Ημερομηνία δημοσίευσης: 16 Ιουνίου 2018
Αν το 2015 μου χαρακτηρίστηκε από έναν και μόνο δίσκο, αυτός ήταν το “Under The Red Cloud” των Φιλανδών melodic/progressive death metallers Amorphis, που έπαιζε on loop ασταμάτητα για μήνες, σε ό,τι μορφή είχε κυκλοφορήσει και συγκλόνισε τον κόσμο μου. ΤΟΣΟ πολύ λάτρεψα το συγκεκριμένο δίσκο. Απλά ένιωσα την ανάγκη να το γνωστοποιήσω πριν ξεκινήσω να γράφω για το νέο τους πόνημα, ονόματι “Queen Of Time”, που ήρθε τρία χρόνια αργότερα, και το περίμενα πως και πως.
Οι προσδοκίες μου για αυτό το δίσκο όπως μπορείτε να καταλάβετε ήταν αρκετά υψηλές, γι αυτό και χάρηκα ιδιαίτερα όταν άκουσα το “Queen Of Time” για πρώτη φορά. Τι δισκάρα έβγαλαν πάλι; Χωρίζοντας τη δισκογραφία τους σε προ-Joutsen και μετα-Joutsen εποχή (σσ. Tomi Joutsen – τραγουδιστής των Amorphis από το 2005 και μετά), θεωρώ πως πλέον οι Amorphis βρίσκονται στο απόγειο της μετά-Joutsen καριέρας τους. Από τα ελάχιστα συγκροτήματα με μία ιδιότητα που θαυμάζω και επικροτώ - ο ήχος τους καταφέρνει να έχει τη δική του μοναδική ταυτότητα, ενώ παράλληλα η πορεία τους εξελίσσεται με κάθε νέα κυκλοφορία. Οι Amorphis πολύ απλά δεν απογοητεύουν ποτέ, απ’ ότι φαίνεται.
Στο θέμα μας όμως, το “Queen Of Time” βαδίζει επικίνδυνα στα χνάρια του “Under The Red Cloud” γιατί όπως και να το κάνουμε, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Για άλλη μια φορά ο δίσκος χαρακτηρίζεται από εξαιρετικές συνθέσεις, μελωδίες που σε ταξιδεύουν και λυρική επικούρα! Η εξαιρετική παραγωγή που έγινε από τον συνήθη ύποπτο Jens Borgen είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα σε μία κατά τα άλλα αψεγάδιαστη δουλειά, αποτέλεσμα της αστείρευτης δημιουργικότητας που φαίνεται να κατακλύζει τους Φιλανδούς γενικότερα. Fangirl alert θα μπορούσε να πει κάποιος, αλλά πείτε ότι θέλετε, αυτή είναι η αλήθεια. Το “Queen Of Time” αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα της μουσικής συνοχής των Amorphis, με κομμάτια όπως τα “Wrong Direction”, “Heart Of The Giant” και “We Accursed” να αποτελούν ό,τι πάνω-κάτω θα περίμενες να ακούσεις από το συγκρότημα, λειτουργώντας ως συμπληρωματικά των highlights του δίσκου: “Daughter Of Hate” – ένα “κλασσικό” κομμάτι Amorphis, “The Golden Elk” – το πιο ιδιαίτερο κομμάτι, όπου ό,τι αγαπάς σε αυτό το συγκρότημα θα βρεθεί μπροστά σου. Smooth εναλλαγές σε καθαρά και harsh φωνητικά, folk μελωδίες, ορχήστρα, μέχρι και ακουστικά έγχορδα. Μουσική πανδαισία και μυστικιστική αισθητική – το όραμα των Amorphis παίρνει σάρκα και οστά με τον καλύτερο τρόπο. “The Bee” και “Amongst Stars” επίσης στις καλύτερες στιγμές του δίσκου, με το τελευταίο μάλιστα να έχει guest την Anneke Van Giersbergen στα φωνητικά, και τον Chrigel Glanzmann των Eluveitie στα πνευστά. Δηλαδή, και να θες να βρεις κάτι αρνητικό να σχολιάσεις, με τέτοιο team απλά δε γίνεται.
Ο επίλογος του επικού saga των Amorphis, γράφεται με το κομμάτι “Pyres On The Coast”, μια επική παγανίλα που συγκριτικά με το προηγούμενο “Amongst Stars” είναι πραγματικά το καλύτερο παράδειγμα του μουσικού εύρους των Amorphis. H αντίθεση τους είναι εκπληκτική, ωστόσο καταλήγεις πάλι σε αυτό που προανέφερα: ξέρεις ότι και τα δυο έχουν την σφραγίδα των Amorphis. Και αυτή είναι η μαγεία αυτού του συγκροτήματος, κυρίες και κύριοι.
Εν ολίγοις, μαντέψτε ποιο album εισήλθε δυναμικά στο νέο top 10 του 2018. Ναι, το “Queen Of Time”, προς το παρόν τουλάχιστον. Ένα must, δεν θα πω για κάθε fan του είδους -γιατί πολύ απλά οι Amorphis είναι μια ξεχωριστή κατηγορία από μόνοι τους- αλλά must για κάποιον που γουστάρει τον πειραματισμό, και τρέφει οποιαδήποτε αγάπη προς το μελωδικό death, progressive ή folk. Όπως και να χει, οι Amorphis μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια, γιατί για άλλη μια φορά δημιούργησαν ένα αριστούργημα. Τελικά, δεν ξέρω ακόμα αν φτάνει το “Under The Red Cloud” για εμένα, αλλά σίγουρα έχει τις προδιαγραφές να το κάνει στο άμεσο μέλλον.
Βαθμολογία 90/100
Για το Rock Overdose,
Σοφία Ντούσκα
Comments
