Ημερομηνία δημοσίευσης: 30ουλίου 2019
Οι Carnifex είναι κατά κάποιο τρόπο το αουτσάιντερ του deathcore. Ακούγοντας τη λέξη αυτή, πολλοί σκέφτονται κυρίως τους Whitechapel, τους Suicide Silence και τους Thy Art is Murder. Όμως οι Carnifex συμπληρώνουν σχεδόν 15 χρόνια στη μουσική σκηνή και κατέχουν μία θέση την οποία κέρδισαν σιγά σιγά. Το “World War X” είναι ο έβδομος δίσκος τους και έρχεται 3 χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία τους.
Αυτό που κάνει τους Carnifex να ξεχωρίζουν είναι οι πινελιές συμφωνικού blackened death metal/deathcore στον ήχο τους, συνδυάζοντας έτσι κάποια πιο κλασικά και παραδοσιακά στοιχεία με τα πιο μοντέρνα, κάνοντάς τους να απευθύνονται σε ένα πιο ευρύ κοινό, που τείνει όμως προς τον extreme ήχο. Ενώ, λοιπόν, το “Slow Death” κατέβασε λίγο τις ταχύτητες, δίνοντας χώρο στο συμφωνικό στοιχείο να εξελιχθεί και με αποτέλεσμα ένα πιο θεατρικό προϊόν, το “World War X” επανέρχεται στα ομαλά για το συγκρότημα επίπεδα, επιτυγχανοντας όμως να πετάξει στη μίξη και αυτό που επιχείρησαν 3 χρόνια πριν.
Το πρώτο δείγμα του δίσκου ήρθε με το “No Light Shall Save Us” στο οποίο συμμετέχει η Alissa White-Gluz των Arch Enemy. Δεδομένου του στιλ των Arch Enemy από τη μία και του ότι σχεδόν σε κάθε κομμάτι άλλης μπάντας στο οποίο συμμετέχει, προτιμώνται τα καθαρά φωνητικά της, ομολογώ πω;ς με φόβισε με το που διάβασα τον τίτλο. Ακούγοντάς το όμως, κατάλαβα πως χρησιμοποίησαν τη Gluz με τον καλύτερο ταιριαστό τρόπο για τον ήχο του συγκροτήματος, πράγμα που επανέφερε τις ελπίδες μου στα αρχικά τους επίπεδα. Με τον ερχομό ολόκληρου του δίσκου όμως, το κομμάτι αυτό φάνηκε πως ήταν το πιο αδύναμο από όλα, πράγμα που είναι εξαιρετικά θετικό.
Εάν, λοιπόν, είχαν ηρεμήσει λίγο τα πνεύματα στον προηγούμενο δίσκο, εδώ οι ταχύτητες ανεβαίνουν. Το δεύτερο ομώνυμο single από το δίσκο και πρώτο στη σειρά, δίνει από την αρχή τον τόνο του δίσκου, ο οποίος αν και extreme, είναι πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος από ποτέ. Μία πιο καινούργια και ενδιαφέρουσα πλευρά της μπάντας βλέπουμε στο “Visions of the End”, το οποίο ακολουθεί μια πιο groovy πορεία. Από τις καλύτερες στιγμές στο δίσκο έρχεται με τη δεύτερη συνεργασία του συγκροτήματος, αυτήν τη φορά στην κιθάρα με τον Angel Vivaldi, σε ένα πιο κλασικό deathcore κομμάτι, το “All Roads Lead to Hell”. Το αποκορύφωμα του “World War X” έρχεται και στο τέλος του με το “By Shadows Thine Held”, το οποίο λειτουργεί ως την καλύτερη κατακλείδα για το δίσκο, αφού είναι ένα άμεσα κλασικό Carnifex κομμάτι, από εκείνα με τα μικρά σόλο και το δυσοίωνο outro του, κλείνοντας κατάλληλα το δίσκο.
Σε τελική ανάλυση όμως, ο δίσκος δεν είναι ο καλύτερος του συγκροτήματος, αλλά είναι ο πιο ώριμος μαζί με το “Slow Death” του 2016. Έχει τα μειονεκτήματα του, που όμως μπορούν εύκολα να παραλειφθούν, αφήνοντας την συνολική του εικόνα εξαιρετικά ικανοποιητική, αναδεικνύοντας το “World War X” σε έναν πιο κλασικό δίσκο από τους υπόλοιπους 6. Σίγουρα πάντως έχει τα φόντα να τους δώσει την ώθηση που πρέπει και να τους ανοίξει ακόμα περισσότερες πόρτες.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rockoverdose.gr
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
