Μπορεί εκτός ΒΔ Ελλάδας να είναι σχετικά άγνωστοι, αλλά το Κερκυραϊκό blues/rock σχήμα δραστηριοποιείται από το 1999. Μπορεί να ξεκίνησαν με διαφορετικό όνομα και να επικεντρώνονταν στο ελληνόφωνο ροκ, αλλά σύντομα ολοκληρώθηκε η μεταστροφή τους στον τωρινό ήχο μετά και από διάφορες προσθήκες μελών, λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψιν την κοινή τους αγάπη για τους Pink Floyd πρωτίστως, αλλά και τους Deep Purple.
Αυτό φαίνεται και από την επιλογή του ονόματος του συγκροτήματος, καθώς έτσι αποκαλείται το παρατσούκλι της κιθάρας του David Gilmour, της Black Fender Stratocaster. Έτσι λοιπόν διακρίνεται και αυτή η κατεύθυνση του δίσκου, με το παραδοσιακό blues rock να διαθέτει πολλές επιρροές από τα δύο προαναφερθέντα μεγαθήρια του ήχου, με το ποσοστό των επιρροών να κυμαίνεται ανά τραγούδι. Και πρόκειται για ένα δίσκο που διαθέτει ωραίες και δουλεμένες συνθέσεις μαζί και με την εκτελεστική άριστη απόδοση, ενώ και η μικρή του διάρκεια εξασφαλίζει το γεγονός ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κουράσει τον ακροατή αφού ο δίσκος διαρκεί 38 λεπτά, ή μάλλον 34 αν λάβουμε υπόψιν ότι υπάρχει ένα τραγούδι σε δύο εκδοχές, με τη δεύτερη να περιλαμβάνει συμμετοχές από τον Γιώργο Γάκη των Troublemakers και των Bumblefoot (ex-Guns 'N' Roses, Art Of Anarchy).
Αυτό που διακρίνεται κατά την ακρόαση είναι η συνοχή την οποία και διαθέτει το συγκρότημα, αποτέλεσμα των ασταμάτητων συναυλιών που πραγματοποιεί το συγκρότημα και χάρη στις οποίες ακούγεται δεμένο και αυτό βγαίνει και στις συνθέσεις. Κάθε μέλος συνεισφέρει με το δικό του τρόπο προσθέτοντας διάφορες πινελιές στις συνθέσεις, αναλόγως κιόλας το πού κατευθύνονται αυτές. Το εύρος του ήχου κυμαίνεται από σύνθεση σε σύνθεση, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ορισμένες καθαρόαιμες blues συνθέσεις και μετά να έρχονται καθαρόαιμες rock συνθέσεις και ούτω καθ'εξής.
Μπορεί η επαρχία να αισθάνεται συνεχώς ριγμένη λόγω του μικρού πληθυσμού της, ωστόσο συγκροτήματα σαν και αυτό αποδεικνύουν πως υπάρχει και εκεί ταλέντο καθώς και η καλώς εννοούμενη ξεροκεφαλιά. Παίζουν αυτό που γουστάρουν χωρίς να παρεμβαίνει κανένας στο έργο τους, γι’ αυτό και αυτός ο δίσκος μπορεί να κινείται στα ίδια μονοπάτια με έναν ήχο που υπάρχει πάνω από μισό αιώνα, ξεχειλίζει όμως από ψυχή και αυτό οφείλει να το αναγνωρίσει ο οποιοσδήποτε, ακόμα κι αν δεν του αρέσει ο δίσκος.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
