Συντάκτης: Τρύφων Σεραφειμίδης
‘’Long have we slumbered, but now we awake. ‘’
Συγκίνηση: αυτό ένιωσα ακούγοντας το δίσκο. Μια χρονομηχανή, με αλλεπάλληλα πέρα-δώθε στο μαγικό κόσμο τους. Πάγος, φωτιά. Επικός λυρισμός και ρομαντισμός, του απλού, του όμορφου κόσμου του heavy metal. Ίσως πιο epic, ίσως πιο doom, ίσως ακόμα πιο proto-metal. Τι σημασία έχει;
Πολλά χρόνια πέρασαν, εποχές και συνθήκες διαφοροποιηθήκαν, μόδες-trends άλλάξαν. Και έρχονται τούτοι εδώ οι τύποι και σου λένε: ‘’άκου αυτό που γουστάρουμε εμείς. Όπως το ξέρουμε, με τον τρόπο που γνωρίζουμε και την παραγωγή που μας κάνει να νιώθουμε πιο όμορφα’’. Λίγες φορές πλέον, στην καθημερινότητα, βρίσκει κανείς στήριγμα σε τέχνες που σου ‘’μιλάνε’’ για τη μνήμη, αντί να σου αναπαράγουν τη λήθη. Το τελευταίο, το δηλητήριο που παράγεται από κάθε τί χωρίς λόγο ύπαρξης. Και όμως, ετούτοι εδώ οι ρομαντικοί, και καλά κάνουν, ηχογράφησαν, τη δισκάρα.
Τεχνικά, μουσικολογικά, συνθετικά θα βρεις κενά. Η παραγωγή δεν ακούγεται και ως η πιο σύγχρονη. Και τί έγινε; Η αίσθηση, η όποια αίσθηση δεν είχε ποτέ να κάνει με τεχνικούς όρους. Εδώ, φίλε, έχουμε να κάνουμε με κάτι ανόθευτο. Απλό, όχι απλοϊκό. Δυνατό, όχι ενοχλητικό. Συνθέσεις, οικείες, που έρχονται από τις πιο βαθιές μνήμες της αγαπημένης μουσικής, άσχετα αν κάποιος τις είχε ζήσει στην άνθησή τους ή μεταγενέστερα. Δεν υπάρχουν μετρήσιμα χαρακτηριστικά, είτε στη μουσική γενικότερα, είτε στο συγκρότημα αυτό ειδικότερα. Στο "Forever Black" έχουμε συναισθηματικό όργιο. Μουσικής που αρέσει, με την πρώτη ακρόαση. Που με τη μελέτη του δίσκου, αντιλαμβάνομαι μια αυθεντικότητα, ένα μουσικό ‘’χαμόγελο’’. Σου απευθύνεται η μπάντα σα να σου λέει: ‘’Φίλε, να εδώ ξαναβρεθήκαμε, και μας κάνει πολύ χαρούμενους αυτό το γεγονός’’.
Μυστηριακό intro, ‘’The Call’’, τόσο ώστε να περιγράφει ομαλά τον κόσμο, που εκπέμπει το εξώφυλλο. Δε γνωρίζεις ακριβώς τί και πού, αλλά νιώθεις τη διάχυτη αγωνία. ‘’Legions Αrise’’, ο τίτλος του πρώτου τραγουδιού, και τί δυνατός τίτλος για αρχή. ‘’Ήρθαμε, με τη δικιά μας άποψη του χρόνου και του τόπου.’’ Επικό, σχεδόν ‘’χουλιγκανικό’’ μουσικά. Ρυθμικές που ισιώνουν καταστάσεις και αφήνουν τα ‘’οπαδικά’’ φωνητικά να τονίσουν αυτό, που θέλουν τόσα χρόνια να πουν. ‘’The Frost Monstreme’’, παίρνει σκυτάλη και βυθίζει ακόμα περισσότερο το μυαλό μας, στην παγωμένη αρχαία λάσπη. Τα φωνητικά πείθουν – όπως σε όλο το εύρος του δίσκου. Απλά riff, τόσο ώστε να σε κάνουν να γουστάρεις το πρωτόλειο. Και ξαφνικά: Heavy metal καλό, δυνατό. ‘’The Fire Divine’’. Δε σε αφήνει να το αναλύσεις παραπάνω. Επικές γραμμές ρεφρέν γιατί….. γιατί έτσι! Σολάκια ξεπετάγονται, από εδώ και από εκεί, lead κιθάρες καθορίζουν το παν.
Περνώντας στο ένα από τα δύο magnum opus του δίσκου, ξανασκέφτεσαι όλα τα παραπάνω συναισθήματα. ‘’Stormbringer’’, ο λυρισμός, η μελωδία, τα λόγια που είναι έτοιμα να μιλήσουν για ιστορίες μακρινές, συχνά μελαγχολικές. Αν θα μπορούσαμε να περιγράψουμε το δίσκο με ένα κομμάτι, αυτό θα ήταν! ‘’Fractus Promissun’’ και τα ‘’γηπεδικά’’ φωνητικά, που ανέφερα πιο πριν, ξεπετάγονται. Στέκονται δυνατά και περήφανα, ωστόσο, η κιθάρα είναι εδώ που περικλείει το όλον του κομματιού. Proto-metal riff από εκείνα που έχτισαν την ιστορία τους, που ρίσκαραν νέους δρόμους μουσικής σύνδεσής. Στο ‘’Nightmare’’, συναντούμε ίσως το πιο επικό σημείο του δίσκου. Αργόσυρτα riff, μπασσογραμμές στιβαρές. Doom νότες παντού, σε όλα τα μέρη του τραγουδιού. Από τις πιο δυνατές συνθέσεις του δίσκου. Προς το τέλος, το ‘’Before Tomorrow’’, ξαναθυμίζει το λόγο για τον οποίο το NWOBHM αγαπήθηκε κι αποτύπωσε αιώνια το στίγμα του. Ίσως η απλότητα, ίσως η ευθύτητα, ίσως ακόμα η συναισθηματική δύναμη που το διέπει. Και περνάω στο δεύτερο, κατ’ εμέ, magnum opus του δίσκου: ‘’Forever Black’’ και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτοί εδώ οι τύποι, από το ηλιόλουστο Ventura της California, βλέπουν τα πράγματα κάπως αλλιώς : ‘’Look into my eyes, reflect the darkened skies. Look into my soul…Forever Black.’’ Υψώνονται ψηλά οι στίχοι, η φωνή τα υποστηρίζει από την ψυχή της, και μένω χωρίς λόγια στο τέλος του τραγουδιού.
Πραγματικά, μου άρεσε το αίσθημα του δίσκου. Είχα αρκετά χρόνια να ακούσω κάτι τέτοιο, που κάνει την απλότητα και την ευθύτητα να ακούγονται τόσο δυνατά και ξεκάθαρα. Πολλοί περιμέναμε ένα δίσκο από τους Cirith Ungol, δεν ξέρω αν πολλοί έλαβαν αυτό, που είχαν στο μυαλό τους. Προσωπικά, κάτι τέτοιο περίμενα, ωστόσο οι λεπτομέρειες ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Τρύφων Σεραφειμίδης
Comments
