BJORN RIIS – “Coming Home”

Ήμουν από αυτούς που πέρσι αποθέωσαν το Νορβηγό για το αστρικό ταξίδι του “Forever Comes to an End”. Είδα και άκουσα τους prog ήρωες του μουσικού κόσμου, ένιωσα τη βουτιά στο δαιδαλώδες ποτάμι των συναισθημάτων δίχως όνομα, τραγούδησα και ξανατραγούδησα τη μελαγχολική μαγκιά του και δε δυσκολεύτηκα να το προτείνω σε κόσμο και κοσμάκη. Ήταν και στις πρώτες θέσεις της ετήσιας λίστας μου- για την ακρίβεια στην υψηλότερη που έλαβε κάποιο από τα περσινά αριστουργήματα του prog χώρου.  Όλα αυτά τα εισάγω στον πρόλογο της κριτικής για να ξεκαθαρίσω το background των ακροάσεων. Α, και για να παραπονεθώ δια της πλαγίας οδού για το ανικανοποίητο αίσθημα που μεσουρανεί κατόπιν των προαναφερθέντων επαναλήψεων.

Ο Bjorn ονομάζει το “Coming Home” mini album. Δικαίωμά του να το ονομάσει και Αγαμέμνονα. Το θέμα δεν είναι η διάρκεια ή το αν οι συνθέσεις είναι λίγες. Είναι το ότι είναι πεπερασμένες σε ποιότητα και βάθος, είναι το ότι δεν αποκαλύπτουν, δε συγκλονίζουν, αλλά πασχίζουν να τριγκάρουν εγκεφαλικά κύτταρα μιμούμενες μεγαλεία που δε χρειάζονται υπενθύμιση. Το ακουστικό strum είναι πάντα όμορφο και ταξιδιάρικο, είναι το πάλκο πάνω στο οποίο χορεύουν και τραγουδάνε εφέ και leads, είναι όμως ένα πάλκο που νηστεύει τόσο το συναίσθημα, που το γλέντι έδιωξε από μόνο του τους παρευρισκόμενους. Κολλημένες πατέντες, ιδέες που αναμασούν το κάλος τους και προσφέρουν μόνο θαμπές αναλαμπές, επιρροές που δε γέννησαν ζωή αλά στέρεψαν την έκφραση και ένας κύκλος που δύσκολα θα προκαλέσει το κοινό σε επαναλήψεις.

Ναι, οι λεπτομέρειες είναι για τη τέχνη ότι το πιπέρι για τη μαγειρική. Είναι συχνά ο λόγος που αγαπάει (και κυρίως απολαμβάνει) κανείς συγκεκριμένα μουσικά έργα. Οι λεπτομέρειες εκτίναξαν το φετινό Ocean of Slumber (δικαίως), for example. Αλλά οι λεπτομέρειες εκτοξεύουν την επιτυχία, δεν τη δημιουργούν. Δημιουργούν απομιμήσεις, πράγμα το οποίο έκανε στο “Coming Home” ο φίλτατος Bjorn. Υπάρχει ο Wilson, υπάρχουν οι Anathema,  εδώ ούτε η μοναξιά, ούτε το prog μελωδικό βάλσαμο θα βρουν καταφύγιο. Ή για να το θέσω ορθότερα, υπάρχει ο παλιός Bjorn Riis. Ναι, ίσως να μείνει το ομότιτλο, το οποίο ναι μεν απλώνεται μακρόσυρτο και βαρύθυμο, αλλά έχει εκλάμψεις που πιστοποιούν την ταυτότητα του συνθέτη. Το υπόλοιπο album θα αγαπηθεί από ανθρώπους που ξεκινούν το ταξίδι στο χώρο, δίχως σχετικές αποσκευές. Όταν όμως κάνουν τις στάσεις στην όαση των υπολοίπων τιτάνων, όταν ανακαλύψουν την «Αμερική» που ο ίδιος ο συνθέτης απέδειξε (και πέρσι) ότι κάρφωσε τη σημαία του, δε θα υπάρχει χώρος για το “Drowning” ή το ψυχεδελικό “Daybreak” (για παράδειγμα).

Ο δίσκος ίσως αποτελεί τον προθάλαμο κάποιου έπους. Ίσως επίσης αποτελεί το ψυχαναγκαστικό στρες ενός καλλιτέχνη που πιέζεται να εκτίθεται και να στέλνει στο μέτωπο κάθε ιδέα του. Ίσως απλά αποτελεί μια εσωτερίκευση ,που στην εποχή των «υποχρεωτικών» γενικευμένων εξωτερικεύσεων δεν μπόρεσε να μείνει στο ράφι. Σε κάθε περίπτωση, μέχρι την απόδειξη των παραπάνω εικασιών, το αποτέλεσμα θα παραμείνει ως έχει.

Βαθμολογία: 50/100

Για το Rock Overdose,

Θοδωρής Καλουδιώτης