''Shifting mirrors''
Πάντοτε ένιωθα μια ανεξήγητη έλξη για το άγνωστο. Το ανυπέρβλητο εκείνο συναίσθημα της εξερεύνησης, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό ή προορισμό. Σε μουσικό επίπεδο (ακροατής), είναι η πρωταρχική κινητήριος δύναμη, το καύσιμο που κρατά άσβεστο το πάθος για αυτή τη μουσική. Δεν έχει σημασία εάν θα βρεις το διαμάντι, αλλά ότι το αναζήτησες..
Οι Blaak Ηeat είναι ένα γαλλικό trio, που ξεκίνησε στο Παρίσι υπό την ονομασία Blaak Heat Shujaa, πίσω στο 2010. Εγκαταστάθηκαν στο Los Angleles το 2013, οπότε και κυκλοφόρησε η πρώτη τους επίσημη LP κυκλοφορία ''The Edge Of An Era'' (είχε προηγηθεί το αυτοχρηματοδοτούμενο ομώνυμο ντεμπούτο και το EP ''The Storm Generation''). Επιστρέφουν με το ''Shifting Mirrors'' και ανανεωμένη σύνθεση, καθώς τη θέση του μπασσίστα κατέχει πλέον ο Henry Evans, ενώ στην καρέκλα του παραγωγού κάθεται ο Matt Hyde (Slayer, Monster Magnet).
Η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα ήταν αυτή η κυκλοφορία, κάτι που από μόνο του πολλές φορές λειτουργεί ευεργετικά, καθώς απαλλαγμένος από standards, ιδιώματα ,απαιτήσεις και προκαταλήψεις, μπορείς να αφεθείς στο άκουσμα, και είτε να απογοητευτείς, είτε να εκπλαγείς. Στην περίπτωση των Γάλλων, η ζυγαριά γέρνει εμφατικά προς τη δεύτερη πλευρά.
Οι Blaak Heat, όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων μελετώντας τη δισκογραφία τους, πάσχουν σοβαρά από μια ανίατη ''ασθένεια'': πατούν μονίμως σε μια κινούμενη άμμο εξέλιξης και δημιουργικότητας. Δεν εντάσσονται, δεν επαναπαύονται, δεν κατηγοριοποιούνται. Είναι εξερευνητές εμπειριών, ηχοχρωμάτων, δεν ανήκουν σε ενεστώτα ή παρελθόντα χρόνο, αλλά σε ένα δικό τους χωροχρόνο που κάνει rewind με fast forward τρόπο.
Το ''Shifting Mirrors'' είναι από εκείνη την σπάνια πάστα δίσκων που δεν αναλύονται κομμάτι προς κομμάτι, αλλά βιώνονται ως ολότητα, με την ληφθείσα εμπειρία να μεταλλάσσεται και να μεστώνει με κάθε νέο άκουσμα. Αυτό μαρτυρά πολλά για την ποιότητα του, καθώς εδώ η λέξη κλειδί είναι μία: ροή-flow. Ροή, με την έννοια της μαεστρικής εκδίπλωσης των κατά κύριο λόγο ορχηστρικών συνθέσεων με τρόπο που τα 44 λεπτά της διάρκειας να μοιάζουν σαν ένα ενιαίο τραγούδι. Υπό αυτή (και άλλες έννοιες), υπάρχει κάτι από τη στόφα των μεγάλων prog rock κυκλοφοριών της δεκαετίας του 70 (οι Hawkwind στέκουν περήφανοι στο πλάι της σκηνής, και οι λατρεμένοι μου Kansas του “Μirage” αιωρούνται πάνω από τα organs).
Oι Blaak Heat καταφέρνουν να μετατρέψουν μια αποστολή αυτοκτονίας σε θρίαμβο. Να συνδυάσουν τον progressive/psychedelic ήχο του παρελθόντος με ανατολίτικα στοιχεία και heavy σύγχρονους doom/sludge ήχους. Μέσα στο δίσκο ετούτο θα βρεις τους Mastodon να χορεύουν γύρω από τη φωτιά με τους Κyuss σε μια ανατολίτικη παραλία, με το σιγοντάρισμα από το σάζι να προσθέτει ποτάμια συναισθήματος. Θα βρεις τον Uli Jon Roth αγκαζέ με τον Οzzy Osbourne, με τους 70's ήρωες να χειροκροτούν. Όλα αυτά σερβιρισμένα με μία παραγωγή αναλογικότατη, ζεστή και αισθαντική, μουσικότατη, νιώθοντας την ανάσα της επάνω σου. Όλα στην υπηρεσία της σύνθεσης, από τα διακριτικά κρουστά, μέχρι το fuzz που καλύπτει τα ΠΑΝΤΑ.
Θα ήταν κρίμα να υπάρξει οιαδήποτε σύνδεσή τους αποκλειστικά με το stoner rock, με occult rock/doom συγκροτήματα ή με το γενικότερο modern retro κίνημα που η αλήθεια είναι πώς έχει δώσει αρκετά διαμάντια αλλά και ακόμα περισσότερους άνθρακες. Οι Blaak Heat βλέπουν την πραγματικότητα μέσα από τους δικούς τους ιδιοκατασκευασμένους ΄΄εναλλασσόμενους καθρέπτες΄΄. Απαιτούν ευήκοα ώτα , καθώς δεν ανακαλύπτουν εκ νέου τον τροχό, αλλά μας δείχνουν πως δεν κυλά κανείς μόνο πάνω σε ρόδες....
Βαθμολογία: 88/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Χρόνης
Comments
