Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Αυγούστου 2017
Ακόμα και στα πιο απλά μουσικά είδη, ακόμα και στις πιο απλές μουσικές φόρμες, η καθυστέρηση κυκλοφορίας μιας δουλειάς και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επεξεργασία της, μπορεί να οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα μπερδεμἐνο, μπουκωμένο, με πολλές εναλλαγές σε διαφορετικά είδη, και με υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες. Οι Σουηδοί Badge για παράδειγμα, είχαν έτοιμο το νέο άλμπουμ τους από το 2015, αλλά συνέχισαν να δουλεύουν πάνω σε αυτό μέχρι και σήμερα.
Και αυτό που γίνεται άμεσα αντιληπτό με την πρώτη ακρόαση, είναι τα μεγάλα αποθέματα ενέργειας που διαθέτουν οι συνθέσεις. Βοηθάει βέβαια και το είδος στο οποίο κινούνται, καθώς πρόκειται για πρώιμο blues/hard rock, το οποίο όμως περιέχει και πολλά punk στοιχεία. Και εκεί μπαίνει στην εξίσωση ο παράγοντας της υπερβολικής ποσότητας λεπτομέρειας στις συνθέσεις. Οι λεπτομέρειες είναι τόσες πολλές, που είναι ικανές να αλλάζουν μορφή σε είδος ακόμα και μεταξύ τραγουδιών. Το εναρκτήριο "Reap What You Sow" για παράδειγμα, είναι το πιο καθαρόαιμο punk κομμάτι του δίσκου, θυμίζοντας πολύ έντονα τους Gogol Bordello, χωρίς τα ethnic στοιχεία όμως. Προοδευτικά, το punk στοιχείο σταματάει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, με τις ταχύτητες να κατεβαίνουν λίγο στο "Trapdoor" (όχι όμως και τα αποθέματα ενέργειας), και να πρωταγωνιστούν οι MC5 και οι Αυστραλιανοί Tracer.
Το "In The Eye Of The Storm" που ακολουθεί, κινείται σε μία πιο country/blues κατεύθυνση, ενώ το "We Will See Light" έχει μια πιο μπαλαντοειδή αίσθηση, στο ίδιο μοτίβο με το προηγούμενο όμως. Το "Traitor" ίσως είναι το πιο καθαρόαιμο blues κομμάτι του δίσκου, με το country όμως να μην έχει εξαφανιστεί τελείως. Το "Step Aside" βάζει και λίγο groove στο παιχνίδι, κάτι που συνεχίζεται, όχι τόσο έντονα όμως, στο "Mapped Out Trail", το οποίο στα κουπλέ του έχει μια έντονη και παράξενη αρρυθμία. Το τελευταίο κομμάτι "Yet To Come" μοιάζει με το πιο λογικό και στακάτο κομμάτι του δίσκου, ερχόμενο σε αντίθεση με τις ζαλιστικές εναλλαγές που έχουν προηγηθεί.
Αυτό που κουράζει στο δίσκο δεν είναι το επίπεδο των συνθέσεων, γιατί σαν επίπεδο είναι αρκετά αξιόλογο. Είναι οι συνεχείς εναλλαγές, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ποσοστά ενέργειας που περιβάλλουν σχεδόν όλες τις συνθέσεις, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα ο ρυθμός και το παίξιμο να χαρακτηρίζονται από μια έντονη αίσθηση πανικού, κάτι που κουράζει έντονα σε βάθος χρόνου. Κι όχι μόνο κουράζει, αλλά ακολουθεί και ρυθμούς ικανούς να ζαλίσουν, ακόμα και στα πιο 'ήρεμα' κομμάτια. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ένα δίσκο που ενώ είχε πολύ καλές προοπτικές, θάβει και ανακατεύει τον εαυτό του και δεν τον αφήνει να λάμψει.
Βαθμολογία: 67/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
