Ημερομηνία δημοσίευσης: 2 Μαρτίου 2018
Το 2018 σήμανε τη συμπλήρωση 20 ετών από την δημιουργία των Black Label Society του τεράστιου Zakk Wylde, πρώτα ως Hell's Kitchen και ύστερα με το όνομα που όλοι τους μάθαμε. Και ποιός ο καλύτερος τρόπος να γιορταστεί αυτή η άτυπη επέτειος από το 10ο ολοκληρωμένο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο ''Grimmest Hits'', που περισσότερο παραπέμπει σε συλλογή παρά σε κανονικό δίσκο. Το να μιλήσει κανείς για την αξία του Zakk σαν κιθαρίστα νομίζω ότι είναι από αχρείαστο και επικίνδυνο, ως περιττό. Τι να πεις τώρα για τον υπερπαίχτη που κοτζάμ Ozzy Osbourne τον πήρε στο πλάι του σε ηλικία μόλις 20 ετών; Μπορεί από τότε να πέρασαν 30 και κάτι χρόνια και ο Αμερικάνος μπουρτζόβλαχος να πάτησε και να ξεπέρασε τα 50, αλλά η κλάση του έμεινε υψηλή, ενώ βρίσκει κάθε φορά τρόπο να απασχολεί με τις κυκλοφορίες του, είτε επειδή περιέχουν υψηλές δόσεις βρωμιάς στον ήχο, είτε επειδή συγκεντρώνονται σε μαλακότερο υλικό. Εκεί που πραγματικά με έπεισε ότι ετοιμάζει μεγάλα πράγματα πριν τον συγκεκριμένο BLS δίσκο, ήταν στο αριστουργηματικό προσωπικό του άλμπουμ ''Book Of Shadows II'' το 2016, το οποίο αποτέλεσε ισάξια αν όχι καλύτερη συνέχεια του εμβληματικού πρώτου μέρους του δίσκου που κυκλοφόρησε το 1995. Ένα καταπληκτικό άλμπουμ που μας έδειχνε την ευαίσθητη και ακουστική κυρίως πλευρά του, στην οποία όταν θέλει, μεγαλουργεί.
Έτσι λοιπόν με κλίμα αισιοδοξίας περίμενα το ''Grimmest Hits'' και τα πρώτα του δείγματα ήταν πολύ θετικά με τα δύο βίντεο κλιπ που είχαν κυκλοφορήσει, πρώτα το ''Room Of Nightmares'' που δε μπορείς να καταλήξεις αν το κομμάτι ή το κλιπ είναι καλύτερο, πρόκειται για το μικρότερο κομμάτι του δίσκου, μόλις 154 δευτερολέπτων, αλλά στο κλιπ γίνεται πραγματικά της πουτάνας, με τον Zakk να παίζει με τη μπάντα σε πάρτι γενεθλίων ντυμένος αρκούδος και όταν κάποιος αδέξιος θαμώνας κάνει το λάθος να καταστρέψει την τούρτα γενεθλίων, ο ίδιος ο Zakk να αρχίζει τα κλωτσομπούνια και να ακολουθεί καυγάς επιπέδου Γαλατικού χωριού του Αστερίξ, από τα καλύτερα βίντεο των τελευταίων ετών. Το δεύτερο δειγμα ήταν το επίσης φοβερό βιντεάκι του μαστούρικου ''All That Once Shined'' το οποίο ξεφτίλισε όλα τα lyric video εκεί έξω, με έναν τύπο ντυμένο σαν χάρος να αλλάζει τα χαρτόνια με τους στίχους, στα διαλείμματα να φτιάχνει τσάι (!?) και την ώρα που σολάρει ο Zakk να παίρνει το δρεπάνι του και να κάνει air guitar! Δηλαδή πόσο γαμημένα τέλειο και απλουστευμένο θα μπορούσε να γίνει; Πέραν των δύο προαναφερθέντων όμως, τα οποία σίγουρα είναι στις ξεχωριστές στιγμές του δίσκου, όλο το σύνολο των 12 κομματιών που διαρκούν περίπου 56' προσφέρει συγκινήσεις και κρατάει αμείωτη την ποιότητα ως το τέλος.
Η αρχή με το ''Trampled Down Below'' σε βάζει στο κλίμα του απόλυτου Black Sabbath worship που επικρατεί σε όλο το ''Grimmest Hits''. Είναι λες και ο μουσάτος το πήρε απόφαση ότι τώρα που οι Βρετανοί μάστορες -που πρακτικά γέννησαν όλο το μεταλλικό και επανόρισαν εξ' αρχής το σκληρό ήχο γενικότερα- διέλυσαν οριστικά, κάποιος έπρεπε να συνεχίσει την κληρονομιά τους. Και φυσικά, ποιός αρμοδιότερος από τον άνθρωπο που τόσα χρόνια έπαιζε τα εμβληματικά τους κομμάτια δίπλα στον Ozzy και που πρόσφατα επέστρεψε στο συγκρότημα του τρελού, παίρνοντας τη θέση του δικού μας παιδιού Gus G.; Μαστούρικη και βαρύτατη η αρχή του δίσκου, ενώ στο ίδιο κλίμα σχεδόν κυλάει όλο το πρώτο μισό του δίσκου, στο οποίο περιέχονται και τα 2 κομμάτια που γυρίστηκαν σε κλιπ και αναφέρθηκαν πιο πάνω. Το δίδυμο των ''Seasons Of Falter''/''The Betrayal'' σε κάνουν να θαυμάσεις τον αρχηγό και τις ριφφάρες που καταλήγουν σε σολάρες, τις οποίες παίζει με την ίδια ευκολία όπως όταν πρωτοεμφανιζόταν στο προσκήνιο και άπαντες προσκυνούσαν εκείνον τον -τότε- λεπτοκαμωμένο ξανθομπάμπουρα που έχει καταλήξει ματσό καριόλης που δε σηκώνει πολλά. Κορυφαία πάντως είναι η αντίθεση που προκαλεί η μπαλάντα ''The Only Words'', ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει στη ζωή του ο παίχτης και που δείχνει ότι σε τέτοιο στυλ κομματιών, απλά δεν έχει αντίπαλο.
Το δεύτερο μισό του δίσκου δεν υπολείπεται σε ποιότητα του πρώτου, με το ''A Love Unreal'' να ξεκινάει εξίσου υπνωτικά και βαριά και να δίνει τη θέση του στο καταπληκτικό ''Disbelief'', δύο κομμάτια που κρατάνε το δίσκο σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο βαρύτητας, με έντονο το ροκ και μπλουζ στοιχείο μέσα στις συνθέσεις, ενώ το δίδυμο λίγο πριν το τέλος των ''Illusions Of Peace'' -με το νέο ντράμερ Jeff Fabb που πήρε τη θέση του Chad Szeliga να τα σπάει κανονικά στο κομμάτι- και ''Bury Your Sorrow'', είναι τοποθετημένα στο σωστό σημείο για να ανεβάσουν την αξία του δίσκου και να το κάνουν μάλλον το καλύτερο BLS άλμπουμ από την εποχή του ''Μafia'', αν και γουστάρω πολύ και τα ενδιάμεσα, εδώ όμως υπάρχει μεγαλύτερη συνοχή που κρατάει ως το τέλος, ενώ τα προηγούμενα άλμπουμ στηριζόντουσαν περισσότερο σε ατομικές κομματάρες και όχι σε αξία από αρχή μέχρι τέλος. Περί τέλους μιλώντας, η μπαλαντάρα ''Nothing Left To Say'' κλείνει ιδανικά το δίσκο, δίνοντας στον ακροατή ευκαιρία να ανασάνει από την υπόλοιπη βρωμιά/Αμερικανιά (καλώς εννοούμενη) που υπάρχει, ενώ να μην παραλειφθεί η τρίτη μαλακή στιγμή του άλμπουμ ''The Day That Heaven Had Gone Away'', η οποία κινείται σε αξία και ύφος ανάλογη με τα άλλα δύο προαναφερθέντα μπαλαντοειδή κομμάτια.
Στο δέκατο δίσκο τους (σαν χθες θυμάμαι που βγήκε ο πρώτος το '99, πέρασαν τα άτιμα τα χρόνια), οι Black Label Society αποδεικνύουν ότι άξιζε η αναμονή των τεσσάρων ετών σχεδόν που έχουν καθιερώσει από τα άλμπουμ μετά το ''Mafia'', μπορεί να μη δισκογραφούν με την ίδια συχνότητα (και ποιότητα) όπως παλιά, αλλά αυτή τη φορά το ''Grimmest Hits'' έρχεται να καθησυχάσει τους οπαδούς του Zakk, ενώ δεν είναι τυχαίο που γνωρίζω ότι αρκετός κόσμος που δεν είχε ασχοληθεί -λανθασμένα- με την πάρτη τους ιδιαίτερα, έχει πάθει πλάκα με το δίσκο και πλέον τους ψάχνει σε βάθος, όπως και ότι έχει κάνει ο Wylde γενικότερα. Το ''Grimmest Hits'' μπορεί να μην φτάνει τα παλιά αξεπέραστα σχεδόν μεγαλεία της προ ''Mafia'' περιόδου (ειδικά το δίδυμο ''1919 Εternal'' και το ''The Blessed Hellride'' που είναι τα καλύτερα άλμπουμ της μπάντας), αλλά είναι ένα φοβερό άλμπουμ το οποίο θα τέρψει την ανάγκη για ριφφ, σολάρες, άκρατη μασχαλόμπιχλα και βρωμιά στις συνθέσεις όπως μας έχουν συνηθίσει, αλλά και τις γνώριμες υπέροχες μαλακές στιγμές που βάζουν το κερασάκι στην τούρτα ενός συμπαγούς συνόλου. Πιστεύω ότι αυτά τα κομμάτια έχουν έντονο χαρακτήρα για να παιχτούν ζωντανά και να ηχήσουν ακόμα καλύτερα, ο Zakk πατάει στα πόδια του πιο γερά από ποτέ τα τελευταία χρόνια και ο βαθμός που ακολουθεί αφορά μόνο τους ψυχασθενείς της μπάντας αναλογικά με το παρελθόν, οι νεότεροι οπαδοί θα ανεβάσουν τη βαθμολογία μέσα τους κατά πολύ.
Bαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
