Μας τίναξαν στον αέρα.
Η 5 ετών μπάντα, που ακούει στο όνομα Arise In Chaos, φαίνεται να έχει ήδη βρει τον δρόμο της άγριας μουσικής που οι ίδιοι αποκαλούν American heavy metal. Αν και για να σας κατατοπίσω καλυτέρα, heavy thrash θα ήταν ένας πιο εύστοχος χαρακτηρισμός. Heavy thrash δίσκος, λοιπόν, με πολλά μοντέρνα στοιχεία, όπως ο ήχος των οργάνων και με πολλές ευκολά διακριτές επιρροές από το παρελθόν, αφού το opening track του τραγουδιού θυμίζει λίγο Slayer…! Ας δούμε λοιπόν το δίσκο.
Ο δίσκος με όνομα “Terminal Cognition” είναι η δεύτερη πλήρης μήκους δουλειά της μπάντας, με την πρώτη να έχει κυκλοφορήσει μόλις 4 χρόνια πριν. Συγκριτικά με τον με τον πρώτο δίσκο της μπάντας, αυτό το άλμπουμ είναι πιο ζωντανό και όχι τόσο μονότονο, ενώ οι στίχοι και η μελωδία της φωνής είναι πιο στρωτά και η μουσική είναι πιο πλούσια. Επίσης η μπάντα έχει πάρει άλλες διαστάσεις και στο line up της. Ο πρώτος δίσκος γράφτηκε από το power trio που αποτελούταν από τον Dustin ‘Lei” Griboski στα vocals και στη κιθάρα, τον drummer Jeramy ‘Jer” Matheson και κιθαρίστα Cameron Burris, ο οποίος αργότερα αποχώρισε από τη μπάντα. Μέχρι το 2015 το τελικό line up της μπάντας θα ολοκληρωθεί με τις αφίξεις των Nick Allen, Adam Landreth (που και οι δυο έχουν καθήκοντα κιθαρίστα) και την πιο πρόσφατη άφιξη να είναι ο μπατίστας Drew Gillett.
Τέλος πάντων, αρκετά με το line up της μπάντας. Το “Terminal Cognition” είναι ένας πολύ στιβαρός δίσκος. Ένας άγριος, ένας δυναμικός και βαρύς δίσκος. Σε κάθε τομέα το άλμπουμ αυτό σπάει κόκκαλα. Σε μια τέτοια δουλειά, με τόση δύναμη, είναι δύσκολο να εντοπίσεις κάποια άσχημα σημεία, και αν υπάρχουν κάποια, είναι τελείως πάνω στο αυτί του κριτή, αλλά εγώ θα πω αυτά που βρήκα στην πορεία. O δίσκος σε γενικές γραμμές είναι γεμάτος με λεπτομερείς, είτε αυτές βρίσκονται στο ρυθμικό κομμάτι, είτε στο μελωδικό και τεχνικό κόμματι. Που εδώ που τα λέμε, τέτοιες μπάντες με αυτό το μουσικό χαρακτήρα έχουν πολλά τεχνικά χαρακτηριστικά. Οι λεπτομέρειες αυτές είναι τα διάφορα γεμίσματα της lead κιθάρας που είναι αρκετά ‘αλλόκοτα’ θα έλεγε κανείς. Στο τεχνικό κόμματι τώρα: πολύ καλό drumming, το οποίο συνεργάζεται αρκετά καλά με τις ρυθμικές κιθάρες, ενώ τα μπάσα της κιθάρας δεν παίζονται μαζί με κάθε μπότα των τυμπάνων, κάτι που εγώ το βρισκω πιο ‘πλούσιο’ για ένα μέταλ δίσκο.
Τα φωνητικά του Dustin ‘Lei”, τώρα, δεν έχουν αλλάξει και τόσο από τον πρώτο δίσκο, ακούγονται βέβαια πιο στιβαρά και σωστά χρησιμοποιημένα, αλλά και οι μελωδίες σε συνεργασία με τους στίχους βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση από τον πρώτο δίσκο. Κατά τ ‘άλλα η χροιά του παραμένει η ίδια! Από την άλλη, τα σημεία που δεν κατανόησα είναι η έλλειψη σόλο σε έναν τέτοιο δίσκο, αφού πάνω κάτω στα μισά τραγούδια του δίσκου δεν ακούγονται σόλο, ενώ αυτά που έχουν, είναι ελλιπή. Θεωρώ πως όταν ο ρυθμικός τομέας είναι τόσο ανεπτυγμένος θα έπρεπε και ο τομέας των σόλο να σε αντίστοιχο επίπεδο. Παρόλα αυτά στη θέση των lead σόλο έχουν μπει τα λεγόμενα breakdowns, όπως για παράδειγμα το πολύ καλό breakdown στο τραγούδι “Violent Colors”, στο τρίτο λεπτό και έπειτα. Το άλλο ασήμαντο πραγματάκι που με τσίμπησε κάπως είναι ο λίγο πιο μουντός ήχος που είχαν οι κιθάρες, αλλά όπως είπα είναι τελείως πάνω στο αυτί του ακροατή.
Τα highlights είναι αρκετά μιας και όλος ο δίσκος είναι αρκετά κάλος, με κάποια τραγούδια να έχουν αρκετά παρόμοιο σκελετό δόμησης της μουσικής τους. Θα αναφέρω όμως 2-3 πολύ καλά τραγούδια, τα οποία είναι τα εξής: το “Nero” που είναι και το πρώτο τραγούδι του δίσκου, με πολύ καλό breakdown, το “Siren”, που είναι πολύ καλή groovιά, και το “All We Know”, το όχι τόσο αλλόκοτο τραγούδι, που έχει και σόλο…! Γενικά ο δίσκος αυτός είναι αρκετά καλή δημιουργία, ενώ αρκετά καλή είναι η παραγωγή του. Και αφού η μπάντα αποτελείται από 5 μουσικούς, περιμένω πλέον στο μέλλον να έχουμε και άλλες κυκλοφορίες με τέτοιο χαρακτήρα…
Βαθμολογία : 79/100
Για το Rock Overdose
Αντώνης Σαρμάς
Comments
