Συντάκτης: Τζοβάνα Σπήλιου
Μεγάλος ντόρος έχει σχηματιστεί γύρω από το όνομα των Archon Angel από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου με τον Zak Stevens πίσω από τα φωνητικά. Το όνομα του Zak Stevens πιστεύω πως σε όλους μας ξυπνάει τις πιο όμορφες μουσικές αναμνήσεις, μέσα από τα αριστουργήματα που γράφτηκαν από τους Savatage και τραγουδήθηκαν από τον ίδιο με την αισθαντική φωνή του. Οι Savatage ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, με τραγούδια που νομίζω ότι δε θα ξαναγραφτούν ποτέ από άλλη μπάντα. Το “Edge Οf Thorns” όταν το πρωτοάκουσα ήταν σοκ για τα αυτιά μου και ο Stevens αυτομάτως εντάχθηκε στην κατηγορία των κορυφαίων ερμηνευτών για μένα. Ακόμα και μετά τη Savatage εποχή, τουλάχιστον η πρώτη δουλειά του με τους Circle II Circle ήταν πραγματικά εξαιρετική. Μετά οφείλω να ομολογήσω πως κάπου τον έχασα και έμεινα απλώς με τις αναμνήσεις του παρελθόντος.
H ανακοίνωση της νέας του δισκογραφικής δουλειάς κάτω από το όνομα Archon Angel δε θα μπορούσε να με βρει αδιάφορη, πόσο μάλλον όταν άρχισαν και οι πρώτες φήμες ότι θα τον απολαύσουμε live. Για το ιστορικό της υπόθεσης αξίζει να αναφέρουμε πως οι Archon Angel αποτελούν ένα project, το οποίο προέκυψε από την συνεργασία του παραγωγού και κιθαρίστα Aldo Lonobile (Secret Sphere) με τον Zak Stevens – οι δυο τους γνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του δίσκου “Return To Eden” των Avalon του Timo Tolkki. Εκεί τους μπήκε η ιδέα της μεταξύ τους συνεργασίας, ο δε Aldo έδειξε και κάποιες μουσικές προτάσεις στον Zak κι έτσι προέκυψαν οι Archon Angel. Στο συνθετικό κομμάτι συμμετείχαν μαζί τους οι Simone Mularoni (DGM, Sweet Oblivion) και Alessandro Del Vecchio (Edge of Forever, Jorn, Hardline). Τη δε μπάντα συνθέτουν οι Yves Campion (μπάσο), Marco Lazzarini (drums) και Antonio Agate (πλήκτρα).
Τι έχουμε λοιπόν να περιμένουμε από τον Zak και τους Archon Angel; Θα ξεκινήσω με το μόνο αρνητικό του εν λόγω project, το οποίο είναι οι λανθασμένες προσδοκίες. Στο δελτίο τύπου αναφέρουν πως το “Fallen” ηχητικά θα θυμίσει στους ακροατές τις κλασικές κυκλοφορίες των Savatage, όπως είναι το “Gutter Ballet”, “Handful of Rain” και “Dead Winter Dead”. Επίσης αναφέρεται πως αν οι Savatage είναι η αγαπημένη μας μπάντα, τότε το “Fallen” θα αποτελέσει για εμάς την κυκλοφορία της χρονιάς. Νομίζω ότι όλα τα παραπάνω είναι εντελώς περιττά γιατί όσοι ακούν αυτή τη μουσική γνωρίζουν ποιος είναι ο Zak Stevens, από που προέρχεται και τι μουσική κληρονομιά κουβαλά πίσω του. Οπότε, το όνομα του και μόνο αρκεί για να μας κάνει να αναζητήσουμε και τη νέα του δουλειά. Το να τη συγκρίνουν από πριν όμως με τις δουλειές των Savatage είναι άδικο για την ίδια την κυκλοφορία, επειδή μια τέτοια σύγκριση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Προτιμώ να ακούω έναν δίσκο χωρίς να μου δημιουργούν κατασκευασμένες προσδοκίες λόγω ονομάτων ή ατυχών συγκρίσεων.
Αφήνοντας αυτό πίσω μου, προχωράω λέγοντας πως αν ακούσουμε τον δίσκο χωρίς να περιμένουμε τη συνέχεια των Savatage τότε το “Fallen” αποτελεί μια αξιοπρεπέστατη κυκλοφορία με πολύ ωραία κομμάτια, τα οποία μένουν στο μυαλό από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Η έναρξη του δίσκου ανήκει στο ομώνυμο “Fallen”, με το οποίο μας συστήθηκε η μπάντα. Δυναμική η έναρξη του κομματιού με τα πλήκτρα και ναι, φέρνει στο μυαλό λίγο Savatage. Το refrain σου κολλάει απευθείας και πιάνεις τον εαυτό σου να το σιγοτραγουδάει. Η δε φωνή του Zak παραμένει ζεστή, αισθαντική με το βάθος και τη γνώριμη χροιά που αγαπήσαμε. Συνέχεια με το πιο power “The Serpent”, που ανεβάζει τους τόνους με τη συμφωνική του έναρξη και το δυναμικό του riff. Ακολουθεί το “Rise”, το οποίο κινείται στα μονοπάτια των Queensrÿche επί εποχής “Operation Mindcrime” με αρκετή δόση από hard rock των 80’s. Το “Under The Spell” αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του δίσκου. Είναι υπέροχη η μελωδική του εισαγωγή, ο ρυθμός του refrain του και οι πολυφωνίες προς το τέλος του κομματιού.
Πιο κλασικό heavy κομμάτι το “Twilight”, του οποίου το επικό refrain μου φέρνει στο πολύ πίσω μέρος του μυαλού μου κάτι από “Creeping Death” των Metallica. Η εισαγωγή του “Faces Of Innocence” που ακολουθεί θυμίζει πολύ το “I Don’t Believe In Love”, αν και η συνέχεια του εξελίσσεται εντελώς διαφορετικά σε πιο hard rock ρυθμούς. Συνέχεια με το “Hit The Wall”, που μπαίνει αρκετά δυναμικά με ένα riff, που θα μου έκανε και λίγο από “Dr.Feelgood” των Mötley Crüe στο refrain. “Who's In The Mirror” και η εισαγωγή επίσης ξυπνά μνήμες από Queensrÿche και “Spreading the Disease”. Το refrain του είναι σκέτο κόλλημα και είναι σίγουρα το δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι από το δίσκο. Η συνέχεια ανήκει στην μελωδική και γλυκιά μπαλάντα του δίσκου, το “Brought To The Edge”, η οποία ξυπνά μια νοσταλγία. Το κλείσιμο του δίσκου ανήκει στο εξαιρετικό “Return Of The Storm”, που ξεκινά με μια υπέροχη πολυφωνία για να εξελιχθεί σε έναν καταιγισμό power, epic και συμφωνικών ρυθμών. Από τις επίσης κορυφαίες στιγμές του δίσκου και το ιδανικό κομμάτι για κλείσιμο.
Μετά από αρκετές ακροάσεις, μπορώ να πω πως σίγουρα πρόκειται για μια άκρως ποιοτική δουλειά με αξιόλογα κομμάτια. Η φωνή του Zak Stevens τα απογειώνει και δεν ξέρω ειλικρινά αν θα τα άκουγα με την ίδια ευχαρίστηση αν τα ερμήνευε κάποιος άλλος. Το “Fallen” είναι στο σύνολό του πιο πολύπλευρο από αυτό που η ίδια η μπάντα μας υπόσχεται πως θα ακούσουμε. Ναι, θυμίζει σε κάποια σημεία λίγο Savatage και λίγο Queensrÿche, αλλά δεν είναι αυτές οι ομοιότητες ή αναφορές, που θα κερδίσουν τον ακροατή (πέρα από τους νοσταλγούς του παρελθόντος). Στο σύνολο του ο δίσκος ακούγεται πολύ ευχάριστα, χωρίς να νιώθω ότι κάπου κάνει κοιλιά ή κάτι περισσεύει. Ο Zak Stevens όπως και στο παρελθόν έτσι και τώρα μας δίνει φοβερές ερμηνείες και σίγουρα αξίζει για άλλη μια φορά την προσοχή μας. Προς το παρόν, το πείραμα των Archon Angel φαίνεται να πέτυχε. Αν στο μέλλον η μπάντα αποκτήσει το δέσιμο που αυτή τη στιγμή της λείπει και συνθέσει μουσική ως μία οντότητα, τότε θα έχουμε να μιλάμε για πολλά παραπάνω πράγματα από την ομολογουμένως εντυπωσιακή φωνή του αγαπημένου μας Zak.
Βαθμολογία: 77/100
Για το Rock Overdose,
Τζοβάνα Σπήλιου
Comments
