Ημερομηνία δημοσίευσης: 3 Μαρτίου 2017
Πολύ ωραία περίπτωση αυτοί εδώ οι τύποι! Δε μπορώ να ξεκινήσω πολύ διαφορετικά από αυτό, καθώς μου δίνουν το δικαίωμα με τη νέα τέταρτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους που ονομάζεται ''As Was''. Οι Black Anvil είναι ένα συγκρότημα που ξεκίνησε από τους R.G και G.B., οι οποίοι ήταν μέλη της γνωστής hardcore μπάντας από τη μητρόπολη του είδους Νέα Υόρκη, τους Kill Your Idols και μετρούν πλέον ακριβώς μία δεκαετία ύπαρξης.
Βετεράνοι εδώ και χρόνια στο κουρμπέτι, αποφάσισαν να φορμάρουν το σχήμα το οποίο μέχρι σήμερα απασχόλησε ανά περιόδους τον κόσμο, αλλά όχι με τον τρόπο που συνέβη με το νέο αυτό δίσκο. Είναι σημείο των καιρών, είναι απλά ο σωστός δίσκος τη σωστή στιγμή, είναι ότι δεν πήραν αυτό που τους άξιζε τόσα χρόνια, μπορεί κι ένας συνδυασμός όλων, δεν γνωρίζω τι ισχύει. Αυτό που είναι σχεδόν σιγουράκι είναι ότι οι τύποι δεν σου μένανε αδιάφοροι με την ακρόαση των δίσκων τους. Οι δύο πρώτοι τους δίσκοι ''Time Insults The Mind'' (2008) και ''Triumvirate'' (2010) ήταν σε καθαρό black metal στυλ, με μπόλικο thrash μέσα του. Προσωπικά μου θυμίζουν έντονα τις πρώτες μέρες των Goatwhore με ολίγη Aura Noir, είχαν μία αδεξιότητα μεν και τα ριφφ ακουγόντουσαν κάπως σκόρπια, ίσως και άκυρα, αλλά υπήρχε η μαγιά που θα οδηγούσε σε κάτι καλό μελλοντικά. Το τρίτο και σημαντικότερο μέχρι το φετινό άλμπουμ, ''Hail Death'' το 2014 ήταν πιο μεγαλεπήβολο, φιλόδοξο και ξεχωριστό.
Για την ακρίβεια, η διάρκεια του ήταν σχεδόν τόση, όση αυτή των δύο πρώτων δίσκων, με το συνολικό όγκο των 71 λεπτών να είναι αρκετά μεγάλος για τον μέσο ακροατή, έβλεπες όμως μία εξέλιξη στο στυλ τους και εκεί που στάθηκε πολύς κόσμος, ήταν στην έξτρα διασκευή του ''Under The Rose'' των Kiss, όπου οι φίλοι μας από ‘δω κάνανε μία φοβερή προσπάθεια και έδειχναν ότι δεν έχουν μουσικά κολλήματα, κάπως σαν να προετοιμάζανε το έδαφος γι' αυτό που ακολούθησε και είναι αντικείμενο της κριτικής αυτής. Στο ''As Was'' τα πράγματα είναι καθαρά και ξάστερα από την αρχή και είναι κάτι που θα καταλάβετε όσοι ακούσετε το δίσκο, και ειδικά όσοι θα μπείτε σε κόπο να ψάξετε και το παρελθόν τους, όπως ήδη πολλοί που γνωρίζω έχουν κάνει.
Το ''As Was'' είναι σαφέστατα ο ηπιότερος σε τόνους δίσκος τους, χαλαρά ο πιο μουσικός και ευέλικτος, και σε προσωπικό επίπεδο (και όχι μόνο αν κρίνω από τις αντιδράσεις του περιβάλλοντος μου) ο πλέον ενδιαφέρων και σημαντικός της ως τώρα καριέρας τους. Ανοίγοντας με το σχεδόν 9λεπτο ''On Forgotten Ways'', ο δίσκος ναι μεν προσφέρει τη μαυρομεταλλική χροιά του ήχου τους ως βάση, γρήγορα όμως γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια ενσωμάτωσης νέων στοιχείων. Από τα καθαρά φωνητικά που κάνουν την εμφάνιση τους μέχρι κάποιες προοδευτικές πινελιές, το ενδιαφέρον μεγαλώνει όσο περνάει η ώρα.
Στο πιο προσβάσιμο, λόγω διάρκειας, ''May Her Wrath Be Just'', που αποτελεί το μικρό κομμάτι του δίσκου, συγκεντρώνεσαι στην καθαρότητα του ήχου τους η οποία σε κερδίζει σιγά σιγά όλο και περισσότερο. Μπλαστίδια, τρέμολα και στο τέλος αρμονικότητα! Κανείς μας δε θέλει να μαλακώνει ένα συγκρότημα και να ακούγεται κάπως ''ξένο'' σε σχέση με το πως το πρωτογνωρίσαμε, αλλά η δική τους περίπτωση είναι τέτοια που αυτό το άλμπουμ μάλλον θα τους εκτοξεύσει και θα αποδειχτεί η πιο σωστή κίνηση στην καριέρα τους, σε αντίθεση με άλλα γκρουπ όπου μία τέτοια αντιμετώπιση του υλικού θα ήταν σίγουρη τροχοπέδη. Το λαρύγγι του Paul Delaney δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, με τη φωνή του να έχει γίνει καλύτερη και να βγάζει και μία ωραία Carcass-ίλα όπου χρειάζεται στις πιο τσιριχτές του εκφράσεις, στο πλευρό του ο Raeph Glicken στα τύμπανα τα σπάει όπου χρειάζεται, αλλά κάνουν την εμφάνιση τους ωραία γεμίσματα και λίγο πιο εναλλακτικό παίξιμο που σίγουρα δε θα χαλάσει κανέναν. Μπορεί ο άλλος σύντροφος τους Gary Bennett να μην συμμετέχει στο δίσκο και να είναι εκτός συγκροτήματος πλέον, αλλά οι τύποι βρήκαν άμεσα αντικαταστάτη στο πρόσωπο του Travis Bacon για τις κιθάρες, ο οποίος πλέον πλαισιώνει τον Jeremy Sosville. O Sosville που έχει κάνει όλη την κιθαριστική δουλειά του δίσκου, θα σας εκπλήξει με το στυλάκι του, το οποίο με την ίδια άνεση που ακούγεται ακραίο, έχει κάνει ''ανοίγματα'' και σε άλλους ήχους.
Από το δίσκο και από τα αυτιά σας κατ' επέκταση θα παρελάσουν στιγμές που θα σας θυμίσουν όσα γκρουπ αναφέρθηκαν πιο πάνω, αλλά μην απορήσετε αν διακρίνετε και στιγμές που θα σας θυμίσουν από Mastodon και Baroness, μέχρι παλιούς Rotting Christ με ολίγη από Enslaved στο ''Αs An Elder Learned Anew'', με κορυφαία τύμπανα που σηκώνουν το επίπεδο πολύ ψηλά. Από την άλλη υπάρχουν κομμάτια όπως το "Nothing'', όπου εδώ ο Glicken ακούγεται εκτός ελέγχου, είναι το πραγματικά δυνατό χαρτί του συγκροτήματος με το παίξιμο του. Υπάρχουν επίσης και προοδευτικές στιγμές βγαλμένες από τις δεκαετίες του '70 και του ΄80. Δεν μπορώ να καταλάβω πως τους ήρθε η φλασιά τη δεδομένη στιγμή, ξέρω όμως ότι είναι προς τιμήν τους ότι δεν επαναπαύτηκαν και ότι άνοιξαν τους ορίζοντες τους στο παίξιμο τους, αυτό δε μπορείς να μην τους το καταλογίσεις, θα ήταν άδικο κι εμπαθές. Ο συνδυασμός αυτών των ήχων οδηγεί στο μεγάλο κομμάτι του δίσκου με τον καταπληκτικό τίτλο ''Two Keys: Here's The Lock'', το πανέμορφο ορχηστρικό ''The Way Of All Flesh'', το οποίο δημιουργεί μία πολύ ωραία σύνδεση με το τελευταίο φοβερό ''Ultra'', δανείζοντας το βασικό του ριφφ που συνεχίζεται στο κομμάτι αυτό. Σίγουρα ένα πολύ όμορφο τρίο το οποίο λειτουργεί πολύ υπέρ του συνόλου του δίσκου στο τέλος.
Εν ολίγοις, οι τύποι το έχουν πάει αρκετά παραπέρα. Συνδυάζοντας τα στοιχεία από το παρελθόν τους σε άλλους ήχους και την γενναιότητα την οποία επιδεικνύουν αρχικά με το στυλ που θέλησαν να παίξουν, και ακόμα περισσότερο με τις αλλαγές σ' αυτό μέσα στα χρόνια, με την κορύφωση να λαμβάνει χώρο στο ''As Was'', έχουμε να κάνουμε με δίσκο που ενώ θέλει ακροάσεις (μισώ να το λέω αυτό, μια και είμαι ακραιφνής υπέρμαχος της αντίδρασης στην πρώτη ακρόαση, αλλά εδώ ισχύει 1000%), μεγαλώνει μέσα σου με κάθε παίξιμο και σου προσφέρει πράγματα που θα βρεις ενδιαφέροντα, ίσως και προκλητικά όμορφα. Ενώ κατά το παρελθόν τα κομμάτια τους μοιάζανε λίγο (ως πολύ) με συρραφές από ριφφ και σόλο χωρίς ιδιαίτερο νόημα σε πολλές περιπτώσεις, εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Αν και χαρντκοράδες από φύση (μιά ματιά στις φάτσες τους να ρίξετε από τις πρόμο φωτογραφίες θα καταλάβετε πολλά), δε διστάζουν να μεταλλίσουν και μάλιστα με φοβερό τρόπο αυτή τη φορά.
Ακρότητα, μελωδία, ξύλο, λυρικότητα, τσιρίδες, καθαρά φωνητικά, black/thrash, κλασσικό hard rock/heavy metal, προοδευτικότητα στο παίξιμο και απίστευτη εξέλιξη, αυτά είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που περιέχει μέσα του το ''As Was'' στα σχεδόν 54' που διαρκεί. Δίσκος που πραγματικά μου κέντρισε την περιέργεια και έχω ακούσει εδώ κι ένα μήνα που έχει κυκλοφορήσει. Δεν ξέρω αν γίνεται καλύτερα (που μάλλον γίνεται), αλλά βρίσκονται στο σωστό δρόμο. Δώστε του την ευκαιρία μίας ακρόασης, είναι κάτι πολύ όμορφα διαφορετικό και με τρόπο πολύ σωστά δοσμένο. Μπράβο τους! Ο βαθμός αφορά τον μέσο ακροατή που μπορεί να δυσκολευτεί στις πρώτες ακροάσεις.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
