Ημερομηνία δημοσίευσης: 13 Φλεβάρη 2017
Από τότε που ανακαλύφθηκε ότι το να ανακατεύει κάποιος black metal με shoegaze και post-rock είναι όχι μόνο εφικτό, μα και απολαυστικό, ακολούθησαν, όπως είναι φυσικό, πολλά σχήματα που θέλησαν να επωφεληθούν από αυτή τη νέα μόδα της εποχής, αδιαφορώντας για την πρόοδο και παρουσιάζοντας πράγματα που πλέον τα έχουμε ακούσει πολύ καλύτερα και λιγότερο τυποποιημένα.
Και κάπου εδώ μπαίνουν οι Γάλλοι Au Champ Des Morts να ανατρέψουν τα δεδομένα, δίνοντας μια νέα πνοή με το ντεμπούτο τους. Βοηθάει πάντως το γεγονός ότι υπάρχει μια άλφα εμπειρία από προηγούμενα σχήματα, καθώς ο τραγουδιστής-κιθαρίστας Stéphane Bayle, ήταν πολλά χρόνια κιθαρίστας στους Anorexia Nervosa. Η εμπειρία πάντως θα ήταν άχρηστη αν υπήρχε στενομυαλιά, και με αυτό το δίσκο μόνο αυτό δε συμβαίνει. Καταρχήν, δεν ακολουθούν το πιο χαρούμενο και αισιόδοξο μοτίβο της πλειοψηφίας στη συγκεκριμένη σκηνή. Η πικρία και η μελαγχολία ξεχειλίζει ακόμα και στις πιο ήρεμες και μελωδικές στιγμές. Και, το κυριότερο, δεν επικεντρώνονται στα κύρια χαρακτηριστικά πρόσθετα, το shoegaze και το post-rock.
Υπάρχουν και αυτά μέσα στις συνθέσεις, δεν διαθέτουν όμως τον πρωταγωνιστικό ρόλο που τους προσφέρουν τα άλλα σχήματα. Εδώ χρησιμοποιούνται ως απλοί κομπάρσοι για να υπερτονιστεί η πικρία και το μίσος που διαθέτει το black metal. Επίσης, όπως προαναφέραμε, δεν είναι καν τα μοναδικά πρόσθετα συστατικά, καθώς εδώ διακρίνουμε διάσπαρτα στοιχεία από doom, noise/hardcore, όπως και το πάλαι ποτέ ατμοσφαιρικό metal των 90's. Όλα αυτά είναι δοσμένα και φιλτραρισμένα ούτως ώστε να ταιριάζουν στο μανιασμένο και πικρό μοτίβο των συνθέσεων. Να σημειώσουμε πως ακόμα και τα φωνητικά δεν ακολουθούν το χαρακτηριστικό shriek που χρησιμοποιούν τα τυπικά σχήματα του είδους.
Μπορεί ωστόσο να υπάρξουν σημεία τα οποία ακούγονται κάπως ψυχρά και απόμακρα, μπορεί επίσης να μη φτιάχνουν κάτι μοναδικό και πρωτοποριακό, αποφάσισαν όμως να μην κινηθούν σε τετριμμένα και 'safe' μονοπάτια, με το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει πάραυτα. Καιρός ήταν να βγει ένας δίσκος που δεν ξεφτιλίζει το ιδίωμα του post-black, καθώς το τελευταίο καιρό οι υπερβολικά πολλές αντιγραφές είχαν βαλτώσει και νερώσει επικίνδυνα τον ήχο, καθώς αυτός έμοιαζε περισσότερο με shoegaze παρά με black metal.
Βαθμολογία: 83/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
