Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Ο Tobias Sammet έχει ξεκινήσει το “project” των Avantasia από το 1999 και είχε ήδη κυκλοφορήσει πέντε δίσκους μέχρι το 2013, που ξεκίνησα να τους ακολουθώ. Νομίζω ότι αυτό που έκανε εμένα και άλλους πολλούς να ακολουθήσουν την πορεία τους, ήταν περιέργεια για το τι άλλο θα σκεφτεί αυτός ο τύπος. Οι guest συμμετοχές αγαπημένων μουσικών δίνουν και παίρνουν και οι συνθέσεις, ακόμα κι αν δεν είναι κάτι το ανήκουστο ή ρηξικέλευθο, είναι πάντα καλοδουλεμένες με μεράκι και ως επί το πλείστον, πιασάρικες και θεατρικές.
Το "A Paranormal Evening With The Moonflower Society" - που είναι ολόκληρος σιδηρόδρομος και απορώ πώς αποφάσισαν να τον κρατήσουν ως έχει - δεν ξεφεύγει από αυτό τον κανόνα. Πριν καν ξεκινήσεις την ακρόαση, το μάτι σου πέφτει στα ονόματα των guests, που δεν είναι και λίγα: Ralf Scheepers (Primal Fear), Floor Jansen (Nightwish), Michael Kiske (Helloween), Jørn Lande (Jorn), Ronnie Atkins (Pretty Maids), Bob Catley (Magnum), Eric Martin (Mr. Big) και ο προσωπικός μου αγαπημένος Geoff Tate (ex-Queensrÿche), ο οποίος έχει συμμετέχει και στα δύο προηγούμενα άλμπουμ των Avantasia.
Ο δίσκος έχει διάρκεια περίπου 54’, με τη μεγαλύτερη σύνθεση δέκα λεπτών να βρίσκεται στο κλείσιμο, με το “Arabesque” (συμμετέχουν οι Jørn Lande και Michael Kiske). Όσο για το ύφος των κομματιών, μοιάζουν να ισορροπούν ανάμεσα σε rock - metal, διατηρώντας όμως την power metal ταυτότητα, με την οποία ξεκίνησαν. Παρόλο που έχουν κάπως κοινή ταυτότητα, είναι εύκολο να ξεχωρίσεις “νικητές και χαμένους”, ανάλογα με τα δικά σου γούστα και το τι ήρθες να ακούσεις.
Για μένα, τα σκήπτρα παίρνει το "Rhyme And Reason” με τον Eric Martin, που έχει power χαρακτήρα, αλλά σε προδιαθέτει να χορέψεις αντί να κάνεις head banging και ένα riff που σε κάνει αυτόματα να παίζεις air guitar, όπου κι αν βρίσκεσαι. Ωστόσο, δεν προσπαθώ να πω ότι το "A Paranormal Evening With The Moonflower Society" έχει αδύναμους κρίκους. Η εισαγωγή με το "Welcome To The Shadows" μοιάζει σαν να ξεκινάει ένα παραμύθι, δημιουργεί ατμόσφαιρα μυστηρίου με τις κιθάρες και τη χορωδία, αλλά έχει και το κλασικό πιασάρικο ρεφρέν, αποτελώντας ιδανική εισαγωγή για να σε βάλει στο κλίμα.
Το "The Wicked Rule The Night" σίγουρα θα γίνει το αγαπημένο πολλών, από την εισαγωγή και μόνο με την ιαχή αλά Halford που βγάζει ο Scheepers. Και φυσικά από το killer κιθαριστικό σόλο, που μόνο σε μια power metal σύνθεση, που σέβεται τον εαυτό της θα ακούσεις. Το "Kill The Pain Away" με τη μαγική φωνή της Floor Jansen σε διάλογο με τον Sammet, που κατ’ εμέ έχει το πιο πιασάρικο ρεφρέν σε όλο το δίσκο - και αυτό έχει κάτι να λέει, αν αναλογιστείς ότι όλη η καριέρα των Avantasia έχει χτιστεί πάνω στα πιασάρικα ρεφρέν.
Το "The Inmost Light" μπαίνει δυναμικά, χωρίς τις χορωδίες αυτή τη φορά. Ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι γραμμένο και για τους Helloween, αν ο Kiske είχε την ελευθερία να ερμηνεύσει μόνος του. Ακολουθεί η μπαλάντα "Misplaced Among The Angels", ξανά με τη συμμετοχή της Jansen, που σαν μπαλάντα λειτουργεί άψογα, για του λόγου το αληθές είναι από τις πιο τίμιες μπαλάντες που έχω ακούσει φέτος, αλλά στη θέση που βρίσκεται ίσως σε ρίξει λίγο, μετά το εξαιρετικό ανέβασμα με καθαρό power metal, που έκανε ως τώρα.
Έρχεται το "I Tame The Storm" σε συνεργασία με Jorn για να επαναφέρει την power τάξη πραγμάτων, αλλά η πορεία του ανακόπτεται ξανά από το "Paper Plane", που ακολουθεί. Πρόκειται για ένα pop-rock κομμάτι με τη συμμετοχή του Ronnie Atkins, το οποίο ίσως και στο ράδιο θα μπορούσες να ακούσεις. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος, που δε με εντυπωσιάζει καθόλου. Skip από τη δεύτερη ακρόαση του δίσκου και μετά.
"The Moonflower Society" και Bob Catley στο lead, σε ένα hard rock κομμάτι με δυνατό χαρακτήρα. Τώρα που το σκέφτομαι, σε αντίστοιχο ύφος ήταν το πρώτο κομμάτι Avantasia που άκουσα, η συνεργασία με τον Klaus Meine στο “Dying For An Angel”, που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Και μετά το αγαπημένο μου "Rhyme And Reason" (ριφφάρα), ακολουθεί το “Scars” σε σύμπραξη με έναν από τους προσωπικούς μου metal heroes - Geoff Tate. Η ερμηνεία του είναι γεμάτη συναίσθημα, αλλά ταυτόχρονα συγκρατημένη για τα δικά του δεδομένα. Καθόλου άσχημα.
Ο δίσκος κλείνει με το δεκάλεπτο "Arabesque", το οποίο έρχεται σιγά σιγά, πρώτα με τύμπανα marching band και γκάιντες, στη συνέχεια με ένα ανατολίτικο metal και τους Lande και Kiske δίπλα στον Sammet στα φωνητικά, για ακόμα μια φορά. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά, αλλά σαν σύνολο, το "Arabesque" έχει πολλά να μάθει από το παλιότερο “Scarecrow” για το πώς κρατάμε αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή για δέκα λεπτά ή και παραπάνω. Υποθέτω ότι το ύφος του είναι πιο “rock opera-ish” επίτηδες, για να κλείσει τον δίσκο και αυτό το σκοπό τον επιτελεί μια χαρά. Πολύ ωραία λεπτομέρεια η επιστροφή της γκάιντας κάπου στο 7:30’, όπου το ρυθμό της συνεχίζει να παίζει η κιθάρα.
Σε τελική ανάλυση, το "A Paranormal Evening With The Moonflower Society" - που ακόμα το κάνω copy paste, γιατί ποιος θυμάται να το πει όλο αυτό - είναι ένα από τα πολύ καλά δείγματα metal που ακούσαμε φέτος, ακόμα κι αν δεν ακούγεται τόσο original, λόγω του ότι ακολουθεί την πεπατημένη για τα δεδομένα των Avantasia. Ένα αρμονικό σύνολο, από το οποίο μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις ένα - δύο αγαπημένα και να τα προσθέσεις στις playlists σου, για να έχεις να ακούς.
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
