Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Επιστροφή κι ευτυχώς όχι καταστροφή όπως φοβόμουν για τους υπεραγαπημένους μου –ειδικά πάλαι ποτέ- Bloodbath. Bloodbath και ποιότητα ήταν συνώνυμοι όροι ανέκαθεν, ακόμα κι όταν τα μέλη άλλαζαν, ακόμα κι όταν οι δίσκοι τους δεν ήταν τόσο σούπερ όσο οι δύο πρώτοι (και των δυο πρώτων ΕΡ τους συμπεριλαμβανομένων) κι ακόμα κι αν πολλές φορές οι πιθανότητες έμοιαζαν εναντίον τους.
Αυτή η πίκρα που βίωσα όμως με το προηγούμενο ανεκδιήγητο άλμπουμ τους “The Arrow Of Satan Is Drawn” δεν έχει προηγούμενο. Μιλάμε για μαχαίρι στην καρδιά όσο ελάχιστες φορές στην ιστορία, ένα τραγελαφικό άλμπουμ με μηδαμινή έμπνευση, συρραφές από κάτι σαν riffs και το χειρότερο όλων; Ο μόνος διασωθείς να είναι ο Nick Holmes στα φωνητικά! Παρένθεση εδώ διότι ανέκαθεν δεν ήθελα να τον πάρουν καθότι θεωρώ ότι μπορούσαν να βρουν κάποιον πολύ πιο ικανό τραγουδιστή να ταιριάζει στο υλικό τους και δη κάποιον από τους αμέτρητους Σουηδούς με πηγαδίσιο λαρύγγι που θα εκτόξευε την ποιότητα του υλικού.
Από την άλλη, οι Bloodbath με τον Holmes στα φωνητικά έγιναν selling point και αρκετά “hot” μπάντα για τα φεστιβάλ, το όνομα του frontman των Paradise Lost σίγουρα τους έκανε πιο γνωστούς από ποτέ κι έτσι πορεύονται τα τελευταία 8 χρόνια μαζί του.
Το έκτο τους πλέον full-length ονόματι “Survival Of The Sickest” ευτυχώς αφήνει με το μπάσιμο του “Zombie Inferno” –που ήταν και το πρώτο δείγμα και βίντεο κλιπ του δίσκου που ακούσαμε- τον προκάτοχο του έτη φωτός πίσω.
Όταν το άκουσα παρότι διέκρινα την αισθητή διαφορά ποιότητας σε σχέση με παλιότερα «άσματα» των Σουηδών με τον Άγγλο τραγουδιστή, ήταν προφανές ότι το φιλότιμο και η έμπνευση –έστω εν μέρει- έχουν επιστρέψει και σίγουρα μπορώ να το ορίσω ως μια νέα αρχή. Γενικά υπάρχουν αρκετές πανεύστοχες old-school death metal –και δη του ορθόδοξα Σουηδικού εκ Στοκχόλμης- μέσα στο δίσκο που σίγουρα θα φέρουν χαμόγελα σε όσους είχαν απογοητευτεί με προηγούμενο/α άλμπουμ τους.
Έχουμε και καλεσμένους elite στο δίσκο, με πρώτη έκπληξη την εμφάνιση του Mark “Barney” Greenway των Napalm Death στο “Putrefying Corpse”. Από τίτλους πάντως το άλμπουμ είναι σούπερ, ακολουθεί το αργόσυρτο και άκρως Morbid Angel-ικό “Dead Parade” –γενικότερα τεράστια επιρροή τους ειδικά από το 2008 και έπειτα- και το κοντράστ ρυθμών εναλλάσσεται με γρήγορες δόσεις ακρότητας όπως το φοβερό “Malignant Maggot Therapy”. Όπως και το “Zombie Inferno” στην αρχή, έτσι κι αυτό έχει μια thrash-ίλα που δεν μας είχαν συνηθίσει οι Bloodbath και η οποία κρίνεται ως νεωτεριστική έκπληξη!
Το “Carved” στο οποίο συμμετέχει ο Luc Lemay των Gorguts είναι ας πούμε το «χιτάκι» του δίσκου, βαδίζει κάπως στα χνάρια του “Eaten” (προφανώς όχι ΤΟΣΟ καλό) και με τον πιο groovy χαρακτήρα του προσφέρει «ανάσες» από το ξύλο που έχει πέσει πριν και ακολουθεί και μετά στο δίσκο. Το “Born Infernal” είναι παλιοί καλοί Bloodbath ξεκάθαρα, με τις στριφογυριστές μελωδίες και τα νοσηρά leads, με ξεσπάσματα στα τύμπανα –όπου γενικότερα ο Martin “Axe” Axenrot παίζει «παπάδες» σε όλο το δίσκο- και με τον Holmes παραδόξως να έχει κάνει τις καλύτερες ερμηνείες του σε δίσκο Bloodbath!
To πρώτο μισό του δίσκου κλείνει ελπιδοφόρα, με το κολλητικό “To Die” που σε mid-tempo βαρύτατο τόνο, μας παρουσιάζει μερικά από τα καλύτερα riffs τους και εναλλαγές ρυθμών των τελευταίων ετών. Το “Survival Of The Sickest” τέμνει περισσότερο ίσως από ποτέ το συναίσθημα του “Nightmares Made Flesh” με τον ήχο του “The Fathomless Mastery”, καθώς και διά στόματος Holmes, αυτή τη φορά το συγκρότημα ήθελε ένα ξεκάθαρα πιο Φλοριδιανό ηχητικά δίσκο, συνεπώς οι επιρροές των Death, Obituary, Morbid Angel, Deicide είναι απόλυτα ευδιάκριτες, πράγμα που δε μας ενοχλεί καθόλου, αλλά αντίθετα συνδυασμένο με την δεδομένη Σουηδική τους βαρύτητα, δημιουργεί αίσθημα ευφορίας μεγαλύτερο του αναμενόμενου.
Το δίδυμο των “Affliction Of Extinction” και “Tales Of Melting Flesh” (μα τι υπέροχα ντεθμεταλλάδικοι τίτλοι!) ανεβάζει το επίπεδο του δίσκου και κυριαρχεί η κιθαριστική δουλειά, όπου δίπλα στον συνήθη ύποπτο και συν-αρχηγό Anders “Blackheim” Nyström, έχει πλέον προστεθεί ο ικανότατος Tomas ‘Plytet’ Åkvik των αγαπητών Lik.
Οι Lik οι οποίοι κι αυτοί είναι μια μπάντα που φτιάχτηκε για να υπηρετεί ως φόρος τιμής τις παλιές Σουηδικές μπάντες και ειδικότερα τους Dismember, είναι στην ουσία συνεχιστές αυτού που ξεκίνησαν πριν δυο δεκαετίες οι Bloodbath, συνεπώς ο Åkvik ήταν το σωστό άτομο για τη σωστή μπάντα. Εντυπωσιακά leads με tremolo ακολουθούν τα βαριά riffs, ο Holmes πατάει καλά πάνω τους, συνεπώς μιλάμε για ένα δίσκο που δουλεύτηκε αρκετά και θα ήταν πολύ προτιμότερος να είχε βγει 4 χρόνια πριν (όπως συνηθίζουν πλέον την 4χρονη «απουσία» ανάμεσα σε άλμπουμ) παρά να υποφέρουν τα αυτιά μας με το ηχητικό βδέλυγμα του προκατόχου του.
Όλα καλά όμως, οι Bloodbath ήδη απολαμβάνουν πολύ καλές κριτικές για το “Survival Of The Sickest”. Κάποιες μάλιστα αρκετά διθυραμβικές, ενώ και πολλά μέλη Σουηδικών συγκροτημάτων με τα οποία έχω επαφή, έχουν πάθει μια ψιλοπλάκα που οκ ως ένα σημείο αλλά απόψεις τύπου «10/10» που είδα είναι το λιγότερο υπερβολικές.
Δε θα μπορούσα να δώσω το απόλυτο σε κυκλοφορία Bloodbath όσο κι αν τους λατρεύω πέραν του αρχικού EP “Breeding Death” και του ντεμπούτου “Ressurrection Through Carnage”, ακόμα και το “Nightmares Made Flesh” που είναι υπερδίσκος δεν μπορεί να διεκδικήσει το απόλυτο. Το “Survival Of The Sickest” όμως διεκδικεί και κατακτάει κατά τη γνώμη μου τον τίτλο του καλύτερου δίσκου με τον Nick Holmes στα φωνητικά, όπως ακριβώς πιστεύει κι ο ίδιος. Στην αρχή διαβάζοντας το, ήμουν έτοιμος να τον δικάσω αλλά τελικά έχει δίκιο. Είναι καλύτερο και από το “Grand Morbid Funeral” του 2014 και αν σας πω ότι το περίμενα, θα ήταν ψέμα.
Έχουμε ένα τρομερό δίδυμο που κλείνει τον δίσκο, με το ταχύτατο “Environcide” να θέτει τον τόνο πριν το κλείσιμο με το εφιαλτικό “No God Before Me” που είναι και το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου και δίνει ένα πολύ όμορφο τελευταίο συναίσθημα στην ακρόαση.
Τα κομμάτια διατηρούν τον live χαρακτήρα και είμαι βέβαιος ότι θα γίνουν αγαπητά στο κοινό και θα ταιριάξουν με παλιότερους ύμνους, αρκεί να μπορεί να πάρει ανάσα ο Holmes φυσικά. Χαράς Ευαγγέλιον για τους φανατικούς οπαδούς Bloodbath με πραγματικά καλό, φιλότιμο και ποιοτικό ως ένα σημείο δίσκο, η αντικειμενικότητα ωστόσο υπερισχύει της υπερβολής.
Βαθμολογία: 77/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
