Κοιτώντας τις κριτικές που έχω γράψει την τελευταία περίοδο, συνειδητοποίησα πως είχα καιρό να καταπιαστώ με έναν Doom δίσκο. Ωραίο το Black, το Thrash και το Heavy, αλλά που και που θέλει και μια Doomιά να ηρεμήσει και να στρώσει λίγο τα πράγματα. Έτσι είπα να αναλάβω το ντεμπούτο άλμπουμ των Αμερικανών Army of Dagon (το είχαν κυκλοφορήσει πέρσι μόνοι τους, ενώ τώρα κυκλοφορεί από την Alone Records), που διάλεξαν και ωραίο Λαβκραφτιανό όνομα για το συγκρότημά τους. Τα μόνα πράγματα που ξέρουμε γι’ αυτούς, τα ξέρουμε από το βιογραφικό τους, και διαβάζοντάς το μαθαίνουμε πως ιδρύθηκαν το 2011 και πως οι στίχοι τους μιλάνε για τη φύση, τα φαντάσματα, για παλιές θρησκείες και χαμένες μάχες. Πάμε, λοιπόν, να δούμε τι έχουν να μας πούνε μουσικά.
Καταρχήν έχω να πω πως το “Army of Dagon” είναι ένας δίσκος που με δίχασε, καθώς αυτός έχει δύο κύρια χαρακτηριστικά, από τα οποία το ένα μου άρεσε, ενώ το άλλο όχι. Το πρώτο και κύριο στοιχείο, φυσικά, είναι το Doom, ένα Doom που δεν είναι αργό και βασανιστικό, αλλά έντονο, βαρύ και σε αρκετά σημεία επικό. Οι κιθάρες, γενικά, δεν μένουν σε ήπιους τόνους, με ένα strumming το πεντάλεπτο, αλλά ακούμε βαριά και καμιά φορά γρήγορα riffs, που μαζί με το έντονο drumming, βάζουν σε κίνηση το σβέρκο μας. Επίσης, η Heavy Metal αισθητική, που υπάρχει σε αρκετά σημεία, σε συνδυασμό με τους επικούς τόνους, δημιουργούν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα, που ταιριάζει απόλυτα με τις ιστορίες για χαμένες μάχες, που διηγούνται και που κάνει τον ακροατή να κάνει πιο δυνατό headbanging.
Εκείνο, όμως, που προσωπικά με χάλασε και δεν με έκανε να ευχαριστηθώ στο έπακρο αυτό το δίσκο, είναι η alternative φύση του. Στο βιογραφικό τους αναφέρουν ότι η μουσική τους έχει και pop χαρακτηριστικά, αλλά σε εμένα φάνηκε ότι πλησιάζουν πιο προς το alternative, και μάλιστα σε εκείνο της δεκαετίας του 90. Όχι ότι αλλάζει κάτι αυτό, απλά το αναφέρω. Γενικά, έβρισκα κάπως ξενερωτικό αυτή την αλλαγή από το βαρύ και το επικό στο αρκετά μελωδικό, με τα μελωδικά φωνητικά, που έχουν εκείνη την εμπορική και γλυκανάλατη χροιά. Για παράδειγμα, υπήρχαν κάποια σημεία που ήταν έντονα και καμιά δυο φορές λίγο πιο up tempo (με αποκορύφωμα ένα μικρό, σχεδόν Black Metal, ξέσπασμα) κι εκεί που γούσταρα κατέβαιναν οι ρυθμοί και η μουσική γύριζε στο μελωδικό alternative, και έμενα με τη χαρά.
Πάντως αυτή είναι μία περισσότερο προσωπική άποψη. Μπορεί εκείνοι που γουστάρουν το alternative να μη βρουν κανένα απολύτως πρόβλημα με το “Army of Dagon”, και θα τους πιστέψω και θα σεβαστώ τη γνώμη τους. Γιατί πέρα από αυτό, ο δίσκος είναι ωραίος, συμπαγής και με πολύ ωραίες ατμόσφαιρες, και στα Doom σημεία και σε εκείνα τα πιο Heavy και επικά. Ένας δίσκος που αξίζει την προσοχή σας.
Βαθμολογία: 68/100
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
