Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Καταιγίδα στη θάλασσα, πουλιά στο βάθος και αρχίζουν να μπαίνουν έγχορδα… Ποιος έξυπνος αντικατέστησε τον δίσκο των Cyclopean Walls με κλασική μουσική; Εγώ progressive metal είδα και μπήκα, γιατί ακούω ένα κουαρτέτο εγχόρδων;
Κάτσε, αυτή είναι η εισαγωγή; Ψαρωτικό! Τα παίρνω όλα πίσω και τη βάζω στο top 5% των εισαγωγών από album που έχω ακούσει φέτος. Είναι σκοτεινή, είναι επιβλητική και σε βάζει σε ένα κλίμα άλλης εποχής (θα σου χρειαστεί αυτό, κράτα το).
Και τώρα ένα βήμα πίσω. Οι Cyclopean Walls είναι ένα project που ξεκίνησε από τον κιθαρίστα Γιάννη Τζιάλλα και μέχρι στιγμής είχε κυκλοφορήσει ένα EP, το “Embrace The Mythos” του 2020. Φέτος, με τη βοήθεια άλλων, εξαιρετικών μουσικών, ηχογραφήθηκαν ξανά τα κομμάτια που περιλαμβάνονται στο EP, αλλά και πέντε νέα τραγούδια, με σκοπό να κυκλοφορήσει ένας full length δίσκος, το “Enter The Dreamlands”.
Θυμάσαι πριν λίγο που είπα “κλίμα άλλης εποχής”; Λοιπόν, αυτή είναι η μεγάλη έκπληξη του δίσκου, καθώς όλο το album στιχουργικά πατάει γερά πάνω στο σύμπαν του H.P. Lovecraft. Κι αυτό, με μια ενισχυμένη δόση σκοτεινού (και ταυτόχρονα μελωδικού) progressive metal, το οποίο αρκεί για να ικανοποιήσει τους πιο απαιτητικούς ακροατές, που θέλουν να ακούσουν κάτι άρτιο θεματικά, αλλά και τεχνικά.
Η φοβερή εκτέλεση στον δίσκο δεν είναι τυχαία, αφού από πίσω έχει δουλέψει μια dream team που φρόντισε για τα πάντα. Ο Raphael Gazal των Leviathan στα φωνητικά, οι Sean Lang και Jonas Schütz στα τύμπανα (έστω κάποια εξ αυτών), αλλά και οι δικοί μας, Steelianos Amoiridis (Enemy Of Reality) & Στέλιος Ανατολίτης στις κιθάρες. Και φυσικά, εξίσου εξαιρετικοί μουσικοί στα πόστα της κλασικής μουσικής.
Η μίξη έχει γίνει από τον Γιάννη Τζιάλλα και τον John McRis των Ανώριμων στο Hell's Kitchen Studio και το master από τον Κώστα Σκανδαλη (Horizon’s End, πρώην-Wardrum) στο Infinity studio.
Κανονικά, αυτό είναι το σημείο όπου θα απαριθμούσα κάποια highlights του δίσκου, που θα σε κάνουν να του δώσεις λίγη παραπάνω προσοχή. Όμως στην προκειμένη περίπτωση, όλος ο δίσκος είναι ένα συνεχόμενο highlight, από την αρχή ως το τέλος! Η μουσική σε παρασύρει και σε χτυπάει πάνω στα βράχια, μετά σε σέρνει πάλι πίσω και άντε απ’ την αρχή!
Η μαγευτική εισαγωγή με το κουαρτέτο εγχόρδων και τη θάλασσα να ακούγεται από πίσω δίνει τη θέση της στο “Dagon”, που μπαίνει δυναμικά με τις κιθάρες του και στη συνέχεια τα ήρεμα φωνητικά του Gazal, να σε πηγαίνουν ταξιδάκι, από το οποίο δεν πρόκειται να γυρίσεις, μέχρι να τελειώσει ο δίσκος.
Ακολουθεί το “Festival”, μια ανατριχιαστική ιστορία του Lovecraft (αλλά και ποια από τις ιστορίες του δεν είναι!). Η μουσική και τα φωνητικά παίρνουν πλέον θεατρική μορφή. Πλάκα πλάκα, θα μπορούσε να είναι μέρος ενός πραγματικά καλογραμμένου μιούζικαλ! Ο σαξοφωνίστας Hugo Lee δίνει αυτό το “κάτι παραπάνω”, που κάνει το κομμάτι να ξεχωρίζει, αν και μη γελιόμαστε, δεν περνούσε απαρατήρητο έτσι κι αλλιώς.
Πιο γρήγορα, με περισσότερη ενέργεια και μια αίσθηση ότι σε κυνηγάνε, μπαίνει το “The Rats In The Walls”. Απολαυστικά μελωδικό και για άλλη μια φορά, τα φωνητικά κλέβουν την παράσταση, αλλάζοντας διάθεση και τόνο κατά τη διάρκεια του κομματιού. Και καθώς σιγά σιγά αποχωρίζεται την αίσθηση του επείγοντος, δίνει τη σκυτάλη στο “The Doom That Came To Sarnath”, για να ακούσουμε τη μακάβρια ιστορία των κατοίκων του Sarnath. Και μαζί με αυτή, ένα από τα ωραιότερα κιθαριστικά σόλο του δίσκου.
Και στη συνέχεια κάτι παράδοξο: Έχω ακούσει σε δίσκους να μπαίνει κάποιο instrumental κομμάτι, κάπου στη μέση, για να κάνει ένα διάλειμμα μεταξύ των υπόλοιπων κομματιών. Το “The Church Of Starry Wisdom” δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περιγράφω. Είναι απόκοσμο, είναι φρικιαστικό και τελειώνει με καμπάνες, για όνομα του θεού.
Ακολουθεί το τραγούδι για την πόλη “Celephais”, που θα σου δώσει μια ευκαιρία να ηρεμήσεις λίγο από αυτό που έχει προηγηθεί, με την - έστω κάπως - πιο ελαφριά ατμόσφαιρά του.
Η Andrea Krux με τα αιθέρια φωνητικά της ανοίγει το προ-τελευταίο κομμάτι του δίσκου, “The Dweller In Darkness”. Και μέχρι το 1:26, δεν ακούς τίποτα άλλο, εκτός από εκείνη. Η συνέχεια έχει - μην τα ξαναλέμε - φοβερές κιθάρες, φοβερή ατμόσφαιρα και τα συναφή. Και θα αδικήσω το κομμάτι, αλλά η αλήθεια είναι πως ανυπομονώ να τελειώσει. Όχι γιατί δε μου αρέσει, αλλά επειδή ξέρω τι θα ακολουθήσει…
Ένα πιο doom στοιχείο πέφτει σατανικό στα αυτιά μου. Το “The Garden” αρχίζει να παίζει, με τους στίχους ακριβώς όπως είναι γραμμένοι στο ποίημα. Ω ναι, αυτό ακριβώς περίμενα. Και τώρα είμαι χαρούμενη. Παραπάνω από χαρούμενη! Μια αίσθηση ολοκλήρωσης με κατακλύζει, γιατί ίσως να μη δηλώνω η μεγαλύτερη θαυμάστρια του Lovecraft ever, αλλά αυτό το ποίημα κάθε φορά με σκοτώνει, κάθε φορά μου σηκώνει την τρίχα.
Και η μελοποίησή του πήγε εξαιρετικά. Όλες μου οι επαναλήψεις εδώ, δε με απασχολεί τίποτα άλλο και ελπίζω οι γείτονες να με συγχωρήσουν, αλλά δε θα το χαμηλώσω. Κάπου στην πέμπτη ακρόαση, απλά κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω τα πλήκτρα. Ο κόσμος μόλις έγινε λίγο πιο όμορφος.
Το “Enter The Dreamlands” δεν είναι ο πρώτος δίσκος που ακούω με θεματική από το σύμπαν του Lovecraft για φέτος. Στις αρχές του ‘21 κυκλοφόρησε το “The Cult” από τους Crystal Viper. Και ήταν τίμιο, ήταν ένα ωραίο άκουσμα. Ωστόσο, αυτός εδώ ο δίσκος ήταν αυτό που είχα ανάγκη και δεν το ήξερα. Κι αν μιλάμε για progressive metal κυκλοφορίες, η ταπεινή μου γνώμη είναι πως ξεπερνάει το νέο δίσκο των Dream Theater. Ναι, το είπα. Δε μετανιώνω τίποτα.
Για μένα, αξίζει μια θέση στις κορυφαίες κυκλοφορίες του 2021 και ελπίζω να εκτιμηθεί και από το κοινό, όπως του αξίζει. Το μόνο μου λάθος ήταν που το άκουσα νυχτιάτικα, με σβηστά φώτα, πριν πάω για ύπνο. Και επίσης αστράφτει και μπουμπουνίζει έξω. Κακές ιδέες. Δε συστήνεται αν δεν έχεις γερά νεύρα. Κατά τα άλλα, εγώ απλά αναμένω την επίσημη κυκλοφορία για να το προσθέσω σε όλες μου τις λίστες στο Spotify. Καλοτάξιδο!
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
