Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Τα τελευταία τρία χρόνια έχει δημιουργηθεί ένας εκτενής ντόρος γύρω από το όνομα των Code Orange και όχι άδικα. Ήταν το “Forever” του 2017, που τους έβαλε σε όποια tour μπορεί να φανταστείς, κάνοντας πολλούς από εμάς που τους ξέραμε από τις ημέρες που λέγονταν Code Orange Kids, να αναρωτιόμαστε πόσα χρήματα έπεσαν ώστε να συμπεριληφθούν σε όλες αυτές τις περιοδείες. Φυσικό επακόλουθο τούτης της προβολής ήταν να πάρουν τρομερή ώθηση, εδραιώνοντας τον τελευταίο καιρό τη θέση τους ως σημαντική δύναμη, αλλά και ελπίδα για τη σύχρονη μουσική σκηνή.
Η ωμή και “βίαιη” προσέγγιση του ήχου τους είναι κάτι που ομολογουμένως χρειαζόμαστε, τη στιγμή που η πλειοψηφία του τελικού υλικού που λαμβάνουμε “βουτυρώνεται” και οι Code Orange έπιασαν την ευκαιρία από τα μαλλιά για να προσελκύσουν κάποιους από τους πιο δύσπιστους προς το μέρος τους. Αρκετοί βιάστηκαν όταν πήραν την πρώτη γεύση με το “Underneath” τον Ιανουάριο. Πολύ industrial και μαλακό, είπαν. Ακολούθησε η γνωστή σε όλους αμφιβολία για το πού πάει η μπάντα, αλλά τα στόματα όλων έκλεισαν με το “Swallowing Τhe Rabbit Hole”, που ήταν στην ουσία το παραπαίδι του “The Hurt Will Go On”. Τα γνωστά φωνητικά, κοφτά riffs και αυτές οι παύσεις, όπου για κλάσματα δευτερολέπτου νομίζεις ότι έχει χαλάσει το ηχείο σου. Εκεί ήρθε και η συνειδητοποίηση πως ίσως έφθασε η ώρα για το αποκορύφωμα του συνδυασμού όλων των πειραματισμών του συγκροτήματος τα τελευταία χρόνια.
Και αυτό ήταν, τελικά, το “Underneath”. Η προσέγγιση της μπάντας είναι σαφώς πιο ώριμη και πιο συνειδητοποιημένη. Όλες οι ακρότητες και κατά καιρούς υπερβολές, που έχουμε ακούσει σε προηγούμενα LPs και EPs, συνδυάζονται σωστότατα στο διάδοχο καλογραμμένο εγχείρημα. Είναι ίσως και η ευλογία του τρίτου δίσκου, στον οποίο το μεγαλύτερο μέρος των καλλιτεχνών δείχνει τι μπορεί να κάνει. Πάντως εδώ συμπεριλαμβάνονται κάποια κομμάτια, που βάζουν κάτω πολλά από αυτά τα οποία θεωρούμε αριστουργήματα εκεί έξω.
Κάποια από αυτά είναι σίγουρα το “You Αnd You Alone”, όπου πετυχαίνουμε την πιο ωμή και απότομη πλευρά των Code Orange, όπως επίσης και το “Who I Am”, που αν και πιο απλοϊκό σε σχέση με τα υπόλοιπα, αποτελεί μία από τις πιο άρτιες συνθέσεις της μπάντας. Πράγμα το οποίο με οδηγεί στο επόμενο αγαπημένο σημείο του “Underneath”, που είναι η εξίσωση των φωνητικών μεταξύ της Reba Meyers και του Jami Morgan, με τη Meyers να έχει μεγαλύτερο ρόλο σε αυτόν το δίσκο. Εκεί στη μέση του άλμπουμ, είναι που κρύβονται και τα πιο δυνατά του σημεία, αφού και το “Cold.Metal.Place” είναι μέσα στα κομμάτια που ξεχωρίζουν, ενώ εξίσου σημαντικό είναι και το “A Silver”, ένα βήμα πριν το τέλος.
Προσωπικά, αν και υπάρχουν αρκετά ψεγάδια, που δε μπορούν να αναδείξουν επιτυχώς το “Underneath” ανώτερο του “Forever”, μπορώ να πω ότι εμπιστεύομαι και προτιμώ τούτη την πλευρά των Code Orange, τη μπλε πλευρά, την ψυχρή. Αυτό που επιδεικνύουν στον καινούριο τους δίσκο, θα ήθελα να τους δω να το υποστηρίζουν και στο μέλλον. Έχουν υπάρξει πρωταγωνιστές πολλών μικρών κοντρών, καθώς μαζί με εκτεταμένη δημοσιότητα, έρχονται και μύρια άλλα παραμάσχαλα. Δεν έχει σημασία ποιος και γιατί είναι “αληθινός” σε αυτό που κάνει, αρκεί να πιστεύει σε αυτό. Και οι Code Orange πιστεύουν ακράδαντα στους εαυτούς τους· γι’ αυτό και δεν ακούγεται κανείς σαν αυτούς τη στιγμή που μιλάμε, όπως άλλωστε πολλοί άλλοι έχουν παραδεχτεί.
Βαθμολογία: 78/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
