Ημερομηνία δημοσίευσης: 21 Νοεμβρίου
Δέκα χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ, οι Antaeus επιστρέφουν από τα ζοφερά βάθη για να συνεχίσουν το ανίερο έργο τους που είχε σταματήσει κάπως ανώμαλα και να μας προσφέρουν ένα ακόμα μνημείο βιαιότητας και μίσους, τα κύρια και trademark χαρακτηριστικά τους. Κι αν κάποιος απορεί πώς γίνεται μετά από τόσα χρόνια να διατηρούν τόσο μεγάλα αποθέματα οργής και μίσους, μια ματιά στα τεκταινόμενα στο 'στρατόπεδο' του συγκροτήματος είναι αρκετή για να κατανοηθεί αυτό το ηχητικό και χαοτικό μίσος που εκπέμπεται σε κάθε δίσκο τους.
Και σε αυτό το άλμπουμ τα επίπεδα οργής, μίσους και λύσσας όχι μόνο διατηρούνται στα ίδια επίπεδα, αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουν αυξηθεί ελαφρώς. Ακόμα και τα μικρής διάρκειας ambient intro, λειτουργούν σαν την ηρεμία πριν την επερχόμενη καταιγίδα, μόνο που στην περίπτωση των Γάλλων δε μιλάμε για μια απλή καταιγίδα, αλλά για ένα ατέλειωτο αρρωστημένο και βρωμερό κύμα λυσσασμένης μουσικής. Ότι γνωρίσατε στα προηγούμενα άλμπουμ τους (εκτός από το δεύτερο που είναι ιδιαίτερη περίπτωση) βρίσκεται εδώ, από τα κοχλάζοντα riffs, τα 'ζεματισμένα' φωνητικά, την ωμή παραγωγή, μέχρι και τη μικρή διάρκεια του άλμπουμ, που το καθιστά πιο δυνατό κι από σφηνάκι τριπλού εσπρέσσο, όλα βρίσκονται εδώ για να τους χαρακτηρίσει ακόμα μία φορά, χωρίς να λείπει απολύτως τίποτα.
Βέβαια, όλα αυτά θα ήταν εντελώς άχρηστα αν δεν υπήρχαν οι συνθέσεις που θα στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Και, καθώς δεν μας έχουν απογοητεύσει ποτέ σε αυτό το επίπεδο, είτε στα προηγούμενα άλμπουμ τους είτε ως Aosoth, ήταν αναμενόμενο και εδώ το συνθετικό επίπεδο να διαθέτει υψηλά επίπεδα και πολλές δυναμικές και εναλλαγές, δημιουργώντας μια ομαλή μετάβαση (ναι, ξέρω πως ο όρος 'ομαλή' σε ένα τέτοιο άλμπουμ ακούγεται παράδοξος) από το ένα κομμάτι στο επόμενο, ή και μέσα στα κομμάτια, όταν χαμηλώνουν προσωρινά οι ταχύτητες και δημιουργούνται κάποιες πιο ατμοσφαιρικές στιγμές.
Οι φανατικοί οπαδοί έχουν έρθει σίγουρα ήδη σε επαφή με αυτό το μνημείο μίσους, θυμού, βιαιότητας, πίκρας και έρπουσας αρρώστιας. Όσοι όμως έρθετε πρώτη φορά σε επαφή μαζί τους προετοιμαστείτε για ένα άλμπουμ το οποίο καθίσταται εχθρικό από την αρχή μέχρι το τέλος του, καθώς ο μοναδικός του σκοπός είναι να βγάλει τα αρρωστημένα εσώψυχά του και την απέχθειά του. Βαδίζοντας σταθερά στα στάνταρ των προηγούμενων άλμπουμ τους, μπορούμε να είμαστε παραπάνω από ενθουσιασμένοι με αυτήν την επιτυχημένη επιστροφή και ελπίζουμε οι αναποδιές να αποτελέσουν παρελθόν από το συγκρότημα, αλλά ταυτόχρονα αυτό να μην σημάνει τη σίγαση της οργής τους.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
