Ημερομηνία δημοσίευσης: 25 Δεκεμβρίου 2017
Μπορεί η Ιαπωνία να μην είναι η πρώτη χώρα που σου έρχεται στο μυαλό όταν αναφερόμαστε στην black metal σκηνή, η ιδιαιτερότητά της σα χώρα όμως μας έχει προσφέρει λίγα, αλλά σημαντικά και πρωτοπόρα σχήματα, όπως οι Sigh, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που πάντρεψαν το black metal με το avantgarde, και μάλιστα λίγο πριν την έκρηξη της Νορβηγικής σκηνής. Γι αυτό και από μέρους μου υπήρξε μεγάλη περιέργεια και ενδιαφέρον ως προς την παρουσία των Anguis Dei όταν πληροφορήθηκα τη γιαπωνέζικη καταγωγή τους.
Κάποια μέλη του σχήματος πάντως προέρχονται από τους, επίσης Γιαπωνέζους, Juno Bloodlust. Και οι δύο χρησιμοποιούν μια πιο συμφωνική black metal έκφραση, αλλά ενώ οι Juno Bloodlust έχουν δώσει μεγάλη έμφαση στις συμφωνικές ενορχηστρώσεις, οι Anguis Dei, στο παρών EP τουλάχιστον, παρουσιάζονται πιο riffοκεντρικοί, με τα συμφωνικά στοιχεία να παραμένουν εμφανή, αλλά πιο διακριτικά. Επίσης, ενώ οι Jumo Bloodlust είναι πιο μελωδικοί, οι Anguis Dei είναι εμφανώς πιο ακραίοι, με μικρές δόσεις μελωδίας οι οποίες προέρχονται από τα συμφωνικά στοιχεία κυρίως. Μεγαλύτερη εντύπωση ως προς σε αυτό κάνει το εκκλησιαστικό organ, το οποίο χρησιμοποιείται για να υπερθεματιστεί το σατανικό concEPt του σχήματος, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στους στίχους.
Το EP κυλάει ευχάριστα, με 4 κομμάτια των 5 λεπτών έκαστο (με εξαίρεση τι τρίλεπτο instrumental), ωστόσο δε γίνεται να παραβλέψουμε ότι έχουν χρησιμοποιηθεί όλα τα κλισέ του ήχου. Και αυτό αντικατοπτρίζεται όχι μόνο μουσικά, στιχουργικά ή ενορχηστρωτικά, αλλά και με άλλα στοιχεία, όπως η θεατρικότητα στην φωνητική έκφραση και κατ' επέκταση στο σύνολο των συνθέσεων, καθώς και στη διαχείριση των εναλλαγών μεταξύ επιθετικότητας και ατμόσφαιρας. Δε βοηθάει επίσης και το πιανιστικό instrumental "Origin", το οποίο ακούγεται αρκετά παράταιρο σε σύγκριση με τα άλλα τρία κομμάτια.
Τα εκτελεστικά επίπεδα του συγκροτήματος όμως, βρίσκονται σε πολύ καλά επίπεδα, με την παράσταση να κλέβει το έντονο drumming, το οποίο έχει την τεχνικότητα και την ικανότητα να στηρίξει ένα τόσο έντονο και ακραίο δημιούργημα, αλλά ταυτόχρονα δίνει και ένα ωραίο χρώμα στις συνθέσεις, ειδικά στις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές. Εν κατακλείδι, μπορεί το EP να μην ξεφεύγει από το μέσο συμφωνικό black metal επίπεδο, αν αναλογιστούμε όμως την υπερπροσφορά σαβούρας που μας έχει προσφερθεί τα τελευταία χρόνια, ακόμα και μια τέτοια κυκλοφορία, που είναι μεν ευχάριστη και σωστά δομημένη, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει από το μέσο όρο, ακούγεται σαν βάλσαμο στα αυτιά των οπαδών που σκάβουν ασταμάτητα για κάτι σχετικό που να αξίζει.
Βαθμολογία: 71/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
