“When Bitter Taste Is So Sweet”
Σιωπή... Ένας παράγοντας υπαρκτός στη ζωή και στα τεκταινόμενά της και είναι αναπόφευκτο να συμβεί είτε είναι ηθελημένο είτε όχι. Ένας παράγοντας που κρύβει πίσω του αμέτρητα μυστήρια και ερωτήματα. Κάτι που συμβαίνει αναπόφευκτα και στη μουσική. Οι δικοί μας Art Of Simplicity μετά από ένα ελπιδοφόρο ντεμπούτο πριν από 10 χρόνια, αποφάσισαν να ακολουθήσουν το δρόμο της παύσης και της σιωπής, κάτι που συνεχίζουν να κρατάνε και τώρα που υπάρχουν ξανά. Δημιούργησαν αυτό το EP χωρίς να αποκαλύπτουν (μέχρι τώρα) τους λόγους της σιωπής τους, αφήνοντας ένα πέπλο μυστηρίου να αιωρείται γύρω από το όνομά τους.
Αυτό που δεν καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου είναι η μουσική τους, η οποία και μιλάει για πάρτη τους. Το progressive metal τους συνεχίζει να επηρεάζεται και να διαθέτει στοιχεία από τη μέση περίοδο των Pain Of Salvation (δηλαδή από "The Perfect Element" μέχρι και "Scarsick"), χωρίς όμως τις aggressive στιγμές τους. Εξάλλου, τα στοιχεία δεν παραμένουν μόνο στο μουσικό επίπεδο, αλλά επεκτείνονται και στην στιχουργική και θεματική έμπνευση, καθώς ο δίσκος είναι concept και έχει ως θέμα διάφορα παιδικά τραύματα και άπιαστες προσδοκίες. Προς θεού, δε λέω ότι αντιγράφουν τα θεματικά concept, απλά αναφέρω ότι χρησιμοποιούν κοινό τρόπο σκέψης με βάση αυτά τα 'χαρούμενα και αισιόδοξα' θέματα, με τον δικό τους γλαφυρό και ΄διαβασμένο' τρόπο, και το κάνουν πολύ εύστοχα.
Ένα mini-album λοιπόν, το οποίο χωρίς να διαθέτει εκκωφαντική και δυνατή μουσική, καταφέρνει να δημιουργεί έντονα συναισθήματα και να διεγείρει τις αισθήσεις, αφήνοντας αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα της κατάπτωσης που δημιουργείται από το συνδυασμό της μουσικής και των στίχων. Η άριστη μίξη αφήνει σαν υπόνοια διάφορους ήχους στο background που είναι ικανοί να διαλύσουν τη ψυχοσύνθεση του ακροατή (όπως για παράδειγμα το βιολί στο "Crash").
Αν στο progressive σας αναζητάτε την επίδειξη της τεχνικότητας, δε θα βρείτε εδώ αυτό που ψάχνετε. Αυτός ο δίσκος είναι επικεντρωμένος στην δημιουργία μελωδιών βασισμένων στην απλότητα, οι οποίες ταυτόχρονα απαιτούν αφοσίωση κατά την ακρόαση ώστε να κατανοηθούν πλήρως και να εισχωρήσουν στο μεδούλι της ψυχοσύνθεσης. Οι ατμόσφαιρες που δημιουργούν οι διάφορες λεπτομέρειες των ενορχηστρώσεων είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά σε δίσκους παρόμοιους σαν κι αυτόν, και το μόνο που απαιτούμε πλέον είναι να μην χρειαστούν άλλα 10 χρόνια σιωπής για να έχουμε νέα τους.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
