Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Επιστροφές – καταστροφές για τους Καναδούς Cryptopsy που στο ξεκίνημα τους και ειδικά τα πρώτα 4 άλμπουμ τους μεταξύ 1994 – 2000, θεωρούνταν μεγάλη ελπίδα για το death metal γενικότερα κι ότι είχαν να δώσουν πάρα πολλά σε μια εποχή που οι χρυσές μέρες του είδους έδειχναν να φθίνουν αρκετά. Ήταν τέτοια η ορμή τους και η ακρότητα τους που έκαναν πολύ άμεσα τη διαφορά και δεν τους πτόησαν ούτε οι αλλαγές τραγουδιστών από τον Lord Worm στον Mike DiSalvo. Δυστυχώς τα πράγματα έκτοτε δεν πήραν την τροπή που έπρεπε και ακολούθησε ένα μεγάλο κενό 5 ετών, όπου οι Cryptopsy κυκλοφόρησαν το ανεκδιήγητο “Once Was Not” πάλι με τον Lord Worm στα φωνητικά, ενώ αφού αυτός έφυγε ξανά και πήραν τον Matt McGachy, κυκλοφόρησε ο δίσκος υπερ-ντροπή ονόματι “The Unspoken King” το 2008, με τους πάντες να τους ξεγράφουν μια και καλή από τα κατάστιχα τους και η επιστροφή στην έμπνευση να μοιάζει ανθρωπίνως αδύνατη. Να όμως που έδειξαν με το ομότιτλο άλμπουμ του 2012 ότι τελικά η καρδιά τους ακόμα χτύπαγε και παρότι δεν είχαμε δίσκο ενδιάμεσα αλλά δυο ΕΡ ονόματι “The Book Of Suffering”, χωρισμένα σε δυο… τόμους, κάτι έδειχνε να βαδίζει σωστά, ή πιο σωστά απ’ότι στα κάκιστα άλμπουμ.
Φτάνουμε εν έτει 2023 λοιπόν για να έχουμε το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ μετά από 11 ολόκληρα χρόνια και με μεγάλη χαρά τολμώ να πω ότι η αναμονή όχι απλά άξιζε αλλά και ότι είναι το άλμπουμ που έπρεπε να βγάλουν μετά το 2000. Η μπάντα επιτέλους θυμάται το μεγαλειώδες παρελθόν της και με μπροστάρη τον ηγέτη της μπάντας και εκ των καλύτερων ντράμερ της ύπαρξης Flo Mounier, έρχεται η στιγμή να πάρουν πίσω χρωστούμενα δεκαετιών και να μπουν ξανά βαθιά στις καρδιές του κόσμου. Ο δίσκος ξεκινάει και θυμίζει Cryptopsy ρε παιδί μου και όχι το φάντασμα τους. Ο Flo πυροβολεί ακατάπαυστα με το μπάσιμο του “Lascivious Undivine”, ενώ το “In Abeyance” το ακούσαμε πριν βγει ο δίσκος και βλέπαμε με μεγάλη χαρά την αισιοδοξία να επιστρέφει τους οπαδούς με βάση αυτό που άκουγαν. Και ευτυχώς για όλους μας, έπεσαν μέσα, καθώς το κομμάτι είναι μέρος ενός συνόλου που κινείται σε ανάλογη και ακόμα υψηλότερη ποιότητα και με κύριο γνώρισμα τις τσίτες που είχαμε γνωρίσει από τα παλιά, άκρως παρούσες σε όλη την διάρκεια του δίσκου. Α και μιλώντας για διάρκεια… 33 γαμημένα λεπτά, εκεί είναι όλο το μυστικό της ποιότητας του “As Gomorrah Burns” όπως λέγεται ο δίσκος.
Δε μπορείς να πας κόντρα στην ιστορία σου και στο DNA σου ρε παιδί μου, όλοι οι καλοί τους δίσκοι ήταν με μικρή διάρκεια στην τελική, οι δυο που κόντεψαν να φτάσουν τα 50’ και πήγαν να το παίξουν ιστορία, τους έκαναν να πατώσουν συνθετικά και στη συνείδηση του κόσμου. Εδώ όμως έχουμε έναν άκρως φιλότιμο και υπερενεργητικό δίσκο που σε κάθε του κομμάτι κρύβει εκπλήξεις, όπως ας πούμε στα κατεβάσματα του “Godless Deceiver” ή τα «παιχνίδια» στο “Flayed The Swine”, επίσης δείγμα του δίσκου πριν γίνει πλήρως διαθέσιμος. Μπορεί ο Flo να οδηγεί ξεκάθαρα τη μπάντα και κάθε κομμάτι, αλλά και οι άλλοι δεν πάνε πίσω. Ξεκινώ με τον μπασίστα Olivier Pinard ο οποίος δίπλα στον Flo κάνει παπάδες και το κυριότερο… ακούγεται! Ξέρετε πολύ καλά ότι σε ανάλογου ξύλου καταστάσεις, το μπάσο τείνει να θάβεται, αλλά ευτυχώς στην εδώ περίπτωση μας, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα το διαπιστώσετε ειδικότερα στο φρενήρες “The Righteous Lost” για του λόγου το αληθές. Ο Christian Donaldson παίζει θεματάρες με την κιθάρα, riffs από τσιμέντο, τρομερά περάσματα, ακόμα και beatdowns με ακραίο χαρακτήρα που ενισχύουν την πολυδιαστατικότητα του δίσκου και φυσικά ο Matt McGachy ουρλιάζει τον πάτο του σε κάθε κομμάτι με στόμφο.
Ξέρω ότι σε πολλούς δεν αρέσουν τα φωνητικά του και θα προτιμούσαν κάποιον από τους δυο κάφρους του παρελθόντος, ωστόσο για το 2023 πρόσωπο των Cryptopsy μοιάζει ιδανικός. Δεχόμενοι πάντα ότι οι χρυσές μέρες του παρελθόντος έχουν περάσει ανεπιστρεπτί προφανώς. Από την άλλη οι Cryptopsy βρίσκονται αισίως στο 8ο άλμπουμ τους, άρα δεν έχουν και την απειρία του πρωτάρη. Μπορεί να έκαναν τα λάθη τους και να έπεσαν σε τέλμα όπως σχεδόν κάθε μεγάλο συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του, από την άλλη αυτό που είναι ευήκοο στο “As Gomorrah Burns” είναι μια τέρμα ανανεωμένη μπάντα που ήρθε να αποδείξει –αν και δε χρειαζόταν- στους εαυτούς τους πρωτίστως ότι είναι ακόμα εδώ και μπορούν ακόμα να είναι ποιοτικοί, πωρωτικοί και να παραβγούν αν θέλετε με τις νεότερες μπάντες στην κούρσα του ποιος είναι πιο επίκαιρος στην καθημερινότητα του ακραίου ήχου. Για να φτάσουμε όμως να μιλάμε για σύγκριση, σημαίνει ότι αυτή τη φορά τουλάχιστον, οι Cryptopsy είναι ξανά σε θέση να δείξουν σε πολλούς νεότερους ή λιγότερο έμπειρους αν θέλετε, πως γίνεται σωστά η δουλειά και πως μπορείς να επαναπροσδιορίσεις τον εαυτό σου, γυρνώντας απλά στις ρίζες σου και τέμνοντας το χθες με το σήμερα και την εμπειρία παρόδου ετών.
Όχι, σε ότι αφορά πιθανές πατέντες και πράγματα που έχετε ξανακούσει ή μη, οι Cryptopsy δεν ανακαλύπτουν ξανά την Αμερική. Ή τον Καναδά αν θέλετε. Από την άλλη όμως κατορθώνουν να κάνουν τον κόσμο να ζεσταθεί ξανά με την πάρτη τους και να προσφέρουν ένα άλμπουμ που όποιος πει ότι το περίμενε, θα είναι οικτρός ψεύτης ή απλά φύσει/θέσει αισιόδοξος σαν να μη ζει σε αυτόν τον πλανήτη. Είναι καθ’όλα ευχάριστο το πόσο όμορφα διαψεύδουν όλες τις προβλέψεις και το πόσο φρέσκο σαν άκουσμα είναι το “As Gomorrah Burns”. Σε τέτοιο βαθμό που πλέον δημιουργεί και προσδοκίες για ανάλογη συνέχεια. Κατ’εμέ για να έρθει αυτή η ανάλογη συνέχεια, δεν πρέπει να αφήσουν να περάσει πολύ καιρός χωρίς δίσκο και να εκμεταλλευτούν τη στιγμή, από την άλλη ας χαρούμε το 8ο άλμπουμ τους όσο του αξίζει και ας ελπίσουμε να μην είναι απλά ένα πυροτέχνημα που άναψε προσωρινά αλλά θα γίνει φλόγα που θα καίει μέχρι να έρθει η ώρα μιας πιθανής ένδοξης απόσυρσης μια μέρα. Και να μην ξαναβγάλουν δίσκο μετά το “As Gomorrah Burns”, δε θα με πειράξει προσωπικά. Θα είναι ένα όμορφο αντίο σε μια καριέρα με σκαμπανεβάσματα αλλά ευχάριστο τέλος αντάξιο της μεγάλης ιστορίας μιας μεγάλης μπάντας.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
