Ημερομηνία δημοσίευσης: 8 Οκτωβρίου 2018
Οι Beartooth είναι πλέον από τα πιο χαρακτηριστικά ονόματα του χώρου του μοντέρνου metal ήχου και η ακολουθία που θα είχαν ήταν σχεδόν σίγουρη από την αρχή, αφού πρόκειται για project του Caleb Shomo των Attack Attack!, οι οποίοι ήταν στα ντουζένια τους την προηγούμενη δεκαετία. Σαφώς και για μερικούς, το γεγονός αυτό δεν αποτελεί και το καλύτερο “πειστήριο” ώστε να διερευνήσουν σε βάθος τους Beartooth, αλλά από το 2014 με τον πρώτο τους επίσημο δίσκο απέδειξαν ότι δεν πρέπει πλέον να συνυφάζονται με το metalcore της περασμένης δεκαετίας, αλλά με το ότι κοιτούν μπροστά.
Οι Beartooth στην ουσία είναι ένα one man show, αφού ο Shomo όχι μόνο γράφει τα πάντα, αλλά ηχογραφεί και τα πάντα –κυρίως- ο ίδιος, απλά live πλαισιώνεται από άλλους τέσσερις μουσικούς για ευνόητους λόγους. Εαν οι πρώτοι δύο δίσκοι, το 2014 και το 2016 αντίστοιχα ήταν ο τρόπος του Shomo να παλέψει με την κατάθλιψη, ο τρίτος και πιο κρίσιμος δίσκος “Disease”, είναι ο αντίστοιχος τρόπος για να αποδεχτεί ο ίδιος το σκοτάδι που έρχεται μαζί με κάτι τέτοιο, πράγμα που τον έχει κάνει να παράγει ίσως την καλύτερή του δημιουργία μέχρι στιγμής.
Στα 25 του, λοιπόν, χρόνια και έχοντας κάνει όλα αυτά, ο κάθένας μπορεί να αναρωτηθεί ποιος ο λόγος να νιώθει έτσι. Αυτό όμως, είναι και ακριβώς το θέμα γύρω από το οποίο ξετυλίγεται το “Disease”: όσα και να καταφέρει κανείς στη ζωή του, η κατάθλιψη είναι μία αρρώστια με την οποία πρέπει να παλέψει όποιος έρχεται αντιμέτωπος.
Έχοντας προθερμάνει το έδαφος από τον Ιούλιο με τέσσερα κομμάτια κατά τους προηγούμενους μήνες, οι Beartooth, μας έψησαν για τα καλά και όσο κι αν προβλέψιμος είναι σε σημεία ο δίσκος, δεν παύει να είναι απολαυστικός και αναζωογονητικός στα αυτιά. Τόσο μάλιστα, που είναι σχεδόν εκνευριστικό το πόσο υποτιμημένη μπάντα είναι και υπάρχουν μεγαλύτερα ονόματα που μεσουρανούν χωρίς κανένα λόγο.
Το “Disease” είναι ένας δίσκος για κάθε γούστο. Ξεκινάει μελωδικά με την ακουστική κιθάρα του Caleb Shomo που φυσικά δυναμώνει φτάνοντας σε μετρημένα ουρλιαχτά και ελκυστικά riffs. Breakdowns, μελωδικότητα, καθαρά φωνητικά, hardcore punk, όλα υπάρχουν σε αυτά τα 12 κομμάτια και όλα διαδέχονται το ένα με το άλλο άκρως περίτεχνα. Ποιοτικά, σίγουρα μπορεί να αναχθεί σε ένα instant classic του είδους, αλλά φοβάμαι ότι ίσως δεν καταφέρει να περάσει την δημοτικότητα του “Disgusting” του 2014.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rockoverdose.gr
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
