Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Δεκεμβρίου 2017
Αν υπάρχει ένα πρόσωπο το οποίο έχει σηκώσει άπειρες συζητήσεις και αμφιλεγόμενες αντιδράσεις για την αξία της ή όχι, αυτή είναι η Anette Olzon. Η παρουσία της στους Nightwish κράτησε για δύο άλμπουμ, η απομάκρυνσή της προκάλεσε ενθουσιασμό και πανηγύρια στους πολέμιούς της και απογοήτευση σε αυτούς που λάτρεψαν τη φωνή της, ενώ ακόμα και τώρα η συζήτηση για την αξία της είναι ικανή να προκαλέσει μακρόωρες αντιπαραθέσεις και να αποτελέσει αιτία καυγάδων ανάμεσα στους οπαδούς. Εγώ προσωπικά βρίσκομαι κάπου στη μέση. Προφανώς και πρόκειται για πολύ διαφορετική φωνή από την Tarja Turunen, και τεχνικά και σε χροιά, ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι η φωνή της είναι για πέταμα. Απλά δεν ταίριαξε ποτέ στο grandiose concept και τη μεγαλομανία των συνθέσεων των Nightwish, κι ας έδινε πάντα το 100% του εαυτού της και είχε προσφέρει κάποιες πολύ ωραίες στιγμές. Και φυσικά, μια σύγκριση με την Tarja, θα αδικούσε οποιαδήποτε γυναικεία φωνή, και όχι μόνο τη δική της.
Τέλος πάντων, εδώ έχουμε την ευκαιρία να την ακούσουμε στο νέο ξεκίνημά της παρέα με τον Jani Liimatainen (ex-Sonata Arctica), μαζί με τον οποίο αποτελούν την κινητήρια δύναμη του δίσκου και κατέχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις συνθέσεις. Ωστόσο, αυτό που κάνουν είναι να ακολουθούν μια δοκιμασμένη συνταγή και να χρησιμοποιούν στοιχεία από τα πρώην συγκροτήματά τους, αν και οι επιρροές από τους Nightwish περιόδου της Anette είναι πολύ πιο προφανείς στον ήχο τους. Η ενορχηστρωτική προσέγγιση όμως γίνεται σε πιο γήινο, λιτό και απλοϊκό πλαίσιο, κάτι που αναδεικνύει πιο εύκολα την γήινη φωνή της Anette, έχοντας και σα δεδομένο ότι και το γενικότερο πλαίσιο είναι κυρίως μελωδικό, αλλά πιο πολύ με τον τρόπο και τη νοοτροπία των Sonata Arctica και όχι με αυτόν των Nightwish, και αυτό είναι που κάνει τις συνθέσεις πιο γήινες και συμβατές, χωρίς κανένα ίχνος πομπώδους διάθεσης.
Το ίδιο συνθετικό μοτίβο ωστόσο επικρατεί σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, που σημαίνει ότι υπάρχει πολύ καλή δυναμική, οι συνθέσεις έχουν ένα πολύ καλό επίπεδο, αλλά δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο έκπληξης ή πειραματισμού, και οι συνθετικές φόρμες μερικές φορές επαναλαμβάνονται παραπάνω από όσο χρειάζεται. Ωστόσο έχουν τη δυνατότητα να κολλάνε στο μυαλό χάρη στον πιασάρικο χαρακτήρα τους. Σε αυτό συμβάλλουν και οι βοηθητικές pop σφήνες, οι οποίες δεν αλλάζουν το dna των συνθέσεων, αλλά λειτουργούν πιο υπόγεια και δίνουν έξτρα κάυσιμο. Αν και μουσικά δε φαίνεται καθόλου αυτό, στιχουργικά πάντως, θέλουν να δώσουν την εντύπωση απογαλακτισμού από τα πρώην συγκροτήματά τους, με τα μηνύματα που περιέχονται στο "Dead To Me" να δίνουν σχεδόν το ίδιο μήνυμα με το "Bye Bye Beautiful" στο οποίο τραγουδούσε η Anette ακριβώς 10 χρόνια πριν.
Αν και πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια, με ορισμένες πολύ όμορφες συνθέσεις και στιγμές που κολλάνε στο μυαλό, στην τελική το αποτέλεσμα είναι βαθύτατα επηρεασμένο από τα πρώην συγκροτήματα των συντελεστών, αλλού εμφανέστατα και αλλού πιο υπόγεια, και με διαφορετικούς τρόπους, κάτι που κάνει το δίσκο να χάνει πόντους. Από εκεί και πέρα, αν εστιάσουμε σε ατομικό επίπεδο, νομίζω πως η Anette εδώ πραγματοποιεί την πιο ολοκληρωμένη και ώριμη φωνητική της απόδοση, όντας ευκολότερα προσαρμόσιμη σε πιο γήινες και απλοϊκές φόρμες. Από εκεί και πέρα, πράττετε ανάλογα με το αν είστε οπαδός ή πολέμιός της.
Βαθμολογία: 72/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
