“Ασύνδετο”
Μπορεί οι Αμερικάνοι Cetacean να θεωρούνται ένα νέο σχήμα και αυτό το EP να αποτελεί την πρώτη δουλειά τους, τα μέλη τους όμως έχουν σοβαρή προϋπηρεσία σε συγκροτήματα όπως οι Horse the Band και Black Sleep Wall. Γι’αυτό προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως, παρά την εμπειρία που διαθέτουν, κατάφεραν να πέσουν σε μια κλασσική παγίδα που πέφτει πολύς κόσμος, στο γεγονός πως ενώ έχουν δημιουργηθεί καλές ιδέες, αυτές είναι τόσες πολλές και διαφορετικές που δημιουργείται ένας κυκεώνας που κάνει την ακρόαση κουραστική και το δίσκο φορτωμένο και αταίριαστο.
Σε αυτό συνηγορεί και ο μουσικός δρόμος που διάλεξαν. Όταν διαλέγεις να παίξεις blackened doom, το οποίο μάλιστα περιέχει έντονα progressive στοιχεία, καταλαβαίνει κανείς ότι ο ήχος είναι ήδη από μόνος του στριφνός και παράξενος, με αποτέλεσμα αν δεν φιλτράρεται και δε συνδέεται σωστά, πράγμα που συμβαίνει εδώ, δημιουργείται πρόβλημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εναρκτήριο κομμάτι "Earth is a Whisper". Η jazz αισθητικής και ρυθμού εισαγωγή περιλαμβάνει σαξόφωνο, μουσική δωματίου και ακουστική κιθάρα. Μετά τα τρία λεπτά που διαρκεί, μπαίνει απότομα και με ένταση ένα black ξέσπασμα που περιλαμβάνει έντονες κραυγές, στριφνά riffs και δυσαρμονική ατμόσφαιρα, με τα blast beats να πρωταγωνιστούν. Σαν να μην έφτανε αυτό, στο τέλος το τραγούδι καταλήγει σε μελωδικές αρμονίες με καθαρά φωνητικά που συνοδεύονται από χορωδία που δημιουργούν μια χαλαρωτική ατμόσφαιρα. Όχι και ότι πιο δεμένο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι διαρκεί 10 λεπτά.
Κάτι αντίστοιχο λαμβάνει χώρα και στα υπόλοιπα δύο κομμάτια του δίσκου τα οποία διαρκούν 10 και 15 λεπτά αντίστοιχα. Απλά εδώ η παραφόρτωση δεν λαμβάνει χώρα σε τόσο μεγάλο βαθμό, με τις εναλλαγές να είναι πιο φυσιολογικές και δεμένες. Πιο συγκεκριμένα, το δεύτερο κομμάτι "Relationships Deteriorate" ξεκινάει με ένα doom ρυθμό και μελαγχολική ατμόσφαιρα, στη συνέχεια γίνεται πιο σκοτεινό και πρωτόγονο για να καταλήξει σε ένα αργό επαναλαμβανόμενο ρυθμό στα όρια του drone. Το τρίτο και τελευταίο "Outpour" που είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια, είναι χωρισμένο σε τρεις ενότητες και φαίνεται πως είναι μακράν το πιο καλοδουλεμένο κομμάτι τους. Η πρώτη ενότητα είναι doom, απλά σε άλλα σημεία είναι πιο μαλακό ενώ σε άλλα πιο άγριο και τραχύ. Η δεύτερη ενότητα δημιουργεί ένα μινιμαλιστικό ηχοτόπιο σε έντονη ηρεμία, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένταση για το τέλος. Το ξέσπασμα που παρατηρείται όμως δεν διαρκεί τόσο έντονα, με τις μελωδίες να προσπαθούν να κυριαρχήσουν περισσότερο έναντι του πρωτόγονου ξεσπάσματος.
Εκεί λοιπόν που πάσχει ξεκάθαρα αυτό το EP είναι στο φιλτράρισμα και στην καλύτερη κατανομή των ιδεών. καθώς και στην πιο μεθοδευμένη στόχευση όσον αφορά το μουσικό σκέλος. Είναι παραφορτωμένο με ιδέες οι οποίες χάνονται στον κυκεώνα των αταίριαστων και των αμέτρητων εναλλαγών που καθιστούν το δίσκο δύσκολο και δύστροπο ενώ θα μπορούσε να βρίσκεται ψηλότερα. Έχουν πάντως το περιθώριο της βελτίωσης και τις ιδέες. Το θέμα είναι να τις τιθασεύσουν και να τις ταιριάξουν σωστά.
Βαθμολογία: 56/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
