Ημερομηνία δημοσίευσης: 17 Νοεμβρίου 2017
Το να κάνεις κριτική για αγαπημένο σου συγκρότημα μπορεί να είναι το καλύτερο πράγμα. Μπορεί φυσικά να είναι και το χειρότερο εάν το τελικό αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό, καθώς προσπαθείς, εν μέρει, να πιέσεις τον εαυτό σου να του αρέσει, κόντρα στο τι πραγματικά νιώθεις. Στην περίπτωση των Converge όμως και του “The Dusk In Us”, αυτό σε καμία περίπτωση δεν υφίσταται.
Αν κρίνει κανείς από το ότι κάνουμε πλέον λόγο για το 9ο (!) δισκογραφικό εγχείρημα των αμερικανών Converge, πάντα θα υπάρχει η υπόνοια και ο φόβος για την κυκλοφορία αναμασημενης τροφής, γιατί ως γνωστόν ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Τουλάχιστον αυτό αρχίζει να συμβαίνει σε ολοένα και περισσότερες μπάντες σήμερα. Ως επίσης γνωστον ομως, οι Converge δεν είναι μια συνηθισμένη μπάντα. Ήταν πρωτοστάτες στον εκμοντερνισμο του σκληρού ήχου και έχουν χτίσει την καριέρα τους προσεκτικά και αθόρυβα. Τόσο αθορυβα που πραγματικά ώρες ωρες με εξοργίζει το πόσο υποτιμημένοι συνεχίζουν να είναι εν έτει 2017, τη στιγμή που αυτοί θα έπρεπε να γεμίζουν αρένες και όχι κάποιοι δεινόσαυροι της όποιας-δεν-με-νοιάζει εποχής.
Πέντε ολόκληρα χρόνια -και κάτι ημέρες- μετά την κυκλοφορία του “All We Love We Leave Behind”, να που έσκασε μύτη και το “The Dusk In Us”. Ήδη από την παρουσία του πρώτου single από το καλοκαίρι, που μας έπιασε όλους στον ύπνο με το “I Can Tell You About Pain” και την κυκλοφορία του ως EP, συνοδευόμενο από το αψεγάδιαστο “Eve”, συνέχισαν να διατηρούν τη θέση τους ως δημιουργοί της σύγχρονης μεταλλικής σκηνής.
Το “The Dusk In Us” ξεκινάει σε αρκετά γνώριμα επίπεδα για την μπάντα, με ένα βαθιά συναισθηματικό “A Single Tear” να κάνει την αρχή, ακολουθούμενο από το ισοπεδωτικό “Eye Of The Quarrel”. Ο συνδυασμός των δύο αυτών κομματιών είναι ακριβώς ότι αντιπροσωπεύουν οι Converge και σε κάνει να αδημονείς για τη συνέχεια. Στο περισσότερο sludgy “Under Duress” η διαφορετικότητα και η ποικιλομορφία στα ηχητικά δείγματα που παρουσιάζουν μέχρι στιγμής, καλά κρατεί. Στο πιο άρρυθμο “Arkhipov Calm”, τα πραγματα συνεχίζουν να διατηρούν το ενδιαφέρον αμείωτο. Μετά το προ μηνών γνωστό “I Can Tell You About Pain” και το άρτιο και ξεσηκωτικο του outro, έρχεται το ομώνυμο “The Dusk In Us”, το οποίο πρόκειται για την πιο ήρεμη δύναμη του δίσκου. Αλλά ξέρεις πως όταν βλέπεις τουλάχιστον 6λεπτο κομμάτι Converge, οφείλεις να βαρέσεις προσοχή. Πάντα ήξεραν να εκτελούν κομμάτια μεγάλα σε διάρκεια, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη του το αριστουργηματικό “Jane Doe” ή ακόμα και το φρέσκο “Eve” του καλοκαιρινού EP. Το “Eve” εν μέρει θα μπορούσε κάλλιστα να αντικαταστήσει το “The Dusk In Us”, όμως αν κρίνει κανείς από τη θέση που βρίσκεται το δεύτερο στο δίσκο, η αλήθεια είναι πως φαίνεται να ταιριάζει καλύτερα.
Συνεχίζοντας, η αδρεναλίνη αρχίζει και πάλι να αυξάνεται με τα “Wildlife” και “Musk & Murrow”, το οποίο μοιάζει σα να βγήκε από κάποια ταινία, από εκείνες που σε κάνουν να ψάχνεις το soundtrack της για καιρό. Το “Trigger” ακούγεται να είναι το πιο απόκεντρο και διαφορετικό απ’ όλα τα άλλα κομμάτια μέχρι στιγμής, αλλά ταυτόχρονα και ένα από τα πιο εθιστικά, αφού η μελωδία μένει πολύ εύκολα στο μυαλό, χωρίς όμως αυτό να στοιχίζει σε ποιότητα ή να το υποβαθμίζει σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο. Τα επόμενα, πολύ σύντομα, “Broken By Light” και “Cannibals” δε θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν, και ενώ παραπέμπουν στα ηχητικά κύματα συγκροτημάτων όπως οι Dillinger Escape Plan, διατηρούν την ταυτότητα και τον χαρακτηριστικό ήχο των Converge. Από την άλλη, η ηρεμία του “Thousands Of Miles Between Us” που αγγίζει τα όρια της μπαλάντας, προετοιμάζει σωστά το έδαφος για το καταληκτικό “Reptilian”, με την άκρως χαρακτηριστική και αξιομνημόνευτη “μοιραία” εισαγωγή του να διατηρεί το ενδιαφέρον κορυφωμένο μέχρι την τελευταία νότα.
Το “The Dusk In Us” είναι ένα ακόμα δείγμα συνέπειας και σταθερότητας από τους Converge, οι οποίοι καταφέρνουν να συνεχίζουν να ακούγονται φρέσκιοι με κάθε δουλειά τους. Την στιγμή που σαν συνολική εικόνα, δεν αποτελεί απαραίτητα τον καλύτερο δίσκο του συγκροτήματος, περιέχει κάποιες από τις καλύτερες συνθέσεις που έχουν γράψει ποτέ. Κανένα όμως κομμάτι του δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, και αυτό είναι κάτι που κρατάει τους Converge ψηλά στην υπόληψη πολλών και τους κάνει αντάξιους να συγκριθούν με μπάντες μεγαλύτερου βεληνεκούς. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός οτι πολλά συγκροτήματα που εμφανίστηκαν την προηγούμενη δεκαετία, αναφέρουν τους Converge ως μία από τις μεγαλύτερές τους επιρροές.
Ο λόγος για τον οποίον ένας δίσκος σαν το “The Dusk In Us” συνεχίζει να ακούγεται πρωτότυπος και όχι ανακύκλωση προηγούμενων κυκλοφοριών, είναι γιατί 23 χρόνια πριν που οι Converge έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση, δημιούργησαν κάτι το οποίο (προς έλλειψη καλύτερης έκφρασης) ήταν αρκετά μπροστά από την εποχή του. Έκτοτε, έχω διαβάσει ανά καιρούς ότι πρόκειται για μία μπάντα η οποία εισέρχεται σε ένα στούντιο να ηχογραφήσει μόνο όταν έχει πραγματικά κάτι να πει, και δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Με αυτόν εδώ το δίσκο έχουν σίγουρα κάτι να πουν και εμείς οφείλουμε να ακούσουμε.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου