Ημερομηνία δημοσίευσης: 15 Οκτωβρίου 2017
Φτάσαμε αισίως στον 8ο πλήρη δίσκο των The Black Dahlia Murder, κι εγώ ενώ θα έπρεπε να αναρωτιέμαι πότε πέρασαν 15 χρόνια από την 1η τους κυκλοφορία, το ΕΡ ''A Cold Blooded Epitaph'' το 2002, συνεχίζω να πιάνω τον εαυτό μου να μη μπορεί να ξεπεράσει ακόμα τον αντίκτυπο του πρώτου τους άλμπουμ, ''Unhallowed'' την επόμενη χρονιά. Για μένα ήταν οι τέλειοι κλώνοι των At The Gates όταν τους πρωτοάκουσα, είχαν λύσσα, είχαν σκίσιμο στα φωνητικά και το γαμημένο το ''Contagion'' έπαιζε σε συνεχή βάση στην τηλεόραση, όπου το σχετικό κλιπ έδειχνε αυτούς τους ημίτρελλους να διαλύουν τα πάντα. Δε χρειαζόταν πολλά για να τους λατρέψω, ακόμα κι αν τα δύο επόμενα άλμπουμ (''Miasma'', ''Nocturnal'', ειδικά το ''Miasma''), δε με είχαν αφήσει ικανοποιημένο. Πρώτη μεγάλη ήττα όμως και ολική αναθεώρηση ήταν η συναυλιακή εμπειρία που είχα μαζί τους στο εξωτερικό, στην περιοδεια του επόμενου δίσκου, ''Deflorate''. Αυτή η κινούμενη μηχανή του κιμά που αποτελούσαν οι 5 παιχταράδες με έκανε να μην έχω καμία αμφιβολία ότι είχαν ξαναπάρει τα πάνω τους και ειδικά με τα 2 επόμενα άλμπουμ ''Ritual'' και ''Everblack'' διαλύσανε το σύμπαν, ενώ τους είδα άλλες 2 φορές και είμαι από τους πλέον τυχερούς που από το πουθενά, τους έχω πετύχει 3 φορές να σηκώνουν την Κόλαση και να αποσβολώνουν όποιον τους παρακολουθούσε με πολύ μεγάλη ευκολία και αδιαμφισβήτητη κλάση.
Πιστότατοι στο ραντεβού τους τις μονές χρονιές ανά διετία (λες και χτυπάνε κάρτα κανονικά), κυκλοφορούν φέτος το ''Nightbringers'', δίσκο που τους βρίσκει με νέο μέλος τον παιχταρά-κιθαρίστα Brandon Ellis από τους Arsis και Cannabis Corpse. O νιούφης (μόλις 25 ετών) από το New Jersey φαίνεται να ταίριαξε με τη μία στο συγκρότημα, καθώς υπάρχει ένας αέρας ανανέωσης στον ήχο τους, ενώ έχει φέρει και τα δικά του προσωπικά στοιχεία στο συγκρότημα με το καλημέρα. Γι' αυτό και το ''Nightbringers'' είναι ο απόλυτος δίσκος των The Black Dahlia Murder όσον αφορά τις κιθάρες, ρυθμικές και σόλο φυσάνε στην κυριολεξία και γίνεται πραγματικός πόλεμος μέσα στις συνθέσεις, τόσο που ενδεχομένως κάποιοι να θεωρήσετε ότι δέχεστε πολύ πληροφορία από τη μία μεριά με τόσα στρώματα από ριφφ και αλλαγές σε μελωδικά μέρη ή ακόμα πιο βαριά σημεία, που μαθηματικά οδηγούν σε σολάρες πρώτης κλάσης. Από την άλλη όμως, ποιός δε θέλει ένα δίσκο γεμάτο κιθάρες τη σήμερον ημέρα, και ειδικά όταν υπάρχει τέτοιο αποτέλεσμα της συνεργασίας του νέου με τον παλιό και μοναδικό ιδρυτικό μέλος με τον τραγουδιστή Trevor Strnad, έτερο κιθαρίστα Brian Eschbach. Πιστεύω ότι είναι ένας πολύ κατάλληλος δίσκος για να συστήσει το συγκρότημα σε ανθρώπους που δεν τους έχουν ακούσει ποτέ ή που είχαν αμφιβολία για την ποιότητα τους.
Ο δε έτερος παλιός, Trevor Strnad στα φωνητικά, πραγματικά σε κάθε δίσκο έχει τέτοια βελτίωση στην έκφραση και τις αντοχές που νιώθεις ότι μπορεί να ουρλιάζει για ώρες χωρίς να του φύγει ούτε φλέβα από το λαιμό. Σίγουρα ένας από τους καλύτερους καφρούληδες εκεί έξω, ενώ και σαν frontman είναι ορισμός του παιδιού-βιολιού, όσοι τον δείτε σε βίντεο ή είχατε την ίδια τύχη με μένα και τον έχετε δει επί σκηνής, γνωρίζετε πόσο το χαίρεται επί σκηνής και τι καραγκιοζιλίκια κάνει για να ξεσηκώσει το κοινό. Δε χάνει νότα όμως και είναι προς τιμήν του ότι είναι και άμεσα ενημερωμένος για τις εξελίξεις πάνω στο χώρο του death metal γενικότερα, αν διαβάσετε τη σχετική συνέντευξη του στο περιοδικό, θα εκπλαγείτε με τις γνώσεις του. Τέλος, λες και δεν ήταν αρκετή η επίθεση φωνητικών/κιθάρας, έχεις και τους Max Lavelle σε μπάσο και Alan Cassidy στα τύμπανα να αποτελούν σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος όσον αφορά τη ρυθμική βάση. Οι δύο διόσκουροι (μιας και μπήκαν μαζί στο συγκρότημα το 2012 πριν το ''Everblack'') ακολουθούν κατά πόδας τα ριφφ και τα φωνητικά του Trevor και σηκώνουν τις συνθέσεις στο Θεό τον ίδιο, ο μεν δίνοντας όγκο κι ο δε αφήνοντας λυτά χέρια και πόδια και χτυπώντας στην κυριολεξία τα πάντα, διαλύοντας ότι υπάρχει μπροστά του. Και χτυπάει αντρίκεια παρά την αδιαμφισβήτητη τεχνική του, γιατί πήξαμε από ντράμερ-αδερφές τελευταία.
To ''Nightbringers'' καταφέρνει επίσης να γίνει το μικρότερο άλμπουμ τους σε διάρκεια, με συνολικό χρόνο 33:16, είναι 10 δεύτερα μικρότερο του ''Miasma'' αλλά καθόλα ανώτερο του συγκεκριμένου. Είναι εκπληκτικό το πως έχουν πετύχει συνοχή στις διάρκειες των κομματιών του δίσκου, καθώς τα κομμάτια κυμαίνονται μεταξύ 3:13 (''Kings Of The Underworld'') μέχρι 3:49 (''Of God And Serpent, Of Spectre And Snake''), πριν έρθει το τελείωμα με το μεγάλο κομμάτι του δίσκου, το άνω του πενταλέπτου ''The Lonely Deceased''. Σίγουρα η ρήση ''less is more'' βρίσκει τους απόλυτους εκφραστές της στους The Black Dahlia Murder, ενώ με κομμάτια όπως το ομώνυμο, το ''Matriarch'', το ''Catacomb Hecatomb'' και το εναρκτήριο ''Widowmaker'', δε βρίσκω το πως θα γίνει να μην αρέσει αυτός ο δίσκος σε κάποιον που θα τον ακούσει έστω μία φορά προσεκτικά και χωρίς προκατάληψη. Είναι τέτοια η ποιότητα τους σε κάθε τους κυκλοφορία πλέον που είναι σχεδόν σιγουράκι για εγγύηση καλής μουσικής. Κάφρικη και υπερτεχνική η προσέγγιση τους τις περισσότερες φορές (άσχετα αν οι όλντσκουλ κάφροι δε θα τους αποδεχτούν ποτέ ως κλασσική death metal μπάντα), αν και δε λείπουν οι όμορφες μελωδίες που δίνουν τόνο στα κομμάτια (ωραίες μελωδίες και ουσιώδεις, όχι τύπου Arch Enemy παλιότερων άλμπουμ -γιατί το τελευταίο ήταν πανέμορφο).
Οχτώ δίσκους μετά λοιπόν, οι κάποτε φερέλπιδες The Black Dahlia Murder έχουν γίνει αν όχι το καλύτερο, ένα από τα κορυφαία γκρούπ αυτού του νέου είδους death metal που ήταν της μόδας όταν πρωτοξεκινούσαν (χαρακτηρίστηκαν και deathcore, αλλά ο χαρακτηρισμός για καλό όλων μας, πέρασε και δεν ακούμπησε). Με την προσθήκη του Ellis πιστεύω ότι ειδικά στις συναυλίες θα παίρνουν κεφάλια, ο μικρός είναι απόλυτα καταρτισμένος παίχτης, ενώ έχει και την απαραίτητη ενέργεια λόγω ηλικίας να τους πάρει από το χέρι και να τους δώσει νέα κίνητρα και όρεξη για το μέλλον. Αν κάτι είναι ας πούμε ''αρνητικό'' του δίσκου, είναι ο κατάλογος της δισκογραφίας τους, καθώς ειδικά για τα ''Unhallowed'', ''Ritual'' και ''Εverblack'' δείχνει να μην υπάρχει αντίπαλος προς το παρών, όχι ότι δε μπορούν να τα ξεπεράσουν μελλοντικά. Το ''Nightbringers'' συνεχίζει από 'κει που σταμάτησε ο προκάτοχος του ''Abysmal'' και τους βρίσκει σε δαιμονιώδη φόρμα, ενώ συνιστώ πραγματικά για μία φορά να αγοράσετε το δίσκο στην περιορισμένη του έκδοση, καθώς περιέχει 5 (ΠΕΝΤΕ) παραπάνω κομμάτια, το μόλις 76 δευτερολέπτων και εκτός ελέγχου ''Gone But Not Forgotten'', δύο καταπληκτικές επανεκτελέσεις στα ''This Mortal Coil'' των Carcass (με συμμετοχή του ίδιου του Jeff Walker) και του ''The Swarm'' των At The Gates (συγκίνηση) συν δύο ζωντανές εκτελέσεις των ''Abysmal'' και ''When The Last Grave Has Emptied''. Ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του 2017 χωρίς αμφιβολία!
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
