρών και 'καψαλισμένων΄ brutal φωνητικών, αλλού επικρατούν καψαλισμένες doom μελωδίες που δίνουν έμφαση στις μεσμέρικες μελωδίες που επικρατούν σε ολόκληρο το δίσκο (άλλες φορές από τα riffs, άλλες από το σύνολο ολόκληρο), οι οποίες με τη σειρά τους ενισχύουν την απόκοσμη, υπνωτιστική και αβυσσαλέα ατμόσφαιρα του δίσκου. Σε συνδυασμό με το στιχουργικό concept, το οποίο αφορά τη ψυχρότητα του κοσμικού σύμπαντος, έχουμε ένα ολοκληρωμένο πακέτο μουσικής που είναι ταυτόχρονα και σαρωτική και υπνωτιστική.

Το αποτέλεσμα είναι μια δουλειά τόσο προσεγμένη και εθιστική, που αφήνει πάρα πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως μιλάμε για ντεμπούτο. Και επειδή κάθε Ισλανδικό συγκρότημα εστιάζει σε διαφορετικά στοιχεία, είναι πραγματικά απορίας άξιον και αντικείμενο συζήτησης και έρευνας αυτή η ξαφνική έκρηξη της σκηνής, τα αποτελέσματα της οποίας είναι τόσο εκκωφαντικά και εντυπωσιακά. Σταματήστε λοιπόν να διαβάζετε τις σκόρπιες περιγραφές μου και απλά λιώστε το άλμπουμ!

Βαθμολογία: 90/100

Για το Rock Overdose,

Σταύρος Πισσάνος