Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Θυμάμαι το ημερολόγιο να δείχνει 2016, λίγο πριν τα Χριστούγενα και να πηγαίνουμε να δούμε Dark Funeral, με μία μπάντα να ανοίγει για αυτούς, που τότε δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Από τις λίγες ή και η μοναδική φορά που πήγα κάπου για το κύριο όνομα και έμεινα για το opening, οι Carach Angren μου έκαναν τέτοια εντύπωση, που όλο μου το 2017 αποτελούνταν από το “This Is No Fairytale” και αργότερα το “Laugh And Dance Amongst The Rotten”. O ενθουσιασμός μου για το horror metal, που γίνεται από χιλιόμετρα μακριά αντιληπτό ότι είναι το brand τους, συνεχίζει ακάθεκτος τέσσερα χρόνια μετά την “ανακάλυψή” μου. Μαζί με τους περισσότερους όμως, και όσο έμπαινα στο τρυπάκι των Carach Angren, καταλάβαινα πως κινούταν η ποιότητα του ήχου τους και η προτίμησή μου στους πρώτους τρεις δίσκους ήταν εμφανής.
Με τα πολλά, φτάσαμε στο “Franckensteina Strataemontanus”, για το οποίο είμαι πεπεισμένη ότι δεν υπάρχει σωστός τρόπος να το προφέρει κανείς, και έρχεται και αυτός ο δίσκος να προστεθεί σε αυτούς που κυκλοφόρησαν κατά τη διάρκεια του πιο προβληματικού έτους που έχουμε διανύσει ως γενιά. Μπορεί το όνομα του δίσκου να παραπέμπει στην πασίγνωστη ιστορία της Mary Shelley, αλλά το συγκρότημα δε στοχεύει να ξαναπεί την ιστορία αυτή, αλλά να δώσει τη δική της ερμηνεία πίσω από τις διάφορες επιρροές, που ίσως να οδήγησαν ή όχι στην συγγραφή της ιστορίας αυτής.
Το άλμπουμ, ξεκινά όπως κάνουν τα περισσότερα άλμπουμ των Carach Angren. Χωρίς καμία έκπληξη, χαιρετιζόμαστε με ορχηστρικά ηχοτόπια και μια ακμάζουσα αφήγηση. Βρισκόμαστε σε ένα όμορφο γερμανικό δάσος. Όμως, το μέλλον είναι δυσοίωνο και υπάρχει ένταση που προβλέπει την επικείμενη καταστροφή. Η εισαγωγή μεταβαίνει στο μουσικό “ανοιχτήρι” με τίτλο "Scourged Ghoul Undead". Η αγωνία έρχεται σε τέλμα καθώς ο Seregor ξεδιπλώνει το χαρακτηριστικό του μείγμα των φωνητικών, που προσδίδει σχεδόν το 50% του βλοσυρού ύφους των Angren. Μοιάζει, σχεδόν, σαν τώρα να γνέφει στα φωνητικά του Dani Filth περισσότερο από ποτέ.
Το "Sewn For Solitude" μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο το πλάσμα υπό αφήγηση συνειδητοποιεί τι είναι και πώς βλέπει την ίδια την ανθρωποτητα. Είναι ένα θλιβερό, πανέμορφο κομμάτι που θα μπορούσε να συμπεριληφθεί και στον προκάτοχο του “Frankesteina”. Κρατώντας την παράδοση, οι Carach Angren κλείνουν με ένα εκτενές κομμάτι, παραπέμποντας σε ένα πιο επικό feeling δίνοντας ένα σχεδόν κινηματογραφικό και παραδόξως παραμυθένιο κλείσιμο σε αυτή την εκδοχή της ιστορίας, από την οπτική γωνία του συγκροτήματος.
Δεδομένου ότι μου έχουν “μείνει” ελάχιστα από τα κομμάτια του “Dance And Laugh” και πως ακόμα και εγώ που έφτασα αργοπορημένη στο πάρτι των Carach Angren, επιστρέφω στους πρώτους δίσκους τους με την πρώτη ευκαιρία, ομολογώ πως ο καινούριος δίσκος τους φέρνει μία νέα πνοή στην πορεία τους. Βέβαια, ενώ το “Franckensteina Strataemontanus” είναι ελκυστικό σαν αφήγηση, δεν είναι πλήρως γοητευτικό μουσικά. Το ομότιτλο κομμάτι είναι ένα τα αγαπημένα μου, επειδή είναι συνοπτικό φέρνει ισορροπία στο δίσκο και του προσδίδει τα απαραίτητα θεατρικά στοιχεία, που χρειάζεται για να θεωρηθεί τουλάχιστον αντάξιος με κάποιους από τους προηγούμενους. Αλλά δε φτάνουν 1-2 κομμάτια να σώσουν έναν ολόκληρο δίσκο. Από την άλλη, δε θα έχω την ευκαιρία να δω το συγκρότημα live στο άμεσο μέλλον, όπως έγινε το 2018, ώστε κάποια από τα κομμάτια που δε με εξέπληξαν να καταφέρουν να με κερδίσουν live, οπότε θα αρκεστώ στις ακροάσεις του δίσκου για τώρα, όσο ακόμα με εμπνέει να επιστρέψω σε αυτόν.
Βαθμολογία: 65/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
