BLUT AUS NORD – “Deus Salutis Meae”

Καλός και χρήσιμος ο συνεχής βομβαρδισμός με καινούργια σχήματα τα οποία φέρνουν έναν αέρα ανανέωσης και μια συνεχή εξέλιξη στο black metal, ακόμα και όταν αυτά αφορούν τις πιο παραδοσιακές εκφράσεις, αρκεί όμως αυτές γίνονται με ευχάριστο και όχι με ξεδιάντροπο τρόπο, καθώς κυκλοφορεί και μεγάλος σωρός από πατάτες, όταν όμως κυκλοφορούν δίσκο πολλά από τα 'βαριά χαρτιά' του είδους, και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, η δυναμική και η αξία τους, κάνει τους επίδοξους διαδόχους να διαγράφονται από τη μνήμη, δείχνοντας πως όσο κι αν ο νέος είναι ωραίος, πάντα ο παλιός είναι αλλιώς και κουβαλάει μαζί του την εμπειρία, τη γνώση και το γνώθι σαυτόν. Πέρσι αυτό συνέβη με το δίσκο των Deathspell Omega, φέτος την σκυτάλη παίρνουν οι συμπατριώτες τους Blut Aus Nord, οι οποίοι όσο περνάνε τα χρόνια, αντί να μαλακώνουν, γίνονται ολοένα και περισσότερο δύστροποί, κλειστοφοβικοί και πειραματικοί.

Και αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα αξιοπερίεργο, αν λάβει κανείς υπόψη πως πλέον έχουν φτάσει στο δωδέκατο δίσκο της καριέρας τους, με μια πορεία αινιγματική, αλλά σταθερή και μοναχική, διότι τα υλικά της παραγωγής τους διέφεραν σχεδόν πάντα από άλμπουμ σε άλμπουμ, διατηρώντας ωστόσο μια μόνιμη σταθερά, η οποία είχε να κάνει πάντα με την δημιουργία μιας έντονης κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας, που ως συνέπεια έχει τη δύστροπη και απρόσιτη μουσική έκφρασή τους, καθώς και τον έντονο πειραματισμό, που αφορά την ενσωμάτωση διαφορετικών στοιχείων στη μουσική τους κάθε φορά. Σαν αποτέλεσμα, έχουμε ένα συγκρότημα που λατρεύεται με θρησκευτική ευλάβεια από τους οπαδούς τους, ποτέ όμως δεν απευθύνθηκαν σε μια πιο ευρεία γκάμα ακροατών. Και ούτε το θέλησαν και οι ίδιοι άλλωστε, γι αυτό και η μουσική τους, και κατ' επέκταση, κάθε άλμπουμ τους, γράφτηκε αποκλειστικά με τα δικά τους θέλω, και όχι με αυτά που επέταξε η μουσική μόδα ή η επιθυμία των οπαδών τους. Ακόμα και τώρα, με τη δυσαρμονία και το ριτουαλισμό να αποτελεί κύριο συστατικό στοιχείο των σχημάτων αυτής της εποχής, οι Γάλλοι δεν τα χρησιμοποιούν στο καινούργιο άλμπουμ ως πρωταγωνιστικά στοιχεία, αλλά τα προσαρμόζουν στη μουσική τους για να ενισχύσουν και να δώσουν έμφαση στην κλειστοφοβική και στροβιλιστική ατμόσφαιρα της μουσικής, και όχι το αντίθετο, που κάνει η πλειοψηφία.

Παράλληλα, το στοιχείο της περιέργειας που επικρατεί πριν από κάθε κυκλοφορία τους, είναι η μεγαλύτερή τους μουσική επιτυχία. Όταν καταφέρνεις να ιντριγκάρεις τον ακροατή και τον κάνεις, ακόμα και τώρα, 23 χρόνια μετά το πρώτο άλμπουμ, να μη γνωρίζει τι να περιμένει, την ώρα που ο μουσικός πυρήνας είναι πάντα σταθερός και αναλλοίωτος, αυτό είναι μια μεγάλη νίκη για το συγκρότημα. Κι ενώ το προηγούμενο άλμπουμ τους " Memoria Vetusta III: Saturnian Poetry " ήταν το πιο παραδοσιακό τους (όχι όμως και το πιο προσιτό τους, αν συνυπολογίσουμε το μόνιμο απόμακρο και αφιλόξενο μουσικό τους χαρακτήρα), εδώ έχουμε το πιο δυσαρμονικό και ριτουαλιστικό τους άλμπουμ, όπως αναφέραμε και πιο πάνω. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως η προσέγγιση αγγίζει τους Deathspell Omega, όπως πολλοί θα βιαστούν να πουν, αλλά αυτή η προσέγγιση προσαρμόζεται στο δικό τους αναλλοίωτο μουσικό χαρακτήρα, όπως επίσης αναφέραμε πιο πάνω. Το τελικό αποτέλεσμα είναι σε μεγαλύτερο ποσοστό δύστροπο, κι ας είναι αρκετά ευθύ σε σχέση με πιο παλιές πειραματικές τους δουλειές, αλλά ένα συγκρότημα με το χαρακτήρα των Blut Aus Nord, ακόμα κι αν αρχίσει να αντιγράφει τα riffs των Darkthrone, δε θα μπορέσει ποτέ να είναι ευθύ. Ίσα ίσα, που η προσθήκη των δυσαρμονιών και των ριτουαλιστικών απαγγελιών, κάνουν το χαρακτήρα της μουσικής τους ακόμα πιο απόμακρο, πιο δύστροπο, ενισχύοντας κατακόρυφα την έντονη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, συνδυαζόμενα με τα στροβιλιζόμενα riffs που προκαλούν ναυτία, όμοια με την αίσθηση ενός ανθρώπου κλεισμένου μέσα σε ένα φυγοκεντρικό κουβούκλιο.

Και φυσικά, όπως πάντα, το ζουμί της μουσικής των Γάλλων είναι η εμβάθυνση όχι μόνο στα μουσικά αυλάκια του, προσπαθώντας για μια ενδελεχή μουσική ανάλυση και εξερεύνηση, αλλά και στη μελέτη των βαθιών στιχουργικών concept, κι ας μην συνδέονται απαραίτητα αυτά μεταξύ τους. Ίσως να έχετε βαρεθεί να το ακούτε, αλλά ειδικά για σχήματα σαν και αυτό, η επιφανειακή ακρόαση και η απόρριψη της μελέτης σε βάθος είναι απαγορευτική, γιατί χάνεται όλη η ουσία της μουσικής, η οποία είναι βαθιά κλειδωμένη και δεν επιτρέπει στον ακροατή της να ξεκλειδώσει τα μυστικά της με τις πρώτες ακροάσεις. Η τόσο ιδιαίτερη και κλειστοφοβική υφή της προφανώς και δεν απευθύνεται στον καθένα, πόσο μάλλον στους επιφανειακούς ακροατές. Πάντα μια κυκλοφορία των Blut Aus Nord επιβάλλει χρόνο και υπομονή, πόσο μάλλον αυτή εδώ που είναι ακόμα πιο διαφορετική και ξεχωριστή από τις προηγούμενες.

Βαθμολογία: 83/100

Για το Rock Overdose,

Σταύρος Πισσάνος