Οι Αμερικάνοι Castle, αν και με 3 δίσκους στη διάθεσή τους, δεν θα χαρακτηρίζονταν για τη φήμη που κατέχουν στο metal στερέωμα. Παρόλα αυτά, αν αναλογιστεί κανείς και τον μεγάλο αριθμό μπαντών με την ίδια ακριβώς φόρμα, φαντάζει λογικό να χάθηκαν στο πλήθος.
Το τρίο από την Αμερική, λοιπόν, ακολουθεί μια πολύ πετυχημένη συνταγή, αυτή των γυναικείων φωνητικών και της occult θεματολογίας, με μουσική εμφανώς επηρεασμένη από τα 80s. Αυτή τη φορά βεβαίως με μια πιο αλήτικη προσέγγιση, όπως επιτάσσει το NWOBHM, ξεφεύγει από τα πιο doom μονοπάτια και ανεβάζει αισθητά τον ρυθμό. Το αν τους βγήκε θα το έχουμε διαπιστώσει τελειώνοντας αυτήν εδώ την κριτική.
Θα ξεκινήσω από το βασικό που απασχολεί τον περισσότερο κόσμο, τα φωνητικά. Η φωνή της Elizabeth Blackwell, αν και έχει μέσα της την χροιά για να υποστηρίξει τον ρόλο της ακόλουθης του Εωσφόρου κάνει ορισμένα ξεσπάσματα που δεν θα έλεγα ότι της βγαίνουν και πολύ σε καλό. Για παράδειγμα, ενώ στο ομώνυμο “Welcome To The Graveyard”, η φωνή της είναι στακάτη και πραγματικά χτίζει το κομμάτι, στο αμέσως επόμενο “Veil Of Death”, κλωτσάει αυτή την ευκαιρία και οι ψηλές που προσπαθεί να βγάλει, αφαιρούν από την μυστηριακή ατμόσφαιρα του δίσκου. Αυτές οι εναλλαγές συνεχίζονται κατά τη διάρκεια όλου του δίσκου και το αν θα σας ξενίσουν ή όχι, είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου.
Στα της μουσικής τώρα. Προσωπικά λατρεύω τον ήχο που πρεσβεύουν αυτές οι μπάντες γιατί είναι ακριβώς ο 80s ήχος, επηρεασμένος από τα 70s, αλλά με μια μοντέρνα πινελιά ικανή να τον αναστήσει και να του δώσει μια ενδιαφέρουσα οπτική. Όπως είπα και στην αρχή εδώ έχουμε να κάνουμε με πιο ανεβασμένους ρυθμούς, κάτι που προσθέτει όσο να ‘ναι στον κατά τα άλλα κορεσμένο ήχο. Για παράδειγμα το “Flash Of The Pentagram” είναι τέρμα διαολεμένο χωρίς πολύ προσπάθεια και μακρόσυρτα κουπλέ, ως είθισται. Ενώ το “Traitor’s Rune” είναι το ακριβώς αντίθετο και ίσως το μόνο σημείο που μοιάζει ασύνδετο με τον υπόλοιπο δίσκο.
Ωραία όλα αυτά λοιπόν, αλλά στο τέλος κάτι λείπει. Προσωπικά απόλαυσα τις πρώτες ακροάσεις, αλλά μετά από λίγο άρχισα να κουράζομαι σε σημείο που ήθελα να πηδήξω κάποια κομμάτια. Η κατακλείδα Natural Parallel, παίζει να ήταν ότι πιο βαρετό έχει να επιδείξει η μπάντα και η ιδέα με τα καθαρά αρπίσματα μετά από ένα σημείο κατάντησε πιο γραφική κι απ’ τους τύπους που παραπονιούνται για την ευχή του καλού χειμώνα. Ενώ λοιπόν έχει χτιστεί ένα πολύ καλό υπόβαθρο, η μπάντα καταλήγει να φέρνει βόλτα τις ιδέες που έχουμε ακούσει πολλές φορές τόσο από τους ίδιους, όσο και από πολλούς άλλους εκεί έξω, χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας. Με εξαίρεση λοιπόν 1-2 κομμάτια και μερικά περάσματα των φωνητικών, αυτός ο δίσκος δεν έχει να προσφέρει κάτι στην μουσική, παρά μόνο να ζητήσει.
Βαθμολογία: 58/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
