Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Περίμενα όσο ελάχιστα πράγματα τα τελευταία χρόνια την επιστροφή των Amken στη δισκογραφία. Των παιχταράδων Amken όπως πάντα αρέσκομαι να τους αποκαλώ, καθώς μου έχουν δώσει το δικαίωμα όχι μόνο συνθετικά αλλά κυρίως συναυλιακά, όπου όποτε τους έχω δει ζωντανά, παίρνουν αμπάριζα ότι κινείται ή μένει ακίνητο γύρω τους και κάνουν τόσο μεγάλη τη διαφορά σε σχέση με άλλες μπάντες που (νομίζουν ότι) παίζουν thrash, εγχώριες (ειδικά) και μη. Τα παιδιά –που μόνο παιδιά δεν είναι καθώς τριαντάρισαν- μετά το φοβερό ντεμπούτο “Theater Of The Absurd” του 2017, έκαναν πεντέμιση χρόνια σχεδόν να βγάλουν το δεύτερο άλμπουμ τους, ωστόσο αν η ρήση «το καλό πράγμα αργεί να γίνει» ισχύει σε πολλές περιπτώσεις, στην αντίστοιχη του δεύτερου δίσκου τους ονόματι “Passive Aggression” βρίσκει τον ορισμό της και το συγκρότημα όχι απλά πρέπει να είναι περήφανο για τον τρόπο με τον οποίο δούλεψε τον συγκεκριμένο δίσκο, αλλά και για το γεγονός ότι ο δίσκος είναι συνολικά ένας από τους καλύτερους στην ιστορία της ελληνικής σκηνής ανεξαρτήτων ειδών. Ναι, για τέτοια ποιότητα μιλάμε εδώ μέσα, σε ένα δίσκο που εξ’αρχής εστιάζει στην ουσία και όχι στις φανφάρες, ένα δίσκο μόλις 34μιση λεπτά σε διάρκεια που καταφέρνει να σε πιάσει από το λαιμό άμεσα.
Δεν είναι μόνο το φοβερό μπάσιμο του “The Underdogs” που σε κάνει να αναφωνήσεις “WOW!” με το ξεκίνημα του δίσκου, με την εξέλιξη του παιξίματος τους, με την καταπληκτική παραγωγή του δίσκου και με το μπάσιμο νέων επιρροών στη μουσική τους, η οποία είναι τόσο εμφανής που τους έχει πάει και στο άλλο επόμενο επίπεδο σαν παίκτες, αλλά και βγάζει μια ελίτ αισθητική ότι «ήρθε η ώρα μας και θα πάρουμε αυτό που δικαιούμαστε, αργά ή γρήγορα, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα». Η μεγάλη αλλαγή που εντοπίστηκε ήδη από τα πρώτα τους βίντεο, αρχικά με το φοβερό “I Am The One”, είναι ότι πλέον τα κύρια φωνητικά έχει αναλάβει ο έτερος των κιθαριστών Γιάννης Καρακούλιας, καθώς ο Βάνιας Αποστολόπουλος και επίσης κιθαρίστας, είχε αναλάβει τον αντίστοιχο ρόλο μέχρι πρότινως. Η πιο βραχνή, μπασάτη και τραμπουκαλίκη (εκ του τσαμπουκαλίδικη) φωνή του Γιάννη, έχει συνεισφέρει και στο να βαρύνει και ο ήχος, αλλά και η γενικότερη αύρα της μουσικής τους, με τον Βάνια να μη μένει αμέτοχος και να σιγοντάρει όπου μπορεί, όπως ας πούμε στο “Dead Man’s Land”,ένα ακόμα από τα –τέσσερα πλέον!- βίντεο του δίσκου. Αρχικά ας εστιάσουμε σε αυτό το οποίο πρέπει να νοιάζει κάθε οπαδό της μουσικής μας.
Δηλαδή τις κιθάρες! Ε, μιλάμε για τρομερή δουλειά. Κομμάτια γεμάτα ΡΙΦΦΑΡΕΣ, επαναλαμβανόμενες για να γίνει άμεση αφομοίωση, βαρύτατες, απλές αλλά όχι εύκολες, καρφώνονται στο μυαλό κατευθείαν και οδηγούν τα κομμάτια αλλά και το συγκρότημα σε νέα δεδομένα, καθώς λόγω κυρίως αυτών ως κινητήρια δύναμη, οι Amken χτίζουν τα κομμάτια τους με υπομονή, αλλά και χωρίς φλυαρία. Κάθε κομμάτι με την εξαίρεση του «σφηνακίου» “Bliss” που διαρκεί ελάχιστα πάνω από τρία λεπτά, έχει την ιδανική διάρκεια των λίγο πάνω από τέσσερα αντίστοιχα, εξ ου και η μικρή διάρκεια σύνολο που αναφέραμε πιο πάνω στα οκτώ κομμάτια του δίσκου. Κομμάτια όπως το –ναι, επίσης βίντεο- “The Li(f)e We Lead” (κορυφαίος τίτλος), δείχνουν ότι το thrash όχι μόνο δεν είναι νεκρό σε αντίθεση με το τι θέλουν να πιστεύουν διάφορες Κασσάνδρες, αλλά έχει και τα περιθώρια εξέλιξης και βελτίωσης, που μπορούν να το καταστήσουν βιώσιμο στα χρόνια που ακολουθούν. Να λέμε αλήθειες, το είδος έχει ταλαιπωρηθεί απίστευτα κατά καιρούς, αλλά το βλέπουμε ειδικά τα τελευταία χρόνια να επανακάμπτει προς τέρψη όλων όσων αγάπησαν το είδος-κινητήρια δύναμη όλου του μεταλλικού ήχου και οι Amken με το “Passive Aggression” πάρα πολύ σύντομα θα αναφέρονται ως ένας από τους βασικότερους λόγους, που αυτό συνέβη μια ώρα αρχύτερα.
Αναφερόμενοι στον τίτλο, το ομότιτλο κομμάτι ανοίγει την δεύτερη πλευρά με φόρα από ότι έχει προηγηθεί πιο πριν, ο μπασίστας Διονύσης Κιάμος γεμίζει πολύ όμορφα με το μπάσο του τα κομμάτια, διακριτικά μεν, κομβικά δε, αλλά εκεί που προσωπικά χάζεψα λίγο παραπάνω, είναι με την απόδοση του Χάρη Ζαμπούκου στα τύμπανα. Ο Χάρης έχει εκτοξευθεί ως παίκτης, η φαντασία των ρυθμών του, τα γεμίσματα, τα πολύ δυνατά του χτυπήματα και ο φοβερός τρόπος με τον οποίο πατάει πάνω στα riffs ή που οδηγεί τα κομμάτια για να ακολουθήσουν οι κιθάρες, είναι κάτι που πρέπει να το ακούσετε και οι ίδιοι. Οι Amken στο δεύτερο άλμπουμ τους εκτοξεύουν τις δυνατότητες τους με τον τρόπο που κάνουν συνήθως οι μπάντες στο τρίτο ή τέταρτο άλμπουμ τους, άρα αν θεωρήσουμε ότι πολλές φορές το τρίτο άλμπουμ είναι το κρισιμότερο και πλέον αντιπροσωπευτικό, δεν τολμώ καν να σκεφτώ τι θα γίνει αν και πως μπορεί να ξεπεραστεί το υλικό του “Passive Aggression”. To “Bliss” που προαναφέραμε είναι το «πολυβόλο» του άλμπουμ, ενώ η αντίθεση που κάνει το μαλακό μπάσιμο του “We Came From Nothing” δείχνει και το πόσο μεγάλα βήματα έκανε το συγκρότημα εκφραστικά, σε κομμάτι σκεπτικού δομής Kreator εποχής “Coma Of Souls” συνειρμικά.
Η αύρα των Kreator υπάρχει από άποψη ωριμότητας, το έντονο Sepultura vibe δε μπορεί να μείνει απαρατήρητο, διακρίνω ακόμα και Xentrix/Atrophy παικτικό επίπεδο κιθαρών σε σημεία, ειδικά σε κάποια φοβερά κοψίματα με μελωδικά ύπουλα leads, το καλύτερο όμως όλων είναι ότι στο τέλος το αποτέλεσμα παραμένει απόλυτα Amken και το κλείσιμο του δίσκου με το “Somewhere Past The Burning Sun” –τι φοβερή Dissection επιπέδου αρχή είναι αυτή πριν μπει το κύριο riff;- που είναι και το πρόσφατο βίντεο των παιδιών, προσφέρει ένα μεγαλειώδες τέλος σε δίσκο που δε θες να τελειώσει από τη μια, αλλά που επαναλαμβάνεις συνεχώς κι αδιάκοπα τις ακροάσεις τους, με ζωγραφισμένο το χαμόγελο στα χείλη, με ότι σε γεμίζει σαν ακροατή να έχει κάνει την εμφάνιση του σε απόλυτη έκφραση. Οι Amken και το “Passive Aggression” είναι ένας μικρός θρίαμβος, που καλό είναι όλοι να αγκαλιάσετε άμεσα, καθώς είναι κάτι που συμβαίνει τώρα και που μπορεί να οδηγήσει και το thrash, αλλά και την Ελληνική σκηνή συνολικά σε άλλα μονοπάτια, τα οποία μένει να ανακαλύψουμε αν και ποια είναι. Άξιοι θερμών συγχαρητηρίων σε κάθε περίπτωση και με αναμονή να ακούσουμε αυτά τα κομμάτια ζωντανά, ώστε να επιβεβαιωθούν όσα αναφέρουμε παραπάνω. Ο βαθμός δεν είναι υπερβολή, στο επόμενο θα πάρουν 100!
Bαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
