Ημερομηνία δημοσίευσης: 29 Ιουνίου 2017
“Κατάλληλο για ανήλικους άνω των 15 ετών..”
Με μια καθαρά cinematic εισαγωγή ξεκινάει ο πέμπτος κατά σειρά δίσκος των Ολλανδών ‘masters of horror’ Carach Angren. Έπειτα από μια μικρή απουσία δύο χρόνων, επιστρέφουν με ένα ακόμα μακάβριο δημιούργημα εκθέτοντάς το περήφανα στο δικό τους freak-show με θεατές όλους εμάς.
Το κύριο μέρος της παράστασης ξεκινάει με τον “Charlie”, το φαινομενικά καλοκάγαθο πνεύμα που καλείται από ένα μικρό κορίτσι μέσω του Ouija board, και ενώ αρχικά παρουσιάζεται σαν φίλος, ο φίλος αποδεικνύεται εν τέλη εχθρός.. (Σύγκριση, άραγε, με την πραγματική ζωή; Ω, άνετα!). Το show συνεχίζεται με την “Blood Queen” και την λυπητερή όσο και φρικιαστική ιστορία της. Η βασίλισσα που αιώνια προσδοκεί να γίνει μητέρα, αλλά η σάπια μήτρα της δεν της το επιτρέπει. Στο τέλος, η μοίρα επιφυλάσσει σε αυτήν και το νεογέννητο μωρό της ένα τραγικό τέλος..
Στη σκηνή τώρα εμφανίζεται ο Seregor, ο οποίος ως έξοχος παρουσιαστής μάς διηγείται την ιστορία του “Charles Francis Coghlan” υπό την συνοδεία των αδερφών Namtar και Ardek. Η αφήγηση αφορά την περίεργη ιστορία του ηθοποιού και θεατρικού συγγραφέα Coghlan, ο οποίος μετά τον θάνατό του τοποθετήθηκε προσωρινά σε έναν μεταλλικό τάφο στο νεκροταφείο του Τέξας, έως ότου η οικογένειά του αποφασίσει αν ήθελε το σώμα του να καεί ή να θαφτεί. Έπειτα από έναν ολόκληρο χρόνο και ενώ η υπόθεση δεν είχε ακόμα διευθετηθεί, η σωρός του Coghlan παρασύρεται απ’ έναν καταστροφικό τυφώνα. Το φέρετρο τελικά βρέθηκε επτά χρόνια αργότερα από μια ομάδα κυνηγών ενώ υπάρχουν και άλλες θεωρίες σχετικά με το τί ακριβώς συνέβη με το φέρετρο του συγγραφέα..
Στο σημείο αυτό, η μουσική υπόκρουση γαληνεύει την αγωνία των ακροατών, καθώς ο Ardek με το υπέροχο πιάνο του και τις απίστευτες μελωδίες του, λειτουργεί σαν βάλσαμο στην ψυχή μετά τις φρικαλεότητες που έχουν δει τα μάτια και τις σκέψεις τρόμου που έχουν γεμίσει το μυαλό.. Ο Seregor συνεχίζει τις ιστορίες τρόμου με το “Song Of The Dead” και το “In de naam van de duivel” ή αλλιώς “Στο όνομα του διαβόλου”. Η ιστορία αφορά το θλιβερό τέλος ενός παντρεμένου ζευγαριού, το οποίο εξαπατάται από μια μάγισσα που λειτουργεί κατ’ εντολή του σατανά, για να δώσει τέλος στη ζωή του αγαπημένου αντρόγυνου. Η παράσταση συνεχίζεται με αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών και με τρεις ακόμα ιστορίες τρόμου, από αυτές που σε κρατούν ξύπνιο το βράδυ... Η αυλαία κλείνει με το “Three Times Thunder Strikes” που συγκεντρώνει και συνθέτει άριστα μαζί, όλα τα κύρια πρόσωπα των ιστοριών μας. Μετά το τέλος του horror-freak-show λοιπόν, η εν λόγω ακροάτρια θέτει δημόσια την άποψή της άκρως ικανοποιημένη απ’ ότι έχει ακούσει και δει.
Οι Ολλανδοί “masters of horror” έθεσαν απ’ την αρχή της δημιουργίας τους τις βάσεις, για τον συνδυασμό ενός dark- style metal μουσικής με μόνη θεματολογία ιστορίες τρόμου, φαντασμάτων και γενικά όλων αυτών των grotesque χαρακτήρων που διαβάζουμε σε βιβλία τρόμου ή βλέπουμε σε ταινίες horror. Η δισκογραφία τους αποτελείται από ένα τέτοιο άριστο δείγμα μουσικής και θεματολογίας που ξεκίνησε με το demo “The Chase Vault Tragedy” και συνεχίστηκε με τέσσερα full-length.
Στις 16 Ιουνίου, η Season Of Mist έβαλε ξανά την υπογραφή της για την κυκλοφορία ενός ακόμα ολοκληρωμένου δίσκου, που απ’ την βάση των δικών μου ακουσμάτων και προτιμήσεων, αποτελεί την καλύτερη κυκλοφορία τους μετά το “Where the Corpses Sink Forever”. Η όλη παραγωγή, ενορχήστρωση, σύνθεση και ατμόσφαιρα σμιλεύεται γύρω από μια πάγια βάση συμφωνικής/baroque black metal μουσικής με άφθονα cinematic στοιχεία. Όχι πολλές υπερβολές, ούτε τόσο σκληρές κιθάρες ή αδιάκοπο drumming και σάπια φωνητικά, που χαρακτηρίζουν τις πιο αμιγώς black metal κυκλοφορίες, απ’ τις οποίες είχαν περισσότερα στοιχεία σε προηγούμενους δίσκους.
Το “Dance and Laugh Amongst The Rotten” χρησιμοποιεί όλα τα ηχητικά στρώματα στην παλέτα τους, δίνοντας ένα εκθαμβωτικό αποτέλεσμα. Οι κιθάρες διατηρούν τις σκληρές μελωδίες τους αλλά καλύπτονται, στα σημεία που πρέπει, απ’ τις μαγευτικές μελωδίες των πλήκτρων και του βιολιού απ’ τον Niko Mavridi. Το κάθε τραγούδι έχει τη δική του ταυτότητα αλλά όλα μαζί σαν σύνολο αποτελούν ένα πολύ δυνατό συμπαγές κράμα. Θα έλεγα ότι είναι ένας εξαιρετικός συνδυασμός Dimmu Borgir παραγωγής με Cradle Of Filth ατμόσφαιρα και ύφος. Σε γενικές γραμμές μου άρεσαν λίγο πολύ όλα τα τραγούδια, απλά κάποια ξεχώρισαν λίγο περισσότερο. Το “Charlie” και το “Blood Queen”, με πιο αγαπημένα τα “Charles Francis Coghlan” και “In de naam van de duivel”.
Προτείνεται χωρίς καμιά αμφιβολία.
Βαθμολογία: 86 /100
Για το Rock Overdose,
Elena “Argent” Darzenta
Comments
