Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Λαρισαίοι oι Black Juju και ομολογώ δεν τους ήξερα πριν λάβω το “Purple Flower, Garden Black”. Σκόπιμο λοιπόν να κάνουμε μια μικρή εισαγωγή για μια μπάντα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια ζωής και αποτελείται από παλιά μέλη των -γνωστών στο ελληνικό true underground- Sarissa, Redrum, Denial Price, In Vein, Dorian Gray και άλλων σχημάτων. Οι επιρροές τους ανήκουν στα ‘70s-‘80s, σε μπάντες του κλασικού hard and heavy ήχου. Έχουν ήδη ένα ντεμπούτο, το "Letters From My Brother Cain" κι ακόμα ένα mini-άλμπουμ στο ενεργητικό τους ("I Prophecy Disaster").
Το ύφος της μπάντας στο δίσκο που παρουσιάζουμε, κινείται στα όρια μεταξύ του heavy και doom metal και περιέχει, πέραν του εισαγωγικού “Jaguar Paw”, εννέα συνθέσεις, με το “Hiawatha” (το δεύτερο στη σειρά) να είναι ένα βαρύ και αρκετά μονότονο κομμάτι, που θυμίζει τα γνωστά συγκροτήματα του χώρου που επηρέασαν όσους αποφάσισαν να παίξουν αργά και βασανιστικά. Δηλαδή, τους πρωτομάστορες Black Sabbath, τους Saint Vitus θα μπορούσαμε να πούμε, Reverend Bizarre, Last Chapter και Solitude Aeturnus του Robert Lowe, Candlemass και Sorcerer, διότι και το επικό στοιχείο υπάρχει στο άλμπουμ. Το πράγμα αλλάζει στο “V.F.T.” που οι ταχύτητες ανεβαίνουν αισθητά, μελωδία και ρυθμός κάνουν την εμφάνισή τους, μαζί με ωραία κιθαριστική δουλειά. Κι από κοντά το “Soulstealer”, με εναλλαγές ρυθμών και groove.
To “Burn Me (When I Die)”, από τα κορυφαία του άλμπουμ, είναι περίπου μπαλαντοειδές, με τα σόλο του Δημήτρη να φορτίζουν συναισθηματικά την εκτέλεση. “Black Hearted River” και “Acid King” ξεκινάνε αργά, αλλά το δεύτερο έχει ένα ξέσπασμα μετά το πρώτο ενάμιση λεπτό περίπου και το “(A Song For) Sorrow” αποτελεί τη δεύτερη «μπαλάντα», αν και δεν πιάνει την κορυφή του “Burn Me (When I Die)”. “Flesh And Blood” και ”Gloomy Sunday” που κλείνουν το “Purple Flower, Garden Black”, κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με τα προηγούμενα, δηλαδή βαρύ doom, με τα φωνητικά του Πάνου Δημητρίου να ταιριάζουν με τους ρυθμούς και τις ανάγκες των συνθέσεων.
Σε γενικές γραμμές, μιλάμε για έναν δίσκο που αναμφίβολα είναι πολύ καλός, δουλεμένος με μεράκι, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι λείπει μια μεγάλη σύνθεση, ένα κομμάτι που να ξεχωρίζει φανερά. Αυτό το «κάτι» θα απογείωνε αισθητά το άλμπουμ και θα το ανέβαζε επίπεδο. Φυσικά οι Black Juju έχουν έμπνευση και ιδέες, στοιχεία που φαίνονται με την πρώτη ακρόαση. Η μπάντα είναι σε καλό δρόμο και λογικά θα τα εξαργυρώσει όλα αυτά στο μέλλον.
Βαθμολογία: 72/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
